الأعراف ١٨٩

هُوَ الَّذِي‌ خَلَقَکُمْ‌ مِنْ‌ نَفْسٍ‌ وَاحِدَةٍ وَ جَعَلَ‌ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْکُنَ‌ إِلَيْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ‌ حَمْلاً خَفِيفاً فَمَرَّتْ‌ بِهِ‌ فَلَمَّا أَثْقَلَتْ‌ دَعَوَا اللَّهَ‌ رَبَّهُمَا لَئِنْ‌ آتَيْتَنَا صَالِحاً لَنَکُونَنَ‌ مِنَ‌ الشَّاکِرِينَ‌

ترجمه

او خدایی است که (همه) شما را از یک فرد آفرید؛ و همسرش را نیز از جنس او قرار داد، تا در کنار او بیاساید. سپس هنگامی که با او آمیزش کرد، حملی سبک برداشت، که با وجود آن، به کارهای خود ادامه می‌داد؛ و چون سنگین شد، هر دو از خداوند و پروردگار خود خواستند «اگر فرزند صالحی به ما دهی، از شاکران خواهیم بود!»

اوست كه شما را از نفس واحدى آفريد و جفت وى را از او پديد آورد تا بدان آرام گيرد. پس چون با او بياميخت، بارى سبك گرفت و با آن مدتى سر كرد. و چون سنگين شد، هر دو از خداوند، پروردگار خويش خواستند كه: اگر فرزند شايسته‌اى به ما دهى قطعا از سپاسگزاران خوا

اوست آن كس كه شما را از نَفْس واحدى آفريد، و جفت وى را از آن پديد آورد تا بدان آرام گيرد. پس چون [آدم‌] با او [حوّا] درآميخت باردار شد، بارى سبك. و [چندى‌] با آن [بار سبك‌] گذرانيد، و چون سنگين‌بار شد، خدا، پروردگار خود را خواندند كه اگر به ما [فرزندى‌] شايسته عطا كنى قطعاً از سپاسگزاران خواهيم بود.

اوست خدایی که همه شما را از یک تن بیافرید و از (نوع) او نیز جفتش را مقرر داشت تا به او انس و آرام گیرد، و چون با او خلوت کرد باری سبک برداشت، پس با آن بار حمل چندی بزیست تا سنگین شد، آن‌گاه هر دو خدا و پروردگار خود را خواندند که اگر به ما فرزندی صالح (و تندرست) عطا کردی البته از شکرگزاران خواهیم بود.

او کسی است که شما را از یک تن آفرید، و همسرش را از او پدید آورد تا در کنارش آرامش یابد؛ پس هنگامی که مرد با زن آمیزش نمود، زن به حملی سبک حامله شد، پس با آن حمل سبک، زندگی را ادامه داد؛ پس چون سنگین بار شد، زن و شوهر پروردگارشان را خواندند که اگر به ما فرزندی تندرست و سالم عطا کنی، مسلماً از سپاس گزاران خواهیم بود.

اوست كه همه شما را از يك تن بيافريد. و از آن يك تن زنش را نيز بيافريد تا به او آرامش يابد. چون با او درآميخت، به بارى سبك بارور شد و مدتى با آن سر كرد. و چون بار سنگين گرديد، آن دو، اللّه پروردگار خويش را بخواندند كه اگر ما را فرزندى صالح دهى از سپاسگزاران خواهيم بود.

او کسی است که شما را از تن یگانه‌ای آفرید و همسرش را از او پدید آورد تا در کنار او آرام گیرد، و چون [آدم‌] با او [حوا] آمیزش کرد، باری سبک گرفت و با آن آسان به سر می‌برد و چون گرانبار شد، هردو خداوند، پروردگارشان را به دعا خواندند که اگر به ما فرزند سالم و شایسته‌ای عطا کنی از سپاسگزاران خواهیم بود

اوست كه شما را از يك تن آفريد و همسر او را از [نوع‌] او پديد كرد تا بدو آرام گيرد. و چون بر او در آمد بار گرفت بارى سبك، پس با آن [مدتى‌] گذرانيد. و چون گرانبار گشت، آن دو پروردگار خويش را خواندند كه اگر ما را فرزندى نيك و شايسته- تندرست- دهى بى‌گمان از سپاسگزاران خواهيم بود.

او آن کسی است که شما را از یک جنس آفرید، و همسران شما را از جنس شما ساخت تا شوهران در کنار همسران بیاسایند. ولی (بسیار اتّفاق می‌افتد که) هنگامی که شوهران با همسران آمیزش جنسی می‌کنند، همسران بار سبکی (به نام جنین) برمی‌دارند و به آسانی با آن روزگار را بسر می‌برند. امّا هنگامی که بار آنان سنگین می‌شود، شوهران و همسران خدای خود را فریاد می‌دارند و می‌گویند: اگر فرزند سالم و شایسته‌ای به ما عطاء فرمائی از زمره سپاسگزاران خواهیم بود.

اوست کسی که شما را از نفس واحدی آفرید و جفت وی را (نیز) از آن پدید آورد تا بدان آرام گیرد. پس چون (نسل وی) زنانی را باردار کردند، خدا، پروردگار خود را خواندند که: «اگر به ما (فرزندی) شایسته عطا کنی بی‌گمان از سپاسگزاران خواهیم بود.»

او است آنکه آفرید شما را از یک تن و قرار داد از او جفتش را تا آرامش گیرد بدو سپس هنگامی که بر او درآمد برداشت باری سبک پس بگذشت بر آن تا گاهی که سنگین شد خواندند پروردگار خویش را که اگر ما را صالحی (شایسته) دهی باشیم از شکرگزاران‌

الأعراف ١٨٨	آیه ١٨٩	الأعراف ١٩٠
سوره : سوره الأعراف نزول : ١٠ بعثت اطلاعات آماری تعداد کلمات : ٣٠ تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«نَفْسٍ واحِدَةٍ»: مراد نسل و نوع انسانها است (نگا: روم / ) به عبارت دیگر، در اینجا واحد نوعی موردنظر است؛ نه واحد شخصی. «تَغَشّاها»: با او همبستر شد. «مَرَّتْ بِهِ»: او را برد. مراد این است که وجود آن سنگینی نکرد و در انجام کارها وقفه‌ای ایجاد ننمود. «أَثْقَلَتْ»: به سبب بزرگ شدن جنین، سنگین شد. «صَالِحاً»: شایسته. مراد فرزندی است که شایسته زندگی بوده و سالم و تندرست باشد.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

رَبَّکُمُ‌ الَّذِي‌ خَلَقَکُمْ‌ مِنْ‌... (۶) وَ مِنْ‌ آيَاتِهِ‌ أَنْ‌ خَلَقَ‌... (۵) يَا أَيُّهَا النَّاسُ‌ إِنَّا... (۲) وَ مِنْ‌ آيَاتِهِ‌ أَنْ‌ خَلَقَ‌... (۵)

تفسیر

• آيات ۱۸۹ - ۱۹۸، سوره اعراف
• شرح آيات مربوط به خلقت انسان از نفس واحدة و نقض عهد والدين بعد از فرزنددار شدن
• داستان شريك قائل شدن براى خدا بعد از فرزندار شدن ، مربوط به آدم و حوا نيستبلكه شرح حال نوع بشر است .
• بررسى اين احتمال كه آيات مذكوره آدم و حوا باشد واشكال وارد بر آن

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

نکات آیه

۱- خداوند، آفریننده همه انسانهاست. (هو الذى خلقکم)

۲- شخص واحد (آدم(ع)) منشأ و مبدأ همه انسانهاست. (خلقکم من نفس وحدة) برداشت فوق و نظایر آن مبتنى بر این نظر است که مراد از نفس واحده و زوجش آدم (ع) و حوا (س) باشد.

۳- خداوند، همسر آدم (حوا) را از او آفرید. (جعل منها زوجها) برداشت فوق بر این اساس است که «من» در «منها» نشویه باشد. بر این مبنا «جعل منها زوجها» بیانگر این است که آدم(ع)، منشأ خلقت حوا بوده است.

۴- همسر آدم (حوا) انسانى همانند او در جنس و نوع (جعل منها زوجها) برداشت فوق مبتنى بر این است که «من» در «منها» جنسیه باشد. بنابراین جمله «جعل ... » گویاى این است که زوج آدم انسان و از جنس و نوع او بوده است.

۵- خداوند حوا را آفرید تا آدم(ع) در کنار او آرامش یابد. (لیسکن الیها) ضمیر در «الیها» به «زوج ... » و ضمیر در «لیسکن» به «نفس واحده» برمى گردد، ارجاع ضمیر مذکر به «نفس واحده» به اعتبار معنا و مقصود از آن (آدم) است.

۶- همسر مایه آرامش و راحتى انسان است. (جعل منها زوجها لیسکن الیها)

۷- حوا در پى آمیزش آدم با وى به بارى سبک حامله شد. (فلما تغشیها حملت حملا خفیفا) «تغشى» یعنى «پوشانید» و در آیه کنایه از آمیزش است. ضمیر در «تغشى» به «نفس واحده» که مراد از آن آدم(ع) است برمى گردد.

۸- حوا در ابتداى حاملگى به خاطر ناچیز بودن حملش بدان بى توجه بوده و درباره آن اندیشه اى نداشت. (حملت حملا خفیفا فمرت به) ضمیر «به» به «حملا»، که مراد از آن جنین است، برمى گردد. «مرورا»، مصدر «مرت»، به معناى گذر کردن و در آیه کنایه از بى اعتنایى است.

۹- آدم(ع) و حوا پس از سنگین شدن حوا بر اثر رشد جنینش، به درگاه خدا به نیایش پرداختند. (فلما أثقلت دعوا اللّه ربهما)

۱۰- آدم(ع) و حوا با نیایش به درگاه خدا از وى خواستند تا فرزندى سالم و شایسته بقا به آنان عنایت کند. (دعوا اللّه ربهما لئن ءاتیتنا صلحاً لنکونن من الشکرین) صالح در لغت به کسى یا چیزى گفته مى شود که فساد در آن نباشد. و مراد از آن به مناسبت مورد، فرزند سالم و مبرا از عیب و نقص است به گونه اى که استعداد زنده ماندن را دارا باشد. گفتنى است که جمله «فلما ءاتیهما صلحا ... » دلالت بر آن دارد که مراد از صالح، معناى متعارف در شرع (نیکوکار و پاکدامن) نیست.

۱۱- دوران جنینى کودک، دوران توجه والدین به خدا براى درخواست فرزندى سالم و شایسته (فلما أثقلت دعوا اللّه ربهما لئن ءاتیتنا صلحاً) چنانچه مقصود از نفس واحده و همسرش، آدم(ع) و حوا باشد، بیان حقایق مطرح شده درباره آنها به عنوان پدر و مادر نخستین، جنبه داستانى و بیان سرگذشت ندارد و بلکه اشاره به طبیعت نوعى انسان است.

۱۲- والدین در دوران جنینى کودک، تنها خداوند را در اعطاى فرزندى سالم مؤثر مى دانند. (لئن ءاتیتنا صلحاً)

۱۳- آدم(ع) و حوا در پیشگاه خداوند ملتزم شدند که در صورت دارا شدن فرزندى سالم و شایسته همواره از سپاسگزاران وى باشند. (دعوا اللّه ربهما لئن ءاتیتنا صلحاً لنکونن من الشکرین)

۱۴- خداوند، پروردگار انسانها و تدبیرکننده امور آنهاست. (دعوا اللّه ربهما)

۱۵- داشتن فرزند سالم و شایسته از نعمتهاى خدا و سزاوار شکرگزارى به درگاه اوست. (لئن ءاتیتنا صلحاً لنکونن من الشکرین)

موضوعات مرتبط

• آدم(ع): آرامش آدم(ع) ۵ ; آمیزش آدم(ع) ۷ ; خواسته هاى آدم(ع) ۱۰ ; دعاى آدم(ع) ۹، ۱۰ ; شکر آدم(ع) ۱۳ ; عهد آدم(ع) با خدا ۱۳ ; قصه آدم(ع) ۷، ۹، ۱۰ ; همسر آدم(ع) ۳، ۴
• آرامش: عوامل آرامش ۶
• انسان: پدر انسان ها ۲ ; تدبیر امورانسان ۱۴ ; خالق انسان ها ۱ ; منشأ پیدایش انسان ها ۲
• باردارى: آداب باردارى ۱۱ ; دعا در باردارى ۱۱
• حوّا: باردارى حوّا ۷، ۸، ۹ ; جنس حوّا ۴ ; خلقت حوّا ۳ ; خواسته هاى حوّا ۱۰ ; دعاى حوّا ۹، ۱۰ ; شکر حوّا ۱۳ ; عهد حوّا با خدا ۱۳ ; فلسفه خلقت حوّا ۵ ; قصه حوّا ۳، ۴، ۷، ۸، ۹، ۱۰
• خدا: تدبیر خدا ۱۴ ; خالقیت خدا ۱
• شاکران:۱۳
• شکر: نعمت ۱۵
• فرزند: درخواست فرزند سالم ۱۰، ۱۱ ; نعمت فرزند سالم ۱۳، ۱۵ ; نعمت فرزند صالح ۱۳، ۱۵
• نوزاد: منشأ سلامتى نوزاد ۱۲
• همسر: آرامش با همسر ۶ ; نقش همسر ۶