روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۰۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي ابن محبوب عن ابي ايوب عن عمار بن مروان عن ابي عبد الله ع قال سمعته يقول :

مَنْ سَافَرَ قَصَّرَ وَ أَفْطَرَ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ رَجُلاً سَفَرُهُ إِلَى صَيْدٍ أَوْ فِي مَعْصِيَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْ رَسُولاً لِمَنْ يَعْصِي اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْ طَلَبِ‏ عَدُوٍّ أَوْ شَحْنَاءَ أَوْ سِعَايَةٍ أَوْ ضَرَرٍ عَلَى قَوْمٍ مِنَ‏ اَلْمُسْلِمِينَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۴

و ابن محبوب، از ابو ايّوب، از عمّار بن مروان، روايت كرده است كه گفت: «از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‏فرمود: «كسى كه سفر ميكند مى‏بايد افطار و تقصير كند، مگر آنكه مردى باشد كه سفرش به قصد شكارى، يا در معصيت خداى عزّ و جلّ باشد، يا كسى كه خداى عزّ و جلّ را معصيت مى‏كند او را به سفر فرستاده باشد يا براى طلب و يافتن دشمن يا دشمنى با ديگران، و يا گزارش دادن بد از كسى به والى و حاكم يا به خاطر ضرر رساندن به مردمى از مسلمانان.