روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۹۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ التَّعْقِيب

و قال ابو جعفر ع :

مَا بَسَطَ عَبْدٌ يَدَيْهِ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلاَّ وَ اِسْتَحَى اَللَّهُ أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً حَتَّى يَجْعَلَ فِيهَا مِنْ فَضْلِهِ وَ رَحْمَتِهِ مَا يَشَاءُ فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلاَ يَرُدَّ يَدَيْهِ حَتَّى يَمْسَحَ بِهِمَا عَلَى رَأْسِهِ وَ وَجْهِهِ‏ وَ فِي خَبَرٍ آخَرَ عَلَى وَجْهِهِ وَ صَدْرِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۰۷

امام محمّد باقر عليه السّلام فرمود: هيچ بنده‏اى دستهايش را بدرگاه‏ خداوند عزّ و جلّ نگشوده و بالا نبرده مگر آنكه خداوند تبارك و تعالى را آزرم آمده كه آن را خالى برگرداند تا اينكه از فضل و رحمت خويش آنچه را خواهد در آن دست نهد، پس هر گاه كسى از شما دعا كند بايد دستهاى خود را برنگرداند تا اينكه آن دستها را به سر و روى خود بكشد. و در خبر ديگرى وارد شده كه دستها را بر صورت و سينه‏اش بكشد.