روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۸۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ ارْتِيَادِ الْمَكَانِ لِلْحَدَثِ وَ السُّنَّةِ فِي دُخُولِهِ وَ الْآدَابِ فِيهِ إِلَى الْخُرُوجِ مِنْه

: 

وَ كَانَ‏ اَلصَّادِقُ ع‏ إِذَا دَخَلَ اَلْخَلاَءَ يُقَنِّعُ رَأْسَهُ وَ يَقُولُ فِي نَفْسِهِ بِسْمِ اَللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ رَبِّ أَخْرِجْ عَنِّي اَلْأَذَى سَرْحاً بِغَيْرِ حِسَابٍ وَ اِجْعَلْنِي لَكَ مِنَ اَلشَّاكِرِينَ فِيمَا تَصْرِفُهُ عَنِّي مِنَ اَلْأَذَى وَ اَلْغَمِّ اَلَّذِي لَوْ حَبَسْتَهُ عَنِّي هَلَكْتُ لَكَ اَلْحَمْدُ اِعْصِمْنِي مِنْ شَرِّ مَا فِي هَذِهِ اَلْبُقْعَةِ وَ أَخْرِجْنِي مِنْهَا سَالِماً وَ حُلْ بَيْنِي وَ بَيْنَ طَاعَةِ اَلشَّيْطَانِ اَلرَّجِيمِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸

و امام صادق عليه السّلام هنگامى كه داخل بيت الخلا ميشد سر خود را با روپوشى ميپوشانيد و زير لب و آهسته ميفرمود: «بسم اللَّه و باللَّه و لا إله إلّا اللَّه، ربّ أخرج عنّي الأذى سرحا بغير حساب، و اجعلنى لك من الشّاكرين فيما تصرفه عنّي من الأذى و الغمّ الّذي لو حبسته عنّي هلكت، لك الحمد أعصمني من شرّ ما في هذه البقعة، و أخرجني منها سالما و حل بيني و بين طاعة الشّيطان الرّجيم» يعنى: بنام خدا و با استعانت از ذات او، و گواهى دهم كه هيچ آفريننده و معبودى جز خداوند نيست، پروردگارا اين فضولات را از من بدون زحمتى دفع كن و حساب آن نعمت را از من مخواه و مرا از شكرگزاران قرار ده در آنچه از آزار و اندوه اينكه اگر آن را از من دفع نكنى نابود خواهم شد. تو را شكر بار الها، مرا از شرّ آنچه در اين جايگاه است حفظ فرما و از آن سالمم بيرون بر، و در ميان من و پيروى از شيطان رجيم حائل باش (يعنى از اطاعت شيطان حفظم فرما). و هنگامى كه شخص داخل بيت الخلاء مى‏شود سزاوار است سر خود را بپوشاند و اقرار كند باينكه او بر كنار دارنده خود از عيبها نيست، و سنّت است باى چپ خود را قبل از پاى راست داخل گذارد، تا فرق باشد ميان وارد شدن به خلاء و وارد شدن به مسجد، و بخداوند پناه برد از شرّ شيطان رانده شده، زيرا بيشترين وقتى كه شيطان بر آدمى دست مييابد هنگامى است كه او تنهاست، و چون خواست از آن مكان بيرون آيد پاى راست خويش را قبل از پاى چپ بيرون گذارد.