روایت:الکافی جلد ۱ ش ۸۴۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

و في نسخه الصفواني محمد بن جعفر الكوفي عن محمد بن عيسي بن عبيد عن محمد بن الحسين الواسطي انه سمع احمد بن ابي خالد مولي ابي جعفر يحكي انه اشهده علي هذه الوصيه المنسوخه :

شَهِدَ أَحْمَدُ بْنُ أَبِي خَالِدٍ مَوْلَى أَبِي جَعْفَرٍ أَنَ‏ أَبَا جَعْفَرٍ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع‏ أَشْهَدَهُ أَنَّهُ أَوْصَى إِلَى‏ عَلِيٍ‏ اِبْنِهِ‏ بِنَفْسِهِ‏ وَ أَخَوَاتِهِ وَ جَعَلَ أَمْرَ مُوسَى‏ إِذَا بَلَغَ‏ إِلَيْهِ وَ جَعَلَ‏ عَبْدَ اَللَّهِ بْنَ اَلْمُسَاوِرِ قَائِماً عَلَى تَرِكَتِهِ مِنَ اَلضِّيَاعِ‏ وَ اَلْأَمْوَالِ وَ اَلنَّفَقَاتِ وَ اَلرَّقِيقِ وَ غَيْرِ ذَلِكَ إِلَى أَنْ يَبْلُغَ‏ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ صَيَّرَ عَبْدُ اَللَّهِ‏ بْنُ اَلْمُسَاوِرِ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ إِلَيْهِ يَقُومُ بِأَمْرِ نَفْسِهِ وَ أَخَوَاتِهِ‏ وَ يُصَيِّرُ أَمْرَ مُوسَى‏ إِلَيْهِ يَقُومُ لِنَفْسِهِ بَعْدَهُمَا عَلَى شَرْطِ أَبِيهِمَا فِي صَدَقَاتِهِ‏ اَلَّتِي تَصَدَّقَ بِهَا وَ ذَلِكَ‏ يَوْمُ اَلْأَحَدِ لِثَلاَثِ لَيَالٍ خَلَوْنَ مِنْ‏ ذِي اَلْحِجَّةِ سَنَةَ عِشْرِينَ وَ مِائَتَيْنِ‏ وَ كَتَبَ‏ أَحْمَدُ بْنُ أَبِي خَالِدٍ شَهَادَتَهُ بِخَطِّهِ وَ شَهِدَ اَلْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ‏ بْنِ اَلْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع‏ وَ هُوَ اَلْجَوَّانِيُ‏ عَلَى مِثْلِ شَهَادَةِ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي خَالِدٍ فِي صَدْرِ هَذَا اَلْكِتَابِ وَ كَتَبَ شَهَادَتَهُ بِيَدِهِ وَ شَهِدَ نَصْرٌ اَلْخَادِمُ‏ وَ كَتَبَ شَهَادَتَهُ بِيَدِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۲۳

در نسخه صفوانى است: از محمد بن حسين واسطى است كه شنيده احمد بن ابى خالد خادم و وابسته ابى جعفر (ع) نقل مى‏كرده كه آن حضرت او را بر اين وصيّت كه در نسخه‏اى ثبت بود گواه گرفت: گواه است احمد بن ابى خالد مولاى ابى جعفر كه ابو جعفر محمد بن على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن الحسين بن على بن ابى طالب عَلَيْهِمُ السَّلامُ او را گواه گرفت كه وصيّت كرد به پسرش على (ع) نسبت به خودش و خواهرانش و كار موسى را (پسر ديگر امام كه ملقّب به مبرقع بود) هم وقتى بالغ شد بدو سپرد و عبد الله بن مساور را (مشاور خ ل) برتر كه خود گماشت از مزرعه‏ها و اموال و مخارج و مملوك‏ها و جز آن تا وقتى على بن محمد بالغ شود عبد الله بن مساور همه را به او سپارد در همان روز بلوغ، تا به كار خود و خواهران خود قيام كند و او هم كار موسى را (پس از بلوغ) به خودش واگذارد تا براى اداره كار خود قيام كند بعد از آن دو (امام هادى و عبد الله بن مساور) طبق شرطى كه پدر آنها در صدقات و اوقافى كه وقف نموده مقرر داشته است، تاريخ روز يك شنبه سوّم ذى حجه سال دويست و بيست، احمد بن ابى خالد گواهى خود را به خط خود نوشت و حسن بن محمد بن عبد الله بن حسن بن على بن حسين بن على بن ابى طالب عليهم السلام معروف به جوّانى به مانند همين گواهى را به دست خود نوشت و نصر خادم هم گواه است و گواهى خود را به دست خود نوشته است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۱۲

واسطى گويد: از احمد بن ابى خالد خادم ابى جعفر عليه السلام شنيدم كه آن حضرت او را بر اين وصيت نوشته شده گواه گرفته است: گواهى دهد احمد بن ابى خالد خادم ابى جعفر بر اينكه: ابى جعفر محمد بن على بن موسى بن جعفر ابن محمد بن على بن حسين بن على بن ابى طالب عليهم السلام، او را گواه گرفت كه او بپسرش على وصيت كرد در باره امور خودش و خواهرانش و نيز امر موسى را زمانى كه باو برسد. (امام نهم عليه السلام سه دختر و يك پسر بنام موسى مبرقع داشت كه امر آنها را بامام دهم وصيت فرمود) و عبد اللَّه بن مساور را سرپرست املاك و اموال و مخارج و بردگان و ساير تركه خود نمود. تا زمانى كه على بن محمد بالغ شود (اين عمل از نظر تقيه بود و مقصود اين است كه بحد امامت برسد- مرآت-)، و آنگاه عبد اللَّه بن مساور آنها را باو تحويل دهد تا او بكار خود و خواهرانش قيام كند و كار موسى را بخود او واگذارد تا او هم بعد از فوت‏ على النقى عليه السلام و ابن مساور، در كار خود مستقل شود و طبق شرط پدرشان راجع بصدقاتى كه ميدهد قيام كند، بتاريخ روز يك شنبه سوم ذى الحجه سنه ۲۲۰. احمد بن ابى خالد گواهيش را با دست خود نوشت و حسن بن محمد بن عبد اللَّه بن حسن بن على بن حسين بن على بن ابى طالب عليهم السلام معروف به جوانى گواهى خود را مثل گواهى احمد بن ابى خالد در بالاى اين مكتوب نوشت و آن را با دست خود هم نوشت، و نصر خادم هم گواهى داد و گواهيش را با دست خود نوشت‏.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۱۳۵

و در نسخه صفوانى است كه: محمد بن جعفر كوفى «۲»، از محمد بن عيسى بن‏ __________________________________________________ (۲). در نسخه مترجم- رحمه اللَّه- چنين است: در نسخه صفوانى است كه پدرم از محمد بن ....

از محمد بن حسين واسطى روايت كرده است كه شنيد از احمد بن ابى خالد- مولاى امام محمد تقى عليه السلام- كه حكايت مى‏نمود كه آن حضرت او را شاهد گرفت بر اين وصيّت نوشته شده به اين مضمون- كه: شهادت داد احمد بن ابى خالد- مولاى امام محمد تقى- كه ابوجعفر محمد بن على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن حسين بن على بن ابى طالب عليهم السلام او را شاهد گرفت كه آن حضرت، پسر خويش امام على نقى را وصىّ نمود در امور خود و خواهرانش (و در نسخه‏اى از كافى برادرانش) و امر موسى را چون به حدّ بلوغ رسد، به خودش مفوّض نمود، و عبداللَّه بن مُساور را قيّم نمود بر تركه خويش از زمين‏هاى ملكى و مال‏ها و نفقه‏ها و بنده و غير آن، تا آن‏كه على بن محمد عليه السلام به حد بلوغ رسد، و چون به حدّ بلوغ رسيد، عبداللَّه بن مُساور امرى را كه به او مفوّض شده بود، به او تفويض نمايد، تا على به امر خود و (برادران يا) خواهران خود قيام نمايد، و امر موسى را به خودش مفوضّ نمايد، تا آنكه خود براى امور خود قيام نمايد.

بعد از عبداللَّه بن مساور و برادرش على، بر آن شرطى كه پدر ايشان قرار داده در صدقات و اوقاف خود كه به آنها تصدّق فرموده. و اين وصيّت نامه، نوشته شد در روز يك شنبه در وقتى كه سه شب از ماه ذى الحجة گذشته بود، و در سال دويست و بيست از هجرت، و احمد بن ابى خالد، شهادت خود را به خطّ خويش نوشت و حسن بن محمد بن عبيداللَّه بن حسن بن على بن حسين بن على بن ابى طالب عليهم السلام كه ملقّب است به جَوّانى، شاهد شد بر مثل شهادت احمد بن ابى خالد در صدر اين نامه، و شهادت خويش را به دست خود نوشت. و نصر خادم شاهد شد و شهادت خود را به دست خويش نوشت.