نتایج جستجو

داشتند و طبعاً او باید آنها را بسیار انذار کند (روح المعانى، ذیل آیه مورد بحث). «نَذِیر» به معناى «بیم دهنده»، اشاره به پیامبران الهى است که مردم را از

دارد». و هنگامى که با «إِلى» متعدى شود، به معناى «قصد» مى آید; مانند آیه مورد بحث که مى فرماید: ثُمَّ اسْتَوى إِلَى السَّمَاءِ: «سپس اراده آفرینش آسمان کرد»

پنهان و غائب شدیم در خلقت نوینى قرار خواهیم گرفت»؟ اگر «ضاّل» در آیه مورد بحث، به معناى «گمشده» باشد، مشکلى پیش نمى آید، و اگر به معناى «گمراه» باشد، منظور

را به علتى پرستش مى کردند. بعضى نیز گفته اند: منظور از «نُصُب» در آیه مورد بحث، پرچم ها است که در میان لشکرها یا کاروان ها در یک نقطه بر پا مى کنند، و هر

معناى «وارد شد بر آنها» مى باشد. اما بعضى مانند: «قرطبى» در ذیل آیه مورد بحث، و «فرید وجدى» در تفسیرش، به معناى احاطه کردن گرفته اند، و مى توان معناى جامعى

امور معنوى که داراى پیشرفت و جهش هستند این کلمه اطلاق مى شود در آیه مورد بحث، براى این که نظر فقط روى «پرندگان» متمرکز شود جمله «یطیر بجناحیه» به آن افزوده

است، لذا در این معنا نیز استعمال شده. بنابراین، معناى «غاسق» در آیه مورد بحث، یا «فرد مهاجم» است، یا هر «موجود شرور» که از تاریکى شب براى حمله کردن استفاده

نرم وکاملاً قابل هضم، و گاه نیز به معناى هضم شده آمده است; و در آیه مورد بحث اگر «طلع» به معناى شکوفه هاى خرما باشد «هَضِیم» به معناى در هم فرو رفته است

به انبوه لشکر نیز «جند» گفته شده. بعضى از مفسران، «جُنْد» را در آیه مورد بحث، اشاره به بت ها مى دانند، که هرگز در قیامت قادر به یارى مشرکان نیستند، ولى،

مصدرى دارد، ولى گاهى به معناى «فاعل» (وسوسه گر) نیز مى آید، و در آیه مورد بحث به همین معناست. وسوس‌ (۵ بار) وسوسه شدن به معنى حديث نفس است يعنى كلامى كه

نمایند. بلکه گاهى کلمه «افعل تفضیل» به معناى «صفت مشبّهه» مى آید و آیه مورد بحث ظاهراً از این قبیل است; یعنى «احسن» به معناى «حسن» است. اشاره به این که جمیع

آن را به معناى «مس مذاب» تفسیر کرده اند که، ظاهراً هیچ تناسبى با آیه مورد بحث ندارد; زیرا سخن از موجودى در میان است که انسان را در قیامت احاطه کند و از

كتاب سيرى در اسلام فصل «اهل كتاب» مفصلاً بحث كرده‏ام و معنى صاغر بعيد است در آيه، آن باشد كه بعضى از فقهاء در بحث جزيه فرموده‏اند. به نظر مى‏آيد كه مراد

و غبار، یا روزهاى بسیار سرد، دانسته اند; جمع این سه معنا نیز در آیات مورد بحث ممکن است. با توجّه به مفهوم وسیع کلمه «یوم» (روز) و معادل آن در زبان هاى دیگر:

صورت گیرد; و بنابراین «مجادله» به معناى آن است که دو نفر در برابر هم به جر و بحث و مشاجره برخیزند. این کلمه در اصل ـ به طورى که «راغب» مى گوید ـ از «جَدَلْتُ

همه آنها مى‏ايستند چون آن روز روز فصل و جدائى است در اول سوره كه درباره آن بحث خواهد شد. «وَ اِذا الرُّسُلُ اُقِّتَتْ» ظاهراً همان رسيدن به آخر وقت است كه

یَقِین «من از سرزمین سبأ خبر قاطعى براى تو آوردم». در حالى که ظاهر آیه مورد بحث، این است که، «سبأ» قومى بوده اند، که در آن منطقه مى زیسته اند، زیرا ضمیر جمع

«جَنّ» از مادّه «جَنّ» (بر وزن فنّ) به معناى پوشانیدن چیزى است و در آیه مورد بحث، معناى جمله این است که هنگامى که شب، چهره موجودات را از ابراهیم(علیه السلام)پوشانید

شکلى که متناسب با کیفیت اعمال او بوده ظاهر مى شده است. البته در آیات مورد بحث، تنها سخن از «قرده» (میمون ها) به میان آمده است و از «خنازیر» (خوک ها) سخنى

در خطاب به آدم و هوا اشاره به اهمال و قصور مفسرين در بحث از شيطان و شناختن او چند مطلب كه بايد در بحث از مساءله شيطان و حقايق دينى و تكوينى مربوط به آن بيانشود