نتایج جستجو

لَمَّا جاءَتْ رُسُلُنا إِبْراهِيمَ بِالْبُشْرى‌ قالُوا إِنَّا مُهْلِكُوا أَهْلِ هذِهِ الْقَرْيَةِ إِنَّ أَهْلَها كانُوا ظالِمِينَ (31) قالَ إِنَّ فِيها

اللَّهِ «عليه السلام» قالَ: سَنُّوابِهِمْ سُنَّةَ اَهْلِ الْكِتابِ يَعنى الْمَجُوسَ» با مجوس به طريق اهل كتاب رفتار كنيد. در الميزان ذيل آيه شريفه آمده:

آيات هست كه اهل عذاب روز قيامت بينائى و شنوائى و گويائى دارند [بقره:166]. [طه:125]. [ملك:7]. اين آيات نمونه از شنيدن و ديدن و سخن گفتن اهل عذاب است. نتيجه

استبرق افق التى الف الله اله الو الى امر امم امن ان انا انت انث انس انم انن اهل اوب اول اوى ايان اين ايى اکل ب بثث بحر بخل بدل برد برر برزخ برق بسر بسس بشر

بعضى اهل بيعت رضوان را دانسته‏اند كه بيعت حديبيّه است. بعضى آنها را اهل بدر دانسته و برخى مهاجرين پيش از هجرت (مجمع البيان). نا گفته نماند اهل هر زمان

خوانده و آموخته‏اى و تا آنرا بر اهل دانش روشن كنيم لام در «ليقولوا» براى غايب است يعنى تصريف آيات براى عللى است و در نتيجه اهل كفر از تصريف سوء استفاده كرده

يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً» «7» مومنان، به هنگام انفاق نه اهل اسرافند و نه اهل بخل، بلكه ميانه‌رو هستند. «لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ

رفته و شخص اهل بهشت گردد و در صورت عكس، اعمال نيك از بين رفته و شخص اهل جهنم گردد و اگر اعمال نيك و بد مساوى بودند نه اهل رحمت باشد و نه اهل عذاب. مقابل

منوره. [احزاب:13]. آنگاه كه عده‏اى از منافقان و مريض القلبها مى‏گفتند اى اهل يثرب ماندن شما در اينجا بى فايده است برگرديد. مى‏خواستند لشكريان اسلام را

قيامت و ويران شدن عالم و اهل رحمت و عذاب است به نظر ميايد غرض از ذكر اين دو آيه درميان هلاكتهاى دنيا و آخرت تذكّر اين نكته است كه اهل ايمان در امان اند همانطور

لَمَّا جاءَتْ رُسُلُنا إِبْراهِيمَ بِالْبُشْرى‌ قالُوا إِنَّا مُهْلِكُوا أَهْلِ هذِهِ الْقَرْيَةِ إِنَّ أَهْلَها كانُوا ظالِمِينَ (31) قالَ إِنَّ فِيها

گه مردم آنها پيامبران‏شان را كشته‏اند. از دو آيه فوق كه اصحاب رّس در رديف اهل عذاب از عاد و ثمود نقل شده بدست مى‏آيد كه آنها در اثر عذاب آسمانى هلاك شده

آيه 45 و 48 نيز آمده است مراد از آن ظاهراً ظلم اهل شهر است چنان كه در آيه [نساء:75]. صريحاً نسبت ظلم به اهل داده شده است. هم من ل ف لا ما ه اله الله ب وله

كه ضمير «به» به عيسى و ضمير «موته» به اهل الكتاب راجع است. الميزان و المنار در تفسير آيه گفته‏اند: هر يك از اهل كتاب در وقت مرگ و ديدن عالم شهود وضعشان

برخى از اهل كتاب را كه امانتدار هستند، ستوده است. «وَ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِقِنْطارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ» «1» اگر به برخى از اهل كتاب،

عَلَى شَيْء لا مِمّا کَسَبُوا اللّه أَلاّ وَ الْکِتَاب صَلْدا عَاصِف يَوْم أَهْل مِن فَتَرَکَه فِي فَضْل يَعْلَم وَابِل رَحِيم لِئَلاّ ذٰلِک الرّيح فَأَصَابَه

مطلقه الهيّه نمود كه مفاد سوره حمد است كم‌كم بخدا نزديك ميشود بطوريكه اگر از اهل بصيرت باشد خدا را بچشم دل ميبيند و مى‌شناسد پس مناسب است از غيبت بخطاب عدول

۱۴ امتها: کفر امتهاى پیشین ۳ اهل کتاب: آثار گمراهى اهل کتاب ۱۱; بى اعتنایى اهل کتاب ۱۲; شگفتى عصیان اهل کتاب ۱۴; محرومیت اهل کتاب ۱۴ ایمان: آثار ایمان به

بَغَى يُؤْمِنُوا أَنْت الْکِتَاب نُخْلِفُه لَک فَإِنّهَا أَرُونِي خَصْمَان أَهْل اهْدِنَا نَجْعَل مُحَرّمَة عِبَادَتِکُم عِلْما لَم دُون نَحْن أَمْلِک فِيه

مراد از حمل (به كسر اوّل)بار گناه است ولى چرا حمل گفته شده بنابر آنچه از اهل لغت نقل شد لازم بود حمل (به فتح) گفته شود زيرا گناه بار متصل و بار معنوى است