تفسیر:المیزان جلد۹ بخش۲۲: تفاوت میان نسخه‌ها

__TOC__

<span id='link145'><span>

==آيات ۲۴ - ۱۷، سوره توبه ==

+

ترجمه آيات

ترجمه تفسير الميزان جلد ۹ صفحه : ۲۶۵

اتصال اين آيات به يكديگر روشن است ، و اما اتصالش به ما قبل ، البته خيلى روشن نيست ، هر چند بعضى از مفسرين به خود زحمت داده اند كه چنين اتصالى برقرار سازند، و ليكن كارى صورت نداده اند.

معناى عمارت مساجد الله در: «''' ما كان للمشركين ان يعمروا مساجد الله '''»  

كلمه «''' يعمروا '''» از «''' عماره '''» است كه ضد خرابى است ؛ وقتى گفته مى شود «''' عمر الارض '''» كه زمين را آباد كرده و در زمين بنائى بالا برده باشد، و «''' عمرالبيت '''» وقتى گفته مى شود كه نقاط مشرف بر خرابى خانه را اصلاح كرده باشد. «''' تعمير '''» هم از همين ماده و بهمين معنا است ، و همچنين «''' عمر '''» ، چون عمر عبارتست از تعمير بدن بوسيله روح ، و اگر هم زيارت خانه خدا را «''' عمره '''» مى گويند باز بخاطر همين است كه زيارت مردم مايه آبادانى بيت الله الحرام است .

و كلمه «''' مسجد '''» اسم مكانى است كه سجده در آن انجام مى شود، مانند خانه اى كه بخاطر سجده براى خدا ساخته مى شود، و اگر اعضاء سجده را كه عبارتند از پيشانى و دو كف دست و دو سر زانو و نوك شست پاها، مسجد مى نامند براى اين است كه اينها نيز بنوعى با سجده ارتباط دارند.

و در جمله «''' شاهدين على انفسهم بالكفر '''» مقصود از شهادت ، اداى آن است ، و اداى شهادت همان اعتراف است ، حال يا اعتراف قولى ، مانند كسى كه به زبان خود اعتراف كند به اينكه كافر است ، و يا اعتراف فعلى ، مانند كسى كه بت مى پرستد، و بر كفر درونيش تظاهر مى نمايد، همه اينها شهادت دادن ، و ملاك در همه واحد است .

پس معناى آيه اين است كه : جايز و حق نيست كه مشركين نواحى فرسوده مسجد الحرام را تعمير كنند، مانند ساير مساجد خدا، با اينكه خود معترف به اينند كه كافرند، چون قول و فعلشان بر آن دلالت مى كند.

اين آيه در مقام بيان علت حكمى است كه از جمله «''' ما كان ... '''» استفاده مى شد، و بهمين جهت به فصل آورده شد، نه وصل .

و منظور از جمله اولى بيان بطلان اثر و برداشته شدن آن از اعمال آنان است ، زيرا هر عملى را كه انسان انجام مى دهد بخاطر اثرى است كه از آن منظور دارد، و وقتى عمل حبط، و اثر از آن برداشته شود، قهرا مجوزى براى انجام آن نيست ، اعمالى هم كه جنبه عبادت دارد از قبيل تعمير مساجد و امثال آن به منظور اثرى كه عبارت از سعادت و بهشت است انجام مى شود، و همين عمل وقتى حبط شود ديگر آن اثر را ندارد.

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۹ صفحه ۲۶۸ </center>

اصل دوم اين است كه عمل وقتى جايز است كه قبلا خداوند به فاعلش ‍ حق داده باشد كه آن را انجام دهد، و مانع انجام آن نشده باشد.

از سياق كلام استفاده مى شود كه انحصار مستفاد از كلمه «''' انما '''» از قبيل قصر افراد است ، گويا شخصى توهم كرده كه هم مؤ منين حق دارند مساجد خدا را تعمير كنند و هم مشركين ، لذا در اين آيه حق مزبور را منحصر در مؤ منين كرده است . و لازمه اين حصر اين است كه منظور از جمله «''' يعمر '''» انشاء حق و جواز باشد، كه آن را بصورت خبر تعبير كرده ، نه اينكه خبر بوده باشد، و اين معنا پر واضح است .

و اگر جواز تعمير مساجد و داشتن حق آن را مشروط كرده به داشتن ايمان ، به خدا و به روز جزا، و بهمين جهت آن را از كفار كه فاقد چنين ايمانى هستند نفى كرده ، و خلاصه اگر در اين شرط تنها اكتفا به ايمان به خدا نكرده و ايمان به روز جزا را هم علاوه كرده براى اين است كه مشركين خدا را قبول داشتند، و تفاوتشان با مؤ منين صرفنظر از شرك اين بود كه به روز جزا ايمان نداشتند، لذا حق تعمير مساجد و جواز آن را منحصر كرد به كسانى كه دين آسمانى را پذيرفته باشند.

«''' فعسى اولئك ان يكونوا من المهتدين '''» يعنى آن كسانى كه به خدا و روز جزا ايمان آورده و احدى را غير از خدا نپرستيدند در حقشان اميد مى رود كه از هدايت يافتگان باشند. و اين اميد قائم به نفس آنان و يا عموم مخاطبين به آيه است ، نه اينكه قائم به خدا باشد، چون اميد درباره خدا محال است ، زيرا كسى ممكن است اميدوار شود كه نسبت به آن مطلوب مورد اميدش جاهل باشد، و نداند آيا تحقق پيدا مى كند يا نه ، و جهل در خداى تعالى راه ندارد.

[[رده:تفسیر المیزان]]