۱۳٬۷۷۸
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۷ بخش۴۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←احتجاج عليه مشركان، در مورد قربانى كردن فرزندانشان در برابر بت ها و...
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۱۷۸: | خط ۱۷۸: | ||
«'''وَ هُوَ الَّذِى أَنشأَ جَنَّاتٍ مَّعْرُوشاتٍ وَ غَيرَ مَعْرُوشاتٍ ...وَ غَيرَ مُتَشابِهٍ'''»: | «'''وَ هُوَ الَّذِى أَنشأَ جَنَّاتٍ مَّعْرُوشاتٍ وَ غَيرَ مَعْرُوشاتٍ ...وَ غَيرَ مُتَشابِهٍ'''»: | ||
«شجره معروشه»، آن درختى را گويند كه شاخه هايش به وسيله داربست بالا رفته و يكى بر بالاى ديگرى قرار گرفته باشد. مانند درخت انگور. و «عرش»، در اصل لغت، به معناى رفع و بلندى است. | |||
و | بنابراين، «جنات معروشات»، عبارت خواهد بود از تاكستان ها و باغ هاى انگور و مانند آن ها. و «جنات غير معروشات»، باغ هايى كه درخت هاى آن بر تنه خود استوار باشد، نه بر داربست. | ||
و اين كه فرمود: «و الزرع مختلفا اكله»، معنايش اين است كه خوردنی ها و دانه هاى آن زرع، مختلف است. يكى گندم است و يكى جو، يكى عدس است و آن ديگرى نخود. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۵۰۰ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۵۰۰ </center> | ||
مقصود از | مقصود از «متشابه» و «غير متشابه»، در جمله: «و الزيتون و الرمان متشابها و غير متشابه»، به طورى كه از سياق بر مى آيد، اين است كه هر يك از آن ميوه ها، از نظر طعم و شكل و رنگ و امثال آن، هم متشابه دارد و هم غير متشابه. | ||
كلُوا مِن ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ | كلُوا مِن ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ | ||
امرى كه در اينجا است امر وجوبى نيست ، بلكه تنها اباحه را مى رساند، چون از اينكه قبلا مساءله خلقت جنات معروشات و نخل و زرع و غير آن را خاطر نشان ساخته بود به دست مى آيد كه امر به خوردن از ميوه هاى آنها امر در مورد توهم منع است و معلوم است در چنين موردى صيغه امر تنها اباحه را مى رساند نه وجوب را. در حقيقت تقدير كلام اين است كه : «''' خداوند آن كسى است كه جنات و نخل و زرع را آفريد و به شما دستور داد تا از ميوه هاى آنها بخوريد و امر فرمود كه در موقع چيدن آن حق واجبش را بپردازيد، و شما را از اسراف در آن منع و نهى كرد '''» و اين سياق بهترين دليل است بر اينكه معناى «''' دستور داد '''» اين است كه به شما اجازه داد. | امرى كه در اينجا است امر وجوبى نيست ، بلكه تنها اباحه را مى رساند، چون از اينكه قبلا مساءله خلقت جنات معروشات و نخل و زرع و غير آن را خاطر نشان ساخته بود به دست مى آيد كه امر به خوردن از ميوه هاى آنها امر در مورد توهم منع است و معلوم است در چنين موردى صيغه امر تنها اباحه را مى رساند نه وجوب را. در حقيقت تقدير كلام اين است كه : «''' خداوند آن كسى است كه جنات و نخل و زرع را آفريد و به شما دستور داد تا از ميوه هاى آنها بخوريد و امر فرمود كه در موقع چيدن آن حق واجبش را بپردازيد، و شما را از اسراف در آن منع و نهى كرد '''» و اين سياق بهترين دليل است بر اينكه معناى «''' دستور داد '''» اين است كه به شما اجازه داد. | ||
