۱۳٬۸۰۸
ویرایش
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
(۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱۹۴: | خط ۱۹۴: | ||
<span id='link239'><span> | <span id='link239'><span> | ||
==تشبيه | ==تشبيه «ايمان»، به حيات و نور، و «كفر»، به مرگ و تاريكى == | ||
«'''أَوَ مَن كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْنَاهُ وَ جَعَلْنَا لَهُ نُوراً يَمْشى بِهِ فى النَّاسِ كَمَن مَّثَلُهُ فى الظلُمَاتِ'''»: | |||
معناى آيه روشن | |||
معناى آيه روشن است، و آنچه از آيه به ذهن ساده و بسيط تبادر مى كند، اين است كه مَثَلى است كه براى هر مؤمن و كافرى زده شده. زيرا انسان قبل از آن كه هدايت الهى دستگيری اش كند، شبيه ميتى است كه از نعمت حيات محروم است و حس و حركتى ندارد، و پس از آن كه موفق به ايمان شد و ايمانش مورد رضايت پروردگارش هم قرار گرفت، مانند كسى است كه خداوند او را زنده كرده و نورى به او داده كه با آن نور، مى تواند هر جا كه بخواهد برود، و در پرتو آن نور، راه خود را از چاه و خيرش را از شر و نفعش را از ضرر تميز دهد. منافع و خيرات را بگيرد و از ضرر و شر احتراز كند. | |||
به خلاف كافر، كه مَثَلش، مَثَل كسى است كه در ظلمت و تاريكى محض به سر می برد و راه نجات و مفرى پيدا نمى كند. كافر، زندگى و مرگش و همچنين در عوالم بعد از مرگش، همه در ظلمت است. در زندگى خير را از شر و نفع را از ضرر تشخيص نمى دهد. | |||
اين آيه، از نظرى نظير آيه «انما يستجيب الذين يسمعون و الموتى يبعثهم الله»، و آيه «من عمل صالحا من ذكر او انثى و هو مؤمن فلنحيينه حيوة طيبة» است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۴۶۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۴۶۵ </center> | ||
بنابراين، در آيه شريفه استعاراتى به كار رفته: ضلالت را به مرگ، ايمان و هدايت يافتن را به زندگى، هدايت به سوى ايمان را به احيا، راه پيدا كردن به اعمال صالح را به نور، و جهل را به ظلمت تشبيه كرده، و همه اين تشبيهات براى نزديك ساختن مطلب به ذهن عامه مردم است. | |||
اين سنخ | |||
چون فهم عامه مردم آن قدر رسا نيست كه براى انسان، از آن نظر كه انسان است زندگى ديگرى غير از زندگى حيوانی اش سراغ كند. او در افق پستى، كه همان افق ماديت است، به سر می برد، و به لذايذ مادى و حركات ارادى به سوى آن سرگرم است، و جز اين سنخ لذايذ و اين قسم پيشروی ها، لذت و حركت ديگرى سراغ ندارد، و منشاء اين سنخ شعور، همان زندگى حيوانى است، نه انسانى تا او بتواند به زندگى انسانى خود پى ببرد. | |||
اين سنخ مردم، فرقى بين مؤمن و كافر نمى بينند و هر دو را از نظر داشتن موهبت حيات برابر می دانند. براى چنين مردمى، معرفى كردن مؤمن را به اين كه او زنده است، به زندگى ايمانى و داراى نورى است كه با آن نور راه می رود، و همچنين معرفى كردن كافر را به اين كه او مرده به مرگ ضلالت است و در ظلمتى به سر مى برد كه مخرج و مفرى از آن نيست، محتاج است به تشبيهاتى كه حقيقت معناى مورد نظر را به افق فهم آنان نزديك كند. | |||
<span id='link240'><span> | <span id='link240'><span> | ||
==حيات طيبه | |||
اين آن معنايى است كه هر كس | ==حيات طيبه مؤمن، يك زندگى ممتاز از ديگر انسان هاست == | ||
اين آن معنايى است كه هر كس آن را از آيه مى فهمد، ليكن اگر در اطراف آيه دقت و تامل بيشترى شود، معناى دقيق ترى از آن به دست مى آيد. زيرا مى بينيم كه خداى سبحان در كلام مجيد خود، به انسان هاى الهى حيات جاويدى را نسبت مى دهد كه با مردن سپرى نمى شود، و پس از مرگ هم، در تحت ولايت خدا محفوظ به حفظ او است. | |||
در آن زندگى، تعب و فرسودگى نيست. ذلت و شقاوت نيست. صاحبان آن زندگى، مستغرق در محبت پروردگار خود و خرسند به تقرب درگاه او هستند، و جز خير چيزى نمى بينند، و جز با سعادت مواجه نمى شوند. در امنيت و سلام به سر مى برند. امنيت و سلامتى كه آميخته با خوف و خطر نيست، و سعادت و بهجت و لذتى كه آخر نداشته و از بين رفتنى نيست. | |||
چيزهايى را مى بينند و مى شنوند كه مردم ديگر، از ديدن و شنيدن آن محروم اند. عقل و اراده شان به جاهايى دست مى يابد كه عقل و اراده مردم ديگر، بدان دست پيدا نمى كند. گرچه ظواهر اعمال و صور حركات و سكناتشان، عينا شبيه به ظواهر اعمال و حركات و سكنات ديگران است، پس ناگزير شعور و اراده اى فوق شعور و اراده ديگران دارند و ناگزير در آنان منشأ ديگرى براى اين گونه اراده و شعور هست. و آن، حيات انسانى است. | |||
آرى، اين چنين افراد، علاوه بر حيات نباتى و حيات حيوانى، حيات ديگرى دارند كه مردم كافر فاقد آن اند، و آن حيات انسانى است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۴۶۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۴۶۶ </center> | ||
همان طورى كه حيوانات در عين اين كه در تغذيه و نمو با نباتات شريك اند، از آن ها امتياز داشته، و ما به خاطر حركت ارادى كه در آن ها مى بينيم، حكم مى كنيم به اين كه علاوه بر حيات نباتى، حيات ديگرى به نام حيات حيوانى دارند. و نيز همان طورى كه مردم بى ايمان را با اين كه در درك لوازم زندگى و داشتن حركات ارادى با ساير حيوانات مشترك اند، به خاطر آثار عجيب و افكار و تعقلات عالی ترى كه در آنان مشاهده مى كنيم، بدون ترديد حكم مى كنيم به اين كه حياتى فوق حيات ساير حيوانات دارند. | |||
خداى تعالى | |||
پس به خوبى روشن گرديد | همچنين بايد حكم كنيم به اين كه انسان هاى با علم و ايمان و آن افرادى كه پروردگار خود را شناخته و با شناختن او، از غير او قطع علاقه نموده اند، داراى حياتى فوق حيات ساير انسان ها هستند. چون اين گونه افراد نيز، چيزهايى را درك مى كنند كه درك آن در وسع و طاقت ديگران نيست و چيزهايى را اراده مى كنند، كه ديگران از اراده كردن آن عاجزند. | ||
خداى تعالى هم، درباره آنان فرموده: «فلنحيينه حيوة طيبة»، و نيز در باره انسان هاى فاقد ايمان فرموده: «لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم اعين لا يبصرون بها و لهم آذان لا يسمعون بها اولئك كالانعام بل هم اضل اولئك هم الغافلون»، و در عين اين كه همان دل و چشم و گوش كه در مردم با ايمان است، براى مردم بى ايمان هم اثبات همان را كرده، آن آثار كاملى كه دل و چشم و گوش در مردم با ايمان دارد، از مردم بى ايمان نفى كرده و به اين مقدار هم اكتفا ننموده، براى مردم با ايمان، روح مخصوصى اثبات كرده و فرموده: «اولئك كتب فى قلوبهم الايمان و ايدهم بروح منه». | |||
پس به خوبى روشن گرديد اين كه مى گوييم براى مؤمن، حيات و نورى ديگر است مجاز گويى نبوده، بلكه راستى در مؤمن حقيقت و واقعيتى داراى اثر، وجود دارد كه در ديگران وجود ندارد. و اين حقيقت، سزاوارتر است به اين كه اسم حيات و زندگى بر آن گذاشته شود، تا آن حقيقتى كه در ديگر مردم است، و آن را در مقابل حيات نباتى، حيات و زندگى حيوانى مى ناميم. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۴۶۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۷ صفحه : ۴۶۷ </center> | ||
پس | پس اين كه در آيه مورد بحث فرمود: «او من كان ميتا فاحييناه» معنايش اين مى شود: «آيا كسى كه از ناحيه نفس خود گمراه و فاقد هدايت است و يا مدتى كافر بوده و اين خود نوعى مرگ است و خداوند او را به حيات ايمان و هدايت زنده كرده و براى او نور، يعنى علمى كه زاييده ايمان است، قرار داده، مثل كسى است كه به گمراهى ذاتى و يا به گمراهى سابق خود باقى است»، و اين كه گفتيم «نور» به معناى آن علمى است كه از ايمان متولد مى شود. | ||
بعضى ديگر از | |||
به هر | شاهدش روايتى است كه شيعه و سنى، آن را از رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نقل كرده اند كه فرمود: «هر كه عمل كند به آنچه كه عالم به آن است، خداوند علم به آنچه را هم كه نمى داند، روزی اش نموده، آنچه را هم كه نمى دانست، به او ياد مى دهد». جهت اين مطلب روشن است. زيرا وقتى روح ايمان در دل كسى جايگير شد، عقايد و اعمال او هم عوض شده، به صورتى كه مناسب با ايمان باشد، در مى آيد. عينا مانند ملكات نفسانى از قبيل فضايل و رذايل كه وقتى در نفس پيدا شد، رنگ اعمال را هم مناسب با خود مى سازد. | ||
وقتى حال | |||
پس | بعضى ديگر از مفسران در معناى آيه گفته اند: مراد از «نور»، ايمان و يا قرآن است. و اين معنا از سياق آيه به دور است. | ||
و عايد به آن است . | |||
به هر حال، يكى از آثار اين نور را دين شمرده، كه مؤمن داراى اين نور در مسير زندگى اجتماعى كه مسير تاريك و پرتگاه عجيبى است، راه خود را پيدا نموده، از اعمال، آن عملى را انجام مى دهد كه در سعادت زندگی اش نافع باشد، و آن كارهايى كه برايش ضرر دارد، نمى كند. | |||
وقتى حال مؤمن چنين باشد، آيا او مثل كسى است كه در ظلمت هاى گمراهى و نداشتن نور ايمان به سر برده و از آن بيرون شدنى نيست؟ هرگز مثل او نيست. براى اين كه مرگ هيچ وقت اثر زندگى را ندارد، پس نبايد اميدوار بود كه كافر در عين كفرش، به سوى اعمالى كه براى آخرتش نافع باشد، هدايت شود. | |||
پس از آنچه گفته شد، روشن گرديد كه جمله «كمن مثله فى الظلمات...»، در تقدير: «هو فى الظلمات ليس بخارج منها» بوده، و مبتدايى كه همان ضمير «هو» باشد، حذف شده و ضمير مزبور، ضمير موصول (من) | |||
و عايد به آن است. بعضی ها گفته اند: تقديرش «كمن مثله مثل من هو فى الظلمات» بوده، و اين حرف جز كثرت تقدير، عيب ديگرى ندارد. | |||
ویرایش