تفسیر:المیزان جلد۲ بخش۴۲: تفاوت میان نسخه‌ها

__TOC__

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۵۲۶ </center>

معناى «'''طاغوت '''» و موارد استعمال آن

كلمه طاغوت به معناى طغيان و تجاوز از حد است ، ولى اين كلمه ، تا حدى مبالغه در طغيان را هم مى رساند، مانند كلمه «'''ملكوت '''» و كلمه «'''جبروت '''» كه مبالغه در مالكيت و جباريت است ، و اين كلمه در مواردى استعمال مى شود كه وسيله طغيان باشند، مانند اقسام معبودهاى غير خدا، امثال بتها و شيطانها وجن ها و پيشوايان ضلالت از بنى آدم ، و هر متبوعى كه خداى تعالى راضى به پيروى ازآنها نيست ، و اين كلمه در مذكر و مونث و مفرد و تثنيه و جمع ، مساوى است و تغيير نمى كند.

و اگر خداوند متعال در اين آيه كفر را جلوتر از ايمان ذكر كرد و فرمود: «'''كسى كه به طاغوت كفر بورزد و به خدا ايمان بياورد'''» براى اين است كه موافق ترتيبى ذكر كرده باشد كه با فعل جزا مناسب است ، چون فعل جزا عبارت است از استمساك به عروة الوثقى ، و اين استمساك عبارت است از ترك هر كار و گرفتن عروة الوثقى ، پس استمساك يك «'''ترك '''» مى خواهد و يك «'''گرفتن '''»، لذا بايد اول كفر را ذكر مى كرد كه عبارت است از ترك ، سپس ايمان را كه عبارت است از اخذ، تا فعل شرط مطابق با جزاى آن باشد.

و كلمه «'''استمساك '''» كه مصدر است براى فعل ماضى (استمسك ) به معناى چنگ زدن و چيزى را محكم چسبيدن است ، و كلمه «'''عروة '''» به معناى دستگيره و يا به عبارت ديگر دسته اى است كه با آن چيزى را گرفته و بلند مى كنند، مانند دسته كوزه و دلو و دستگيره ظرف هاى مختلف ، البته گياههاى ريشه دار و نيز درخت هائى را كه برگ آنها نمى ريزد «'''عروة '''» مى نامند، و اين كلمه در اصل به معناى «'''تعلق '''» مى باشد و وقتى گفته مى شود: «'''فلان عرى فلانا'''»، معنايش اين است كه فلانى به فلان چيز تعلق و دلبستگى دارد.

و جمله مورد بحث ، يعنى «'''فقد استمسك بالعروه الوثقى '''» استعاره است ، و مى خواهد بفرمايد: رابطه ايمان با سعادت ، رابطه عروة و دستگيره ظرف با ظرف و يا با محتواى ظرف است ، همانطورى كه گرفتن و برداشتن ظرف ، گرفتن و بر داشتنى مطمئن نيست مگر وقتى كه دستگيره آن را بگيريم ، به همان سان سعادت حقيقى امرش مستقر نمى شود، و اميدى به رسيدن به آن نيست مگر اينكه به خدا ايمان آورده و به طاغوت كفر بورزيم .

كلمه «'''انفصام '''» به معناى انقطاع و انكسار است ، و اين جمله در واقع جمله حاليه است از عروة كه معناى عروة الوثقى را تاءكيد مى كند و به دنبالش مى فرمايد: «'''خدا شنوائى دانا است '''»، چون ايمان و كفر هم متعلق به قلب و هم متعلق به زبان (هر دو) است ، پس خداى آگاه به آن ، هم به شنوائى ستوده مى شود و هم به دانائى .

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۵۲۷ </center>

<span id='link467'><span>

==چند قول در باره مراد از ظلمت و نور و اخراج از ظلمت به نور و بعكس ==

<span id='link470'><span>

==آيات ۲۶۰ ۲۵۸ ، سوره بقره ==

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۵۳۲ </center>

ترجمه آيات  

بيان آيات

اين آيات در بردارنده معناى توحيد است و بهمين جهت بى ارتباط با آيات قبل نيست و احتمال دارد با همان آيات يكجا نازل شده باشد.

كلمه «'''محاجه '''» كه مصدر فعل ماضى «'''حاج '''» است به معناى ارائه حجت و دليل در مقابل حجت خصم و طرف مقابل ، و اثبات مدعاى خود يا ابطال حجت خصم است ، و كلمه حجت در اصل به معناى قصد بوده و بعدا د ر اثر كثرت و غلبه استعمال ، در «'''به كرسى نشاندن مقصد و مدعا'''»، به كار رفت و كلمه «'''فى ربه '''» متعلق است به فعل «'''حاج '''» و ضمير آن هم به ابراهيم بر مى گردد چون جمله بعدى كه مى فرمايد: «'''ربى الذى يحيى و يميت '''» بيانگر همين معنا است .

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۵۳۳ </center>

آرى بايد تنها او را بپرستند نه خدا را و نه هيچ آلهه اى ديگر را، و به همين جهت مى بينيم در پاسخ آن جناب نگفت : «'''وانا احيى و اميت '''» (من نيز زنده مى كنم و مى ميرانم )، و با نياوردن واو عطف فهماند كه اصلا زنده كننده و ميراننده منم ، نه اينكه خدا هم با من شركت داشته باشد و نيز نگفت : آلهه نيز زنده مى كنند و مى ميرانند، چون خود را بزرگترين آلهه مى دانست .

[[رده:تفسیر المیزان]]