۱۳٬۶۷۸
ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۶۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۶۴ </center> | ||
<span id='link318'><span> | <span id='link318'><span> | ||
==آيات ۱ - | ==آيات ۱ - ۳۰ سوره فجر == | ||
سوره | سوره «فجر»، مكّى است و سى آيه دارد. | ||
بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ | بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ | ||
وَ الْفَجْرِ(۱) | وَ الْفَجْرِ(۱) | ||
خط ۹۶: | خط ۹۷: | ||
وَ ادْخُلى جَنَّتى (۳۰) | وَ ادْخُلى جَنَّتى (۳۰) | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۶۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۶۵ </center> | ||
ترجمه | |||
<center> «'''ترجمه آیات'''» </center> | |||
به نام خداوند بخشنده مهربان . | به نام خداوند بخشنده مهربان . | ||
سوگند به صبحدم (۱). | سوگند به صبحدم (۱). | ||
خط ۱۲۹: | خط ۱۳۲: | ||
و به صف بندگان من درآى (۲۹). | و به صف بندگان من درآى (۲۹). | ||
و به بهشت من در آى (۳۰). | و به بهشت من در آى (۳۰). | ||
<center> «'''بیان آیات'''» </center> | |||
<span id='link319'><span> | <span id='link319'><span> | ||
==مضامين سوره مباركه فجر == | ==مضامين سوره مباركه فجر == | ||
در اين سوره تعلق به دنيا بدان جهت كه طغيان و كفران به دنبال دارد، مذمت شده ، و اهل دنيا را به شديدترين عذاب دنيا و آخرت تهديد نموده ، روشن مى سازد كه انسان به خاطر كوتاه فكريش خيال مى كند اگر خدا به او نعمتى داده به خاطر آن است كه نزد خدا كرامت و احترامى دارد، و آنكه مبتلا به فقر و فقدان است ، به خاطر اين است كه در درگاه خدا خوار و بى مقدار است ، ولى به خاطر پندار غلطش هر فساد و طغيانى را مرتكب مى شود، و آن پندار غلط را روپوش و رفوى خطاهاى خود مى كند، و دومى هم به خاطر آن پندار غلطش كفر مى گويد (و به هر ذلتى تن مى دهد ) و حال آنكه امر بر او مشتبه شده ، بلكه اگر قدرت و ثروت دارد و اگر مبتلا به فقر و تنگى معاش است ، همه به منظور امتحان الهى است ، تا روشن كند چه چيز از دنيايش براى آخرتش از پيش مى فرستد. | در اين سوره تعلق به دنيا بدان جهت كه طغيان و كفران به دنبال دارد، مذمت شده ، و اهل دنيا را به شديدترين عذاب دنيا و آخرت تهديد نموده ، روشن مى سازد كه انسان به خاطر كوتاه فكريش خيال مى كند اگر خدا به او نعمتى داده به خاطر آن است كه نزد خدا كرامت و احترامى دارد، و آنكه مبتلا به فقر و فقدان است ، به خاطر اين است كه در درگاه خدا خوار و بى مقدار است ، ولى به خاطر پندار غلطش هر فساد و طغيانى را مرتكب مى شود، و آن پندار غلط را روپوش و رفوى خطاهاى خود مى كند، و دومى هم به خاطر آن پندار غلطش كفر مى گويد (و به هر ذلتى تن مى دهد ) و حال آنكه امر بر او مشتبه شده ، بلكه اگر قدرت و ثروت دارد و اگر مبتلا به فقر و تنگى معاش است ، همه به منظور امتحان الهى است ، تا روشن كند چه چيز از دنيايش براى آخرتش از پيش مى فرستد. |
ویرایش