۱۳٬۷۱۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←خداوند براى مؤمنان صالح العمل بر خود حق قرار داده است
| خط ۲۱۹: | خط ۲۱۹: | ||
<span id='link45'><span> | <span id='link45'><span> | ||
== | ==خداوند، براى مؤمنان نیکوکار، بر خود حق قرار داده است == | ||
«'''وَ يُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لهَُمْ أَجْراً كَبِيراً'''»: | |||
و | كلمه «صالحات»، صفتى است براى موصوفى كه به منظور اختصار حذف شده، و تقدير آن: «وَ عَمِلُوا الأعمَالَ الصَّالِحَات» است. | ||
در اين آيه عنايت دارد پاداش منجز | در اين آيه، حقى براى مؤمنان بر خدا اثبات شده، و اين كه آن را «أجر» ناميده، مؤيّد اين معنا است. و همچنين آيه: «إنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم أجرٌ غَيرُ مَمنُون» نيز، مؤيد آن است. | ||
و هيچ محذور و اشكالى هم در آن نيست. زيرا زمانى اشكال پيش مى آمد كه شخص ديگرى خداى را بدهكار اجر بندگان كند، اما وقتى كه خودش، حقى را براى بندگان بر خود واجب بسازد، اشكالى پيش نمى آيد، و نظير اين مطلب كه خداوند خود را بدهكار مؤمنان مى شمارد، آيه شريفه: «ثُمَّ نُنَجِّى رُسُلَنَا وَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذَلِكَ حَقّاً عَلَينَا نُنجِ المُؤمِنِينَ» مى باشد. | |||
در اين آيه، عنايت دارد پاداش منجز و تثبيت شده نيكوكاران را بيان كند، همچنان كه در آيه بعدى، عنايتش به بيان كيفرى است كه منجز شده است و آن، عبارت از: عذاب كسانى است كه نسبت به آخرت و معاد كفر ورزيده باشند، و اما خداوند در اين دو آيه، متعرض حال كسانى كه ايمان آورده، ولى عمل صالح نكرده باشند، نشده. پس چنين كسى از هيچ طرف وعده منجز ندارد، نه پاداش و نه كيفر، بلكه وضع او منوط به توبه و يا شفاعت است. | |||
