۱۳٬۷۰۳
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۳۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←تعابیر مختلف قرآن، در باره جا به جایى كوه ها در قيامت
| خط ۱۷۷: | خط ۱۷۷: | ||
«'''وَ يَوْمَ نُسَيّرُ الجِْبَالَ وَ تَرَى الاَرْض بَارِزَةً وَ حَشرْنَاهُمْ فَلَمْ نُغَادِرْ مِنهُمْ أَحَداً'''»: | «'''وَ يَوْمَ نُسَيّرُ الجِْبَالَ وَ تَرَى الاَرْض بَارِزَةً وَ حَشرْنَاهُمْ فَلَمْ نُغَادِرْ مِنهُمْ أَحَداً'''»: | ||
ظرف | ظرف «يَوم» متعلق به مقدّرى است، و تقدير كلام «وَ اذكُر يَومَ نُسَيِّرُ: به ياد آر روزى را كه به راه مى اندازيم» مى باشد، و به راه انداختن كوه ها، به اين است كه آن ها را از جاى خود بركند. | ||
و خداى تعالى اين معنا را در چند جا با تعبيراتى مختلف بيان فرموده | و خداى تعالى اين معنا را در چند جا با تعبيراتى مختلف بيان فرموده. يك جا فرموده: | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۴۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۴۷ </center> | ||
«وَ كَانَتِ الجِبَالُ كَثِيباً مَهِيلاً». جايى ديگر فرموده: «وَ تَكُونُ الجِبَالُ كَالعِهنِ المَنفُوش». و در جايى ديگر فرموده: «فَكَانَت هَبَاءً مُنبَثّاً». و جايى ديگر چنين تعبير كرده كه: «وَ سُيِّرَتِ الجِبَالُ فَكَانَت سَرَاباً». | |||
و آنچه از سياق بر مى | و آنچه از سياق بر مى آيد، اين است كه مسأله بروز زمين، مترتب بر به راه انداختن كوه ها است. يعنى وقتى كوه ها و تل ها تكان مى خورند و فرو مى ريزند، زمين همه جايش بروز و ظهور مى كند، و ديگر چيزى حائل از ديدن كرانه افق نيست، و يك ناحيه زمين حائل از ناحيه ديگرش نمى شود. و چه بسا احتمال داده اند كه آيه شريفه مى خواهد به مضمون آيه «وَ أشرَقَتِ الأرضُ بِنُورِ رَبِّهَا» اشاره كند. | ||
و معناى | و معناى «وَ حَشَرنَاهُم فَلَم نُغَادِر مِنهُم أحَداً» اين است كه ما احدى از بشر را ترك نمى كنيم و همه را زنده مى كنيم. | ||
<span id='link300'><span> | <span id='link300'><span> | ||
