تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۳۲: تفاوت میان نسخه‌ها

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده كه گفت : رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله  و سلم) فرمود: اصحاب كهف، ياران مهدى اند.

و در برهان از ابن الفارسى آورده كه گفت امام صادق (عليه السلام) فرموده : قائم (عليه السلام) از پشت كوفه خروج مى كند، با هفده نفر از قوم موسى كه به حق راه يافته و با حق عدالت مى كردند، و هفت نفر از اهل كهف و يوشع بن نون و ابودجانه انصارى و مقداد بن اسود و مالك اشتر كه اينان نزد آن جناب از انصار و حكام او هستند.

و در تفسير عياشى از عبدالله بن ميمون از ابى عبدالله (عليه السلام) از پدرش از على بن ابى طالب روايت كرده كه فرمود: وقتى كسى به خدا سوگند مى خورد تا چهل روز مهلت ثنيا دارد،

براى اينكه قومى از يهود از رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله وسلم ) از چيزى پرسش كردند حضرت بدون اينكه بگويد ((ان شاء الله (( و استثناء مزبور را به كلام خود ملحق سازد گفت فردا بيائيد تا جواب بگويم، به همين جهت چهل روز خداوند وحى را از آن حضرت قطع كرد، بعد از آن جبرئيل آمد و گفت: «و لاتقولن لشئ انى فاعل ذلك غدا الا ان يشاء اللّه و اذكر ربّك اذا نسيت».

مؤلف: كلمه: «ثنيا» - به ضمه ثاء وسكون نون ودر آخرش الف مقصوره - اسم است براى استثناء. و در معناى اين روايت روايات ديگرى نيز از امام صادق وامام باقر (عليه السلام) رسيده كه از بعضى آنها بر مى آيد كه مراد از سوگند وعده قطعى دادن وكلام مؤ كد آوردن است، همچنان كه استشهاد امام (عليه السلام) در اين روايت به كلام رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله وسلم) با اين كه آن جناب سوگندى ياد نكرده بود كاملا دلالت بر اين معنا دارد. واما اين سؤ ال كه اگر كسى سوگندى ياد كند وان شاء الله هم بگويد، ولى پس از انعقاد سوگند آن را بشكند آيا حنث شمرده مى شود وكفاره به عهده اش مى آيد يا نه ، بحثى است فقهى.