تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۲۲: تفاوت میان نسخه‌ها

پس وقتى ذات معلول جداى از فقر نبوده ، وفقر عين ذاتش شد پس از وجود جز وجودى رابط وغير مستقل بهره اى ندارد، و وجودش عين ربط با علت است ، وآن استقلالى كه آدمى در بدونظر در وجود اومى بيند در حقيقت استقلال اونيست ، بلكه استقلال علت او است كه در اومشاهده مى كند، پس بنابراين وجود معلول از وجود علت خود حكايت نموده وآن را در همان حدى كه خود از وجود دارد مجسم مى سازد.

<span id='link180'><span>

دقت در آيات قرآنى ترديدى براى انسان باقى نمى گذارد كه قرآن كريم موجودات را با همه اختلافى كه در نسخه آنها ودر نوع آنها وجود دارد آيات خداى تعالى دانسته كه اسماء وصفات اورا مجسم مى سازند، و هيچ موجودى نيست مگر آنكه هم در اصل وجودش وهم در هر جهتى از جهات كه در وجودش فرض شود آيت خداى تعالى واشاره كننده به ساحت عظمت وكبريائى اوست ، وآيت كه به معناى علامت يعنى دلالت كننده است، از جهت اينكه آيت است وجودش وجود مرآت و آينه اى است كه فانى در صاحب آيت است وبى اواستقلال ندارد زيرا اگر در وجودش يا جهتى از جهات وجودش مستقل مى بود ديگر از اين جهت آيت ونشانگر ودلالت كننده به سوى اونبود واين خلف فرض ‍ است زيرا فرض كرديم كه وجود موجودات وتمامى جهات وجودشان آيات خدايند.

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه :۲۷۰ </center>