تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲۸: تفاوت میان نسخه‌ها

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۶۷ </center>

<span id='link248'><span>

إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشىْءٍ إِذَا أَرَدْنَهُ أَن نَّقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ(۴۰)

وَ الَّذِينَ هَاجَرُوا فى اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا ظلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فى الدُّنْيَا حَسنَةً وَ لاَجْرُ الاَخِرَةِ أَكْبرُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ(۴۱)

تَاللَّهِ لَقَدْ أَرْسلْنَا إِلى أُمَمٍ مِّن قَبْلِك فَزَيَّنَ لهَُمُ الشيْطنُ أَعْمَلَهُمْ فَهُوَ وَلِيهُمُ الْيَوْمَ وَ لهَُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(۶۳)

وَ مَا أَنزَلْنَا عَلَيْك الْكِتَب إِلا لِتُبَينَ لهَُمُ الَّذِى اخْتَلَفُوا فِيهِ وَ هُدًى وَ رَحْمَةً لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (۶۴)

و كسانى كه از پس آنكه ستم ديدند در راه خدا مهاجرت كردند در دنيا مكان نيكويشان دهيم ، و پاداش دنياى ديگر بهتر است اگر بدانند (۴۱)

همان كسانى كه صبورى پيشه كردند و به پروردگارشان توكل مى كنند (۴۲)

پيش از تو نفرستاديم مگر مردانى كه حجتها و زبورها به ايشان وحى كرديم ، اگر خودتان نمى دانيد از اهل كتاب بپرسيد (۴۳)

و اين قرآن را بتو نازل كرديم تا براى مردم آنچه را به ايشان نازل شده بيان كنى شايد انديشه كنند (۴۴)

كسانى كه نيرنگهاى بد كرده اند مگر ايمن شده اند از اينكه خدا آنها را به زمين فرو برد يا عذاب از آنجايى كه احساس نمى كنند به ايشان رسد (۴۵)

يا در حال آمد و رفتشان گريبانشان را بگيرد كه فرار كردن نتوانند (۴۶)

يا دچار كمبودشان كند، كه پروردگارتان مهربان و رحيم است (۴۷)

مگر آن چيزها را كه خدا خلق كرده نمى بينيد كه سايه هاى آن از راست و چپها مى آيد و با تذلل سجده كنان خدايند (۴۸)

هر چه در آسمان و زمين از فرشتگان و جنبندگان است خدا را سجده مى كنند و تكبر نمى ورزند (۴۹)

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۶۹ </center>

از پروردگارشان (كه از) فوق ايشان است مى ترسند و آنچه را دستور دارند انجام مى دهند (۵۰)

خدا گفته است دو خدا مگيريد كه خدا فقط خداى يگانه است و از من بترسيد (۵۱)

هر چه در آسمان و زمين است از اوست و اطاعت خاص اوست چرا از غير خدا مى ترسيد (۵۲)

هر نعمتى داريد از خداست و باز وقتى محنتى رسدتان در پيشگاه او زارى مى كنيد (۵۳)

و چون آن محنت را از شما بردارد آن وقت گروهى از شما به پروردگارشان شرك آورند (۵۴)

تا عطيه اى را كه به ايشان دادهايم كفران كنند، خوشى كنيد، بزودى خواهيد دانست (۵۵)

براى بتانى كه چيزى ندانند از آنچه روزيشان داده ايم نصيبى نهند، به خدا قسم از آن دروغها كه مى ساخته ايد بازخواست مى شويد (۵۶)

براى خدا دختران انگارند و او منزه است و براى خودشان هر چه هوس ‍ دارند (۵۷)

و چون يكيشان را بشارت دختر دهند چهرهاش تيره گردد و غمزده شود (۵۸)

از قباحت چيزى كه بدان بشارتش داده اند از قوم نهان شود و نداند آن را به ذلت نگهدارد يا در خاكش نهان كند؟ چه بد است قضاوتى كه مى كنند (۵۹)

كسانى كه به دنياى ديگر ايمان ندارند صفت قبيح دارند و صفت اعلى خاص خداست و او نيرومند و فرزانه است (۶۰)

اگر خدا اين مردم را به ستمشان مؤ اخذه مى كرد روى زمين جنبنده اى نمى گذاشت ولى تا مدتى معين مهلتشان دهد و چون مدتشان سر آيد نه ساعتى ديرتر روند و نه جلوتر (۶۱)

چيزى را كه از آن كراهت دارند خاص خدا كنند، زبانهايشان به دروغ نقل كند كه نيكى خاص ايشان است . حق اين است كه جهنم از آنهاست و خودشان به سوى آن روانند (۶۲)

قسم بخدا بتحقيق ما پيغمبران را بسوى جمعى كه پيش از تو بودند فرستاديم پس شيطان اعمالشان را در نظرشان بيار است و او امروز ولى و مصاحب آنها است و عذابى الم انگيز دارند (۶۳)

دو آيه اول اين آيات داستان هجرت را يادآورى نموده و به مهاجرين در راه خدا وعده نيكويى در دنيا و آخرت مى دهد، و مابقى آيات ، داستان شرك مشركين و تشريع احكام بدون اذن خدا را كه كار مشركين بود تعقيب و بر حسب معنا جواب مفصلى است به گفتار مشركين كه دعوت نبوى به ترك عبادت آلهه و ترك تشريع احكام را امرى محال مى دانستند و مى گفتند: «'''لو شاء الله ما عبدنا ....'''».

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۷۰ </center>

و از سياق بر مى آيد كه جمله «'''من بعد ما ظلموا'''» نيز از نظر معنا مقيد به همان جمله «'''فى الله '''» است و تقديرش اين است كه «'''و الذين هاجروا فى الله من بعد ما ظلموا فيه : و كسانى كه در راه خدا مهاجرت كردند بعد از آنكه در راه خدا ستم ديدند'''» و اگر كلمه «'''فيه '''» حذف شد به منظور اختصار بود، و اگر در تقييد مهاجرت به همين جمله «'''فى الله '''» اكتفاء كرد براى اينكه همين جمله محل ابتلاء بود پس ايستادن براى توضيح خصوص اين جمله از ساير فقرات آيه مهم تر است .

<span id='link249'><span>

==مقصود از حسنه در دنيا كه خداوند به مهاجرين وعده داده مجتمع صالح اسلامى است ==

بعضى در تفسير كلمه «'''حسنة '''» كه در جمله «'''لنبوئنهم فى الدنيا حسنة '''» قرار دارد گفته اند: يعنى شهر خوبى بجاى آن شهرى كه ترك گفتند، و آن مكه و حوالى آن بود كه وطن ايشان بود، آنگاه استدلال كرده اند به اينكه كلمه «'''لنبوئنهم '''» از باب «'''بوات له مكانا'''» است يعنى مكانى را جهت جاى دادن كسى صاف كردم .