الذاريات ١٨
ترجمه
| الذاريات ١٧ | آیه ١٨ | الذاريات ١٩ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«بِالأسْحَارِ»: در بامدادان. در سحرگاهان. یعنی تنها پاسی از شب می‌خوابیدند و در آخر شب هم طلب مغفرت می‌کردند.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
- آيات ۱ - ۱۹، سوره ذاريات
- بيان غرض و مفاد اين آيات شريفه
- اشاره به اينكه سوگندهاى چهارگانه در آيات : ((والذاريات ذروا...))سوگند به همهاسباب مؤ ثر در تدبير سراسر جهان است
- تاءكيد بر صدق و وقوع معاد و جزا
- معناى آيه : ((والسماء ذات الحبك )) و مقصود از اينكه كفار در((قول مختلف )) هستند
- وجوه مختلف در معناى جمله : ((يؤ فك عنه من افك ))
- توضيحى در مورد جمله : ((ايّان يوم الدين )) كه سؤال ((خراصون )) از زمان روز قيامت است
- معناى اينكه در وصف متقين فرمود: ((كانوا قليلا منالليل ما يهجعون ))
- چند روايت درباره مراد از ذاريات ، حاملات ، جاريات ، مقسمات ، و در معناى ((و السماء ذاتالحبك ))
- روايتى در معناى ((قليلا من الليل ما يهجعون )) و ((بالاسحارهم يستغفرون )) و مراد از((سائل )) و ((محروم ))
نکات آیه
۱ - طلب آمرزش از خداوند در سحرگاهان، شیوه محسنان تقواپیشه (کانوا قلیلاً من الیل ما یهجعون . و بالأسحار هم یستغفرون)
۲ - سحرگاهان، بهترین و مناسب ترین زمان براى راز و نیاز با خداوند و طلب آمرزش از او (و بالأسحار هم یستغفرون)
۳ - انسان ها، حتى متقین، همواره در معرض لغزش و نیازمند استغفار مداوم (و بالأسحار هم یستغفرون)
۴ - استغفار در سحرگاهان، از عوامل رهیابى به بهشت (إنّ المتقین فى جنّ-ت ... و بالأسحار هم یستغفرون)
۵ - استغفار داراى اهمیت ویژه در میان اعمال عبادى (و بالأسحار هم یستغفرون) از این که استغفار اختصاص به ذکر یافته، مطلب بالا استفاده مى شود.
روایات و احادیث
۶ - «قال أبوعبداللّه(ع) کانوا یستغفرون اللّه فى الوتر سبعین مرّة فى السحر;[۱] امام صادق(ع) درباره «و بالأسحار هم یستغفرون» فرمودند: آنان در نماز وتر به هنگام سحر، هفتاد بار استغفار مى کنند.
موضوعات مرتبط
- استغفار: آثار استغفار در سحرگاه ۴; آداب استغفار ۲; اهمیت استغفار ۵; استغفار در سحرگاه ۱، ۲، ۶; وقت استغفار ۲
- انسان: خطر لغزش انسان ها ۳; نیازهاى معنوى انسان ۳
- بهشت: موجبات بهشت ۴
- محسنان: استغفار محسنان ۱; تهجد محسنان ۱
- نماز: استغفار در نماز وتر ۶
- نیازها: نیاز به استغفار ۳
منابع
- ↑ مجمع البیان، ج ۹، ص ۲۳۴; نورالثقلین، ج ۵- ، ص ۱۲۳، ح ۱۵.
