نتایج جستجو

نرمى. راغب گويد: در اجسام بكار رود و در خُلق و معانى به طور استعاره. [آل عمران:159]. در اثر رحمت خدا به آنها نرم و ملايم شدى [سباء:10]. براى داود آهن را

يا عفو كند آنكه عقده نكاح در اختيار و تسلط او است. رجوع شود به «عقد». [آل عمران:26]. اختيار در قدرت و سلطه تو است تو بر هر چيز توانائى. 3- يد مغلوله كنايه

او لم بئس ملک ورى عرف دنو قرى خشع غفل مول نکح رود عذب فحش منع نسو نصف قبل عمران لعن لبس ظنن قلل طول طعم عرض عمر بعد جمع يمن حيى جدر بنو صنع ربع حرم کره مريم

ناصر: يارى كننده. [طارق:10]. جمع آن در قرآن مجيد ناصرون و انصار است. [آل عمران:22]. [بقره:270]. ستمگران را يارانى نيست . نصير: به معنى ناصر است. به چند

گفته. مثل [توبه:72]. [نحل:41]. و آن به اعتبار سن نيز گفته مى‏شود مثل [آل عمران:40]. كه مراد از آن بزرگى سن و پيرى است. راغب گفته: اصل صغير و كبير در اعيان

ناصر: يارى كننده. [طارق:10]. جمع آن در قرآن مجيد ناصرون و انصار است. [آل عمران:22]. [بقره:270]. ستمگران را يارانى نيست . نصير: به معنى ناصر است. به چند

تلقين جواب از جانب خداست يعنى كرمت مرا مغرور كرد ظاهراً مطلب صحيحى نيست. [آل عمران:185]. در اينگونه آيات ممكن است غرور به ضم اول مصدر از براى مفعول باشد يعنى:

[آمده‌] خبر نيافته است؟ یا که آگه نشد به آنچه (راجع به مجازات) در تورات موسی عمران است؟ یا او را به آنچه در صحیفه های موسی است خبر نداده اند؟ يا از آنچه در

تکرار در قرآن: ۱۸۴(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... زنده. [آل عمران :27] زنده رااز مرده و مرده را از زنده خارج مى‏كنى . در صحاح گويد: حياة ضدّ

پسنديده و... است نبايد از عزّت خدا به هراسيد. گاهى در مقام تهديد آمده: [آل عمران:4]. در بعضی از آیات آمده: [حج:40]. ظاهراً مراد از عزيز در اين آيات منيع و

يا عفو كند آنكه عقده نكاح در اختيار و تسلط او است. رجوع شود به «عقد». [آل عمران:26]. اختيار در قدرت و سلطه تو است تو بر هر چيز توانائى. 3- يد مغلوله كنايه

بود. على هذا جزاى عمل را ثواب گوئيم كه به خود عامل برمى گردد [كهف:46] [آل عمران:195] ثواب به جزاى اعمال نيك و بد هر دو اطلاق شده است مثل [مطفّفين:36] [مائده:85]

بسيار [حديد:26]. كثير ممكن است فى نفسه باشد نه با قياس به ديگرى مثل [آل عمران:146]. يعنى مردان خدا كه فى حد هم بسيار بودند و مثل [مائده:66]. كه كثير در

معنى مرگ عادى بوده است. تباهى و از بين رفتن در آياتى نظير [بقره:205]. [آل عمران :117]. مراد تباه شدن و از بين رفتن است كه از مصاديق هلاك مى‏باشد. هلاك بوسيله

و رسول دشمنى مى‏كنند خوار و ذليل شدند چنانكه اسلافشان نيز ذليل شدند [آل عمران:127]. در نهج البلاغه خطبه 56 فرموده: «فَلَّما رِأَى اللَّهُ صِدْقَنا اَنْزَلَ

همان تدبير خداوند است كه آن حضرت را مأمور به هجرت نمود. ايضا در آيه [آل عمران:54]. كه مراد از مكر اول حيله يهود است در باره كشتن عيسى «عليه السلام» و منظور

گويند در اثر زن گرفتن از آنهابوده است. درباره هم مسلكى آمده [حجرات:10]، [آل عمران:103] ممكن است اخوة و اخوان در اين دو آيه راجع به حقيقت خانواده در قيامت باشد

است. و نحو [احقاف:19]، [طه:75] كه مراد ظاهراً مرتبه‏هاى مادّى است. * [آل عمران:163] ناگفته نماند نظير اين آيه، [انفال:4] و آيه [انعام:132]. ما قبل آيه اوّل

تورات و قرآن كتاب آسمانى است كه بر عيسى «عليه‏السلام»نازل شده بود [آل عمران:3]. [آل عمران:65]. 2- در انجيل احكام وجود داشته است [مائده:47]. 3- در انجيل از آمدن

او بخواهند که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند. بهل‌ (۱ بار) تضرّع. [آل عمران:61] سپس تضرّع كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم. راغب گويد: بهل و