نتایج جستجو

آیات شامل این کلمه «طَیْر» از مادّه «طَیَران» جمع «طائر» است، و لذا فعل و وصف آن به صورت جمع آمده و این که بعضى تصور کرده اند «طیر» مفرد است بر خلاف تصریح

بود. راغب در باره اين كلمه جمله‏اى كوتاه وجامعى دارد و آن اينكه: كَىْ علت فعل شى‏ء وكَيْلا علت انتقاء آنست «كَىْ عِلَةٌ لَفِعْلِ الشَّىْ‏ءِ وَ كَيْلاعِلَّةٌ

قائم به فعل خدا و منتزع از فعل مثل رحمت و غضب و اراده و كراهت. پس هر چيزى كه خدا تكويناً ايجاد كرده مرى اوست و هر عمل تشريعى مرضى است زيرا ملائم فعل خداست

قائم به فعل خدا و منتزع از فعل مثل رحمت و غضب و اراده و كراهت. پس هر چيزى كه خدا تكويناً ايجاد كرده مرى اوست و هر عمل تشريعى مرضى است زيرا ملائم فعل خداست

آیات شامل این کلمه از تعبیر «یَعْتَذِرُون» از مادّه «إِعتذار» که فعل مضارع است و معناى آینده را مى تواند در بر داشته باشد، چنین برمى آید که قبلاً خداوند،

آیات شامل این کلمه با توجّه به این که «تَنَزَّلُ» فعل مضارع است، و دلالت بر استمرار دارد (در اصل «تَتَنَزَّلُ» بوده) روشن مى شود که شب قدر مخصوص به زمان

و راندن توأم با خشونت و عنف است. از آنجا که «یَحُضُّ» و «یَدُعُّ» به صورت فعل «مضارع» آمده، نشان مى دهد این کار مستمر آنها در مورد یتیمان و مستمندان بوده

مادّه «قسط» است، و آن در اصل به معناى سهم عادلانه است، و هنگامى که به صورت فعل ثلاثى مجرد استعمال شود (قسط بر وزن ضرب) به معناى ظلم کردن و گرفتن سهم عادلانه

سير کون وذر حکم شهد عوذ ذا حمد شرک ايى ها ويل س اننى خوض حسن جزى لعب نحن فعل قد خلص سوء نا خسر غفر ورد حتى همز زهق هذا الذين لقى دلو غير بصر شطن حضر حقق

(بر وزن شفق) از مادّه «وَقْب» (بر وزن نقب) به معناى حفره و گودال است، سپس فعل آن به معناى ورود در گودال به کار رفته، گویى موجودات شرور و زیان آور از تاریکى

(بر وزن شفق) از مادّه «وَقْب» (بر وزن نقب) به معناى حفره و گودال است، سپس فعل آن به معناى ورود در گودال به کار رفته، گویى موجودات شرور و زیان آور از تاریکى

پوچ شد. راغب آن را جودت فعل گفته گويد: هر صنع فعل است ولى هر فعل صنع نيست. و آن به حبوان و جماد نسبت داده نمى‏شود بر خلاف فعل. اين عدم نسبت را در اقرب

در مفردات گفته:«اَلْماءُ الْمُنْسَكِبُ». در اقرب الموارد گويد: فعل مطر در خير و رحمت و فعل امطر در عذاب و شر گفته مى‏شود. به نظر قاموس: امطر فقط در عذاب

حضض رقب حتى خير نکح التى قسط قوم وله ذا بلغ جور حبب اذا او الله کتب هى نسو فعل أما هن الذى اله سغب انس رسل عرف اوى بلو ظلم دعع اسر کرم لعل طيب عن ى اما رزق

کنایى هر دو «گوارا» است. در صورت اول مرکب از «سَلْ» فعل امر و «سبیل» است و در صورت دوم مرکب از «سأل» فعل ماضى و «سبیل» است. بعضى نیز تصریح کرده اند: در لغت

مکان» از مادّه «کَون» است، سپس بر اثر کثرت استعمال، آن را به منزله مادّه فعل قرار داده و «تمکن» از آن مشتق شده است، مانند: «تَمَسْکن» که از مادّه «سکون»

فعال اخّص است زيرا فعل گاهى به فعل حيوانات كه لاعن قصدسرزند اطلاق مى‏شود و بعضاً به فعل جمادات نيز گفته مى‏شود ولى عمل خيلى كم بلاقصد و فعل جماد گفته مى‏شود

برشته شدن با آتش کباب کردن، و تحمل درد و رنج آن، آمده است، و به حکم این که فعل مضارع است، دلالت بر استمرار و ملازمت دارد. گویا جمله «یَصْلَوْنَها» (در جهنم

در مفردات گفته:«اَلْماءُ الْمُنْسَكِبُ». در اقرب الموارد گويد: فعل مطر در خير و رحمت و فعل امطر در عذاب و شر گفته مى‏شود. به نظر قاموس: امطر فقط در عذاب

شريعت موسى است و آن مطابق روز شنبه است، شش بار در قرآن كريم ذكر شده و يكبار فعل [نساء:154]، [نساء:47]. در قاموس كتاب مقدس درباره سبت به تفصيل سخن گفته از