نتایج جستجو

گروه بنى سلمه و بنى حارثه است كه با رسول خدا«صلى اللَّه عليه و آله» به جنگ «احد» خارج شدند و چون عبدالله بن ابى با ياران خويش از راه برگشت آنها نيز قصد كردند

گروه بنى سلمه و بنى حارثه است كه با رسول خدا«صلى اللَّه عليه و آله» به جنگ «احد» خارج شدند و چون عبدالله بن ابى با ياران خويش از راه برگشت آنها نيز قصد كردند

بعضى انباشته شد. معنى آيه: مى‏گويد مال زيادى تلف كردم. ه قول على دعو ا وحد احد مول حسب انن هلک ما ان کون لم کود رئى ربب ى لا شرک قدر وله اله الله

اله على ف ظلم فى شىء عقل اوى الذين ايى کلل وحد بصر نا ندى وجه قدر هما ب لو احد من ندو جهنم ما دعو رجل علم ائى مثل او رجع الا قوم يا هو عند يوم صوب ترک سمع

خواب كمى بود كه طائفه‏اى از شما را فراگرفت. هر دو آيه در باره جنگ تاريخى «احد» است كه مسلمانان پس از شكست با مختصر خوابى (بالاى كوه) آرامش قلب يافتند. شايد

قدد سوء بين ذلک ليل نجو ضرب کذب جدد کون اول صدق سبل ذوق حتى سبق رود يحيى لا احد جبل بشر اهل شرب رئى

در باره خروج حضرت رسول «صلى‏اللَّه‏عليه وآله» براى جنگ احد است و نيز گفته‏اند آن حضرت براى «اُحُد» بعد از نماز جمعه از مدينه خارج شد حال آن كه آيه خروج

شمرده است. اين لفظ تنها دوبار در قرآن آمده است. لا هم من صغر لم ف کتب هذا کبر احد ه الا عرض حشر وحد ل ما برز على حصى ربب ذا ها ارض وجد ک رئى جبل ويل عمل سير

حال جنگ بوده‏اند نه در حال سلم. جنگ احد وغيره‏ حساب جنگ «احد» كاملا روشن است، كفار به مدينه لشكركشى كردند تا قتال «احد» پيش آمد. همچنين جنگ احزاب (خندق)كه

يوم هذا عذب نا قرآن روح کيف قوم بين لعل عظم کون اذ نظر کذب وحد س لم شىء رئى احد حقق ن بعد وجد هن کيد على ارض قلب اتى کثر موت قرى ليس فسق رود کفر اننى دبب

عتو صلو ثنى امن وضع قلب وکل عجب انس لقى نحن غفل وصى ضرر غشو نظر مع نفس نزل احد اذن کلل

عجم ها کلل وسم نا رود ذا ايى جزى علم رسل ف لا هذا عذب بدو ربب وحد س هم خفى احد ل اذ الم عرب قول کون کلم حسن عمل بين عکف بدل

در باره خروج حضرت رسول «صلى‏اللَّه‏عليه وآله» براى جنگ احد است و نيز گفته‏اند آن حضرت براى «اُحُد» بعد از نماز جمعه از مدينه خارج شد حال آن كه آيه خروج

خواند خدا را به سوره اخلاص (يا اللّه يا واحد يا احد يا صمد يا من لم يلد و لم يولد و لم يكن له كفوا احد نجنى من النار برحمتك) جبرئيل در هوا او را ملاقات

بت عزّى همان است كه چون رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلم» پس از شكست «احد» به بالاى آن كوه رفت ابوسفيان درپائين كوه شعار شرك را با صداى بلند خواند و

عن اتى ارض هو او کلل خرج رسل شىء کون انس هن حيى اثم لم کفر بيت کتب هدى نسو احد وزر عدو لکن وحد ذکر برر ثم شرک قبل اخر نن حرم الذى بعض فسد قدر فحش ذلک هما

امن عذب جرز کلم فکر لوى الى من وجه س کان سلک قدر رهق جمع عند ذلک فضل صلح احد نسو رسل ذو عزز قتل صحب رفع غور کيف کهف ربب وحد حرج ذکر لمس ايى ضيق رقم يدى

نبينند. شايد اين آيه، پاسخى به آنان باشد كه به خاطر جمع غنايم، منطقه حفاظتى احد را رها كردند. آنها به گمان اين‌كه از سهم غنيمت محروم نشوند، هشدارهاى فرمانده

عليه السّلام: ما من احد من هذه الامّة يدين بدين ابراهيم عليه السّلام غيرنا و غير شيعتنا. «1» و حضرت سجاد عليه السّلام فرمود: ما احد على ملّة ابراهيم الّا

مسلمانان در جنگ احد، نافرمانى از دستور رسول اكرم صلى الله عليه و آله بود. زيرا آن حضرت فرموده بود كه منطقه حفاظتى واقع در ميان درّه‌هاى كوه احد را رها نكنند،