نتایج جستجو

خداى خود راز و نياز دارند. سحور طعامى است كه در آن وقت تناول شود و تسحّر خوردن آن است (راغب). وَ شَهِد الْمُسْتَغْفِرِين يَهْجَعُون اللّه هُم أَنّه مَا

كه چهارپايان مى‌خورند و (سرانجام،) آتش جايگاه آنهاست. در اين آيه، خوردن كفّار به خوردن چهارپايان تشبيه شده است و اين شباهت مى‌تواند از چند جهت باشد، از

ظاهراً مراد از اكل لمّ آن است كه انسان مال خويش و ديگران را بخورد و در خوردن ميان حلال و حرام را جمع كند. يعنى همه ميراث و مجموع آن را كه نصيب خود و ورّاث

شد آنها را دعوت كرد و مجلسى براى آنهابياراست و به هريك چاقويى داد - تا در خوردن ميوه وطعام از آن استفاده كنند. ولى اين طبيعى نخواهد بود كه بگوييم: آنها را

برای او، و سهم روز معینی برای شماست، گفت: اين ماده‌شترِ من است. يك روز آب خوردن حق او باشد و يك روز حق شما. گفت این ماده شتری است که آبشخوری [معین‌] برای

چه چيزهايى بر آنها حلال شده است. بگو: چيزهاى پاكيزه بر شما حلال شده و نيز خوردن صيد آن حيوان كه به آن صيدكردن آموخته‌ايد، چون پرندگان شكارى و سگان شكارى،

شدن درياها در اثر بزرگ شدن حجم خورشيد و يا تخليه نيروها است كه از به هم خوردن نظم فعلى به وجود خواهد آمد. اين مطلب را در رساله معاد از نظر قرآن و علم مشروحاً

آن است از جاهائيكه كليد آنها دست شماست مى‏توانيد بخوريد و يا از چيزى به خوردن مجازيد كه انبارهاى آن دست شماست و درآيه سوم قريب به علم است كه مراد خزائن

صالح- به آنان گفت: ماده‌شتر خداى را با آبشخورش واگذاريد- آزارش مكنيد و از آب خوردن بازش مداريد-. فرستاده‌ی خدا (صالح) بدیشان گفت: کاری به شتر خدا نداشته باشید

أَنْتُمْ بِهِ مُؤْمِنُونَ (88) حق تعالى بعد از آن بر طريق اباحه، ايشان را بر خوردن و تصرف حلال امر مى‌فرمايد: وَ كُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلالًا طَيِّباً:

كناررفته است. [انعام:121]. از آنچه نام خدا در وقت ذبح آن ذكر نشده نخوريد خوردن آن فسق و خروج از شرع است ظاهرا ضمير «اِنََّهُ» به «اَكْل» راجع است. و يا

كناررفته است. [انعام:121]. از آنچه نام خدا در وقت ذبح آن ذكر نشده نخوريد خوردن آن فسق و خروج از شرع است ظاهرا ضمير «اِنََّهُ» به «اَكْل» راجع است. و يا

كناررفته است. [انعام:121]. از آنچه نام خدا در وقت ذبح آن ذكر نشده نخوريد خوردن آن فسق و خروج از شرع است ظاهرا ضمير «اِنََّهُ» به «اَكْل» راجع است. و يا

منازعه نيست در نزد شيعه مراد از رفث، مقاربت و از فسوق دروغ و از جدال قسم خوردن است (مجمع). طبرسى در ذيل آيه 32 هود فرموده: جدال و مجادله به معنى مقابله

رحم، سِحر، زنا، لواط، خوردن مال يتيم، كتمان حقّ، گواهى باطل، پيمان شكنى، شراب خورى، تجاوز در وصيّت، رباخوارى، قمار، كم فروشى، خوردن گوشت مردار و خوك، كمك

جنس چهارپايان باركش و سوارى را كه بمنزله فرش انسان است در هر حال بايد از خوردن آنها هم كاملا منتفع شد و بعنوان غير مشروع نبايد آن‌ها را تحريم نمود كه آن

دادن راه در بيابانها (نهايه) جمع آن آرام است. و اَرْم (بر وزن عقل) به معنى خوردن، پوسيدن. فانى شدن است «اَرَمَ ما على المائده: اَكَلَه، اَرَمَ المالُ: فنى،

7- اين همه اسباب طبيعى و غير طبيعى، (باد و ابر و كشتى و فرشته)، تنها براى خوردن و مردن و نيست شدن نيست. «وَ إِنَّ الدِّينَ لَواقِعٌ» 8- خداوند، هم به وعده‌هايى

تعالى‌ «2». وَ عَصى‌ آدَمُ رَبَّهُ‌: و خلاف كرد آدم امر پروردگار خود را در خوردن ميوه درخت. فَغَوى‌: پس بى‌بهره ماند از مطلوب خود كه بقاى نعم جاودانى بود

اجتماعى و فردى کفر و شکست خوردن جبهه کفر در آینده نزدیک. برداشت یاد شده مبتنى بردیدگاه نخست است. ۴ - اعلام خداوند مبنى بر شکست خوردن مشرکان مخالف قرآن و گرفتار