نتایج جستجو

رَجُلٌ وَ كَانَ زَمِيلِي فَلَمَّا كَانَ فِي بَعْضِ اَلطَّرِيقِ مَرِضَ وَ ثَقُلَ ثِقْلاً شَدِيداً فَكُنْتُ أَقُومُ عَلَيْهِ ثُمَّ أَفَاقَ حَتَّى لَمْ يَكُنْ

جَعْفَرٍ ع‏ وَ أَنَا شَابٌّ فَوَصَفَ لِيَ اَلتَّطَوُّعَ وَ اَلصَّوْمَ فَرَأَى ثِقْلَ ذَلِكَ فِي وَجْهِي فَقَالَ لِي إِنَّ هَذَا لَيْسَ كَالْفَرِيضَةِ مَنْ تَرَكَهَا

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ رَجُلٌ تَوَضَّأَ وَ هُوَ مُعْتَمٌّ وَ ثَقُلَ عَلَيْهِ نَزْعُ اَلْعِمَامَةِ لِمَكَانِ اَلْبَرْدِ فَقَالَ لِيُدْخِلْ إِصْبَعَهُ‏

مقصود اين مى شود - و خدا داناتر است -: ما در زمين پاره اى موجودات داراى وزن و ثقل مادى كه استعداد زياده و نقصان دارند چه نباتى و چه ارضى رويانديم . و بنابر

مَنْ خَذَلَهُمُ اَللَّهُمَّ مَنْ كَانَ لَهُ مِنْ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ ثَقَلٌ وَ أَهْلُ بَيْتٍ‏ فَعَلِيٌ‏ وَ فَاطِمَةُ وَ اَلْحَسَنُ‏ وَ اَلْحُسَيْنُ‏

يحْذَرُونَ»: كلمه ((من (( - به طورى كه از كلام راغب استفاده مى شود - در اصل به معناى ثقل و سنگينى بوده ، و از همين جهت واحد وزن را هم در سابق ((من (( مى گفتند، و منت

سنگينى را به كوه تشبيه مى كنند. از گناه هم به «وِزر» تعبير مى كنند و هم به «ثقل»، همچنان كه در قرآن كريم آمده. يك جا فرموده: «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم كَامِلَةً»،

تا به سهولت بتوانيد به مقاصد خود برسيد. در كشتيها خاصيتى آفريد كه با تمام ثقل و سنگينى بر روى آب باقى بماند، تفسير نمونه ، جلد: ۲۰، صفحه : ۱۹۰ و جريان بادها

ريخت ، و با آن اين گوساله را درست كرد. كلمه ((اوزار(( جمع ((وزر((، به معناى ثقل و سنگينى است و كلمه ((زينت (( به معناى زيور است ، مانند گردن بند و گوشواره

هُوَ مُؤْمِنٌ وَ لاَ يَسْفِكُ اَلدَّمَ اَلْحَرَامَ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَقَدْ ثَقُلَ عَلَيَّ هَذَا وَ حَرِجَ مِنْهُ‏ صَدْرِي حِينَ أَزْعُمُ أَنَّ هَذَا اَلْعَبْدَ

لا تحمل علينا اصرا(( نيز به همين معنا است ، گر چه بعضى ها گفته اند معنايش ثقل و سنگينى است ، و ليكن ترجمه تفسير الميزان جلد ۸ صفحه : ۳۶۲ تحقيقش همان است

است كه به انسان مى رسد بى آنكه جنايت و خيانتى كرده باشد، و «مثقل » از ماده «ثقل » به معنى سنگينى است ، و به اين ترتيب بهانه ديگرى از دست بهانه جويان مى گيرد

اعتنايى نكردم و باكم نشد، و اصل اين كلمه از ماده عبا گرفته شده كه به معناى ثقل است گويا فرموده : اينان نزد پروردگار من وزن و قدرى ندارند و در آيه «قل ما

. در جمله و لا يوده حفظهما - يؤ ده در اصل از ريشه اود بر وزن قول به معنى ثقل و سنگينى مى باشد - يعنى حفظ آسمانها و زمين براى خداوند هيچگونه سنگينى و مشقتى

به معناى حمل سنگينى است ، و اگر وزير را وزير گفتند، بدين جهت بوده كه حامل ثقل و سنگينى هاى پادشاه است ، بعضى گفته اند: از وزر - به فتحه واو و زاء - اشتقاق

داده ايم تا قرآن تفسير نمونه جلد ۱۲ صفحه ۱۴۴ را درك نكنند و در گوشهايشان ثقل و سنگينى » (و جعلنا على قلوبهم اكنة ان يفقهوه و فى آذانهم وقرا). و لذا «هنگامى