نتایج جستجو

خفي‌ نام‌ ميگذارند بلكه‌ ‌از‌ شرك‌ جلي‌ بدتر ‌است‌ زيرا علاوه‌ ‌بر‌ شرك‌ نفاق‌ ‌هم‌ هست‌، و آيات‌ و اخبار ‌در‌ حرمت‌ ‌آن‌ بسيار ‌است‌ و ‌از‌ ‌براي‌ ريا

كواء ‌از‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌از‌ صفت‌ اسلام‌ و ايمان‌ و كفر و نفاق‌ سؤال‌ كرد، ‌پس‌ حضرت‌ فرمود «اما ‌بعد‌ فان‌ اللّه‌ ‌تعالي‌ شرع‌ الاسلام‌

ثُمَّ يَبْعَثُكمْ فِيهِ لِيُقْضى أَجَلٌ مُّسمًّى .... از آنجايى كه در جمله قبل خوابانيدن را توفى ناميده بود، در اين جمله بيدار كردن را « بعث » ناميد، تا

بنابراين مفهوم آيه چنين است : «سرانجام حمل اين امانت اين شد كه گروهى راه نفاق بپويند و گروهى راه شرك و به خاطر خيانت در اين امانت الهى به عذاب او گرفتار

حضرت با جمعى از مؤمنين به كعبه توجه نمودند، باقى به جهت ضعف و سستى ايمان و نفاق بر حال خود ماندند؛ و لذا در وصف آن حضرت واقع شده: المصلىّ الى القبلتين: نماز

فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمى‏ أَبْصارَهُمْ» «۱»؛ يعنى: «پس آيا متوقّع است از شما، اى اهل نفاق! (و مراد اين است كه: البتّه‏ __________________________________________________

اسميه ، و نيز استفاده از «ان » و «لام تاءكيد» همه نشان مى دهد كه «دروغ » و «نفاق » چنان به هم آميخته است كه جدائى در ميان اين دو ممكن نيست ، هميشه منافقان

در «مفردات » مى گويد: «خيانت » و «نفاق » يك حقيقت است ، جز اينكه «خيانت » در مقابل «عهد و امانت » گفته مى شود، و نفاق در مسائل دينى . تفسير نمونه جلد ۲۴

احزاب و تضعيف آنان شد. تفسير نمونه جلد ۱۷ صفحه ۲۵۹ ز - داستان نعيم بن مسعود و نفاق افكنى در لشكر دشمن ! «نعيم » كه تازه مسلمان شده بود و قبيله اش طايفه «غطفان

معنى گمراهى و بعضى به معنى تسلط سلطان ظالم ، و سر انجام بعضى به معنى بلاى نفاق كه در قلب انسان آشكار مى شود دانسته اند. اين احتمال نيز وجود دارد كه منظور

انباز نسازم، شما نگوئيد او سودش كمتر و دفاعش سست‏تر است كه سزاوار نام شرك و نفاق ميگرديد. و اما اينكه گفتيد: من شجاعترين پهلوانان عربم و شما از لعنت و نفرينم

إِنَّ هَذَا سُحْتٌ وَ تَعْلِيمَهُنَّ كُفْرٌ وَ اَلاِسْتِمَاعَ مِنْهُنَّ نِفَاقٌ وَ ثَمَنَهُنَّ سُحْتٌ‏

إِنَّ هَذَا سُحْتٌ وَ تَعْلِيمَهُنَّ كُفْرٌ وَ اَلاِسْتِمَاعَ مِنْهُنَّ نِفَاقٌ وَ ثَمَنَهُنَّ سُحْتٌ‏

إِنَّ هَذَا سُحْتٌ وَ تَعْلِيمَهُنَّ كُفْرٌ وَ اَلاِسْتِمَاعَ مِنْهُنَّ نِفَاقٌ وَ ثَمَنَهُنَّ سُحْتٌ‏

عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ مَا عَمَلُكَ قُلْتُ حَنَّاطاً وَ رُبَّمَا قَدِمْتُ عَلَى نَفَاقٍ وَ رُبَّمَا قَدِمْتُ عَلَى كَسَادٍ فَحَبَسْتُ قَالَ فَمَا يَقُولُ مَنْ قِبَلَكَ

منافقان، ايمانشان زبانى بوده و توانسته اند نفاق خود را از ديگران پنهان بدارند، (چون بعضى از منافقان معروف به نفاق بودند، و بعضى از آن ها معروف به ايمان)،

گفتند، اما قرآن مى فرمايد: مطلب همانست كه آنها مى گويند، زيرا بواسطه كفر و نفاق دلهاى آنها در حجابهائى از ظلمت و گناه و كفر قرار گرفته و خداوند آنها را از

روايات گناهان متعددى به عنوان موانع استجابت دعا ذكر شده از جمله سوءنيت ، نفاق ، تاءخير نماز از وقت ، بدزبانى ، غذاى حرام ، و ترك صدقه و انفاق در راه خدا

نكته توجه داشت كه اولا با ظهور حق و آشكار شدن آن ، باطل يعنى شرك و كفر و نفاق و آنچه از آن سرچشمه مى گيرد، بى رنگ مى گردد، و اگر به حيات خود ادامه دهد

هستند و شايد كسانى باشند كه از اول با ايمانى ضعيف، ايمان آوردند، سپس به سوى نفاق متمايل شده و در آخر، بعد از ايمان، به سوى كفر برگشته اند. ترجمه تفسير الميزان