۱۴٬۲۹۳
ویرایش
(۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱۵۱: | خط ۱۵۱: | ||
==۳ - داستان از نظر غير مسلمانان== | ==۳ - داستان از نظر غير مسلمانان== | ||
بيشتر روايات | بيشتر روايات و سندهاى تاريخى بر آنند كه: | ||
قصه اصحاب كهف در دوران فترت مابين عيسى و رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» اتفاق افتاده است. به دليل اين كه اگر قبل از عهد مسيح بود، قطعا در انجيل مى آمد و اگر قبل از دوران موسى «عليه السلام» بود، در تورات مى آمد، و حال آن كه مى بينيم يهود آن را معتبر نمى دانند. هرچند در تعدادى از روايات دارد كه قريش آن را از يهود تلقى كرده و گرفته اند. | |||
دوم | وليكن مى دانيم يهود آن را از نصارا گرفته. چون نصارا، به آن اهتمام زيادى داشته. آنچه كه از نصارا حكايت شده، قريب المضمون با روايتى است كه ثعلبى در عرائس، از ابن عباس نقل كرده. چيزى كه هست روايات نصارا در امورى با روايات مسلمين اختلاف دارد: | ||
اول اين كه: مصادر سريانى داستان مى گويد: عدد اصحاب كهف، هشت نفر بوده اند، و حال آن كه روايات مسلمين و مصادر يونانى و غربى، داستان آنان را هفت نفر دانسته اند. | |||
دوم اين كه: داستان اصحاب كهف در روايات ايشان از سگ ايشان، هيچ اسمى نبرده است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۰۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۰۸ </center> | ||
سوم | سوم اين كه: مدت مكث اصحاب كهف را در غار، دويست سال و يا كمتر دانسته و حال آن كه معظم علماى اسلام، آن را سيصد و نُه سال، يعنى همان رقمى كه از ظاهر قرآن بر مى آيد، دانسته اند. | ||
و علت اين اختلاف | و علت اين اختلاف و تحديد مدت مكث آنان به دويست سال، اين است كه گفته اند: آن پادشاه جبار كه اين عده را به بت پرستى مجبور مى كرده و اينان از شر او فرار كرده اند، اسمش «دقيوس» بوده، كه در حدود سال هاى ۲۴۹ - ۲۵۱ م، زندگى مى كرده، و اين را هم مى دانيم كه اصحاب كهف، به طورى كه گفته اند، در سال ۴۲۵ و يا سال ۴۳۷ و يا ۴۳۹ از خواب بيدار شده اند. | ||
پس براى مدت لبث در كهف، بيش از دويست سال يا كمتر باقى نمى ماند، و اولين كسى كه از مورخان ايشان، اين مطالب را ذكر كرده، به طورى كه گفته است، «جيمز ساروغى سريانى» بوده، كه متولد ۴۵۱ م و متوفاى ۵۲۱ م بوده و ديگران همه تاريخ خود را از او گرفته اند، و به زودى تتمه اى براى اين كلام از نظر خواننده خواهد گذشت. | |||
<span id='link274'><span> | <span id='link274'><span> | ||
==۴ - غار اصحاب كهف كجا است؟== | ==۴ - غار اصحاب كهف كجا است؟== | ||
در نواحى مختلف | در نواحى مختلف زمين، به تعدادى از غارها برخورد شده كه در ديوارهاى آن، تمثال هايى چهار نفرى و پنج نفرى و هفت نفرى كه تمثال سگى هم با ايشان است، كشيده اند. و در بعضى از آن غارها، تمثال قربانيى هم جلو آن تمثال ها هست كه مى خواهند قربانی اش كنند. | ||
انسان مطلع وقتى اين تصويرها را آن هم در غارى مشاهده مى كند، فورا به ياد اصحاب كهف مى افتد، و چنين به نظر مى رسد كه اين نقشه ها و تمثال ها، اشاره به قصه آنان دارد و آن را كشيده اند تا رهبانان و آن ها كه خود را جهت عبادت متجرد كرده اند و در اين غار براى عبادت منزل مى كنند، با ديدن آن به ياد اصحاب كهف بيفتند. پس صرف يادگارى است كه در اين غارها كشيده شده، نه اين كه علامت باشد. براى اين كه اين جا، غار اصحاب كهف است. | |||
غار «اصحاب كهف» كه در آن جا پناهنده شدند و اصحاب در آن جا از نظرها غايب گشتند، مورد اختلاف شديد است كه چند جا را ادعا كرده اند: | |||
غار | '''۱- غار «افسوس» در تركيه:''' | ||
غار اول: كهف إفسوس. | |||
إفسوس - به كسر «همزه» و نيز كسر «فاء»، و بنا به ضبط كتاب «مراصد الاطلاع»، كه مرتكب اشتباه شده، به ضمه «همزه» و سكون «فاء» - شهر مخروبه اى است در تركيه، كه در هفتاد و سه كيلومترى شهر بزرگ «ازمير» قرار دارد، و اين غار در يك كيلومترى - و يا كمتر - شهر إفسوس، نزديك قريه اى به نام «اياصولوك» و در دامنه كوهى به نام «ينايرداغ» قرار گرفته است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۰۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۰۹ </center> | ||
و اين غار، غار وسيعى است كه در آن به طورى كه مى | و اين غار، غار وسيعى است كه در آن به طورى كه مى گويند، صدها قبر كه با آجر ساخته شده، هست. خود اين غار هم در سينه كوه و رو به جهت شمال شرقى است، وهيچ اثرى از مسجد و يا صومعه و يا كليسا و خلاصه هيچ معبد ديگرى بر بالاى آن ديده نمى شود. اين غار در نزد مسيحيان نصارا، از هر جاى ديگرى معروف تر است، و نامش در بسيارى از روايات مسلمين نيز آمده. | ||
و اين | و اين غار، على رغم شهرت مهمى كه دارد، به هيچ وجه با آن مشخصاتى كه در قرآن كريم، راجع به آن غار آمده، تطبيق نمى كند. | ||
اولا براى | اولا: براى اين كه خداى تعالى درباره اين كه در چه جهت از شمال و جنوب مشرق و مغرب قرار گرفته، مى فرمايد: آفتاب وقتى طلوع مى كند، از طرف راست غار به درون آن مى تابد و وقتى غروب مى كند، از طرف چپ غار، و لازمه اين حرف، اين است كه درب غار به طرف جنوب باشد، و غار افسوس به طرف شمال شرقى است (كه اصلا آفتاب گير نيست، مگر مختصرى). | ||
ویرایش