الصّاخّة
از الکتاب
«صاخَّه» از مادّه «صخّ» در اصل، به معناى صوت شدیدى است که نزدیک است گوش انسان را کر کند، و یا به راستى گوش را کر مى کند; و در اینجا اشاره به «نفخه دوم صور» است، همان صیحه عظیمى که صیحه بیدارى و حیات مى باشد، و همگان را زنده کرده، به عرصه محشر دعوت مى کند.
ریشه کلمه
- صخخ (۱ بار)
قاموس قرآن
[عبس:33-34]. صاخة به نقل صحاح قاموس، اقرب، فريادى است كه از شدّت گوش را كر مىكند. آن از اسماء قيامت است يعنى: چون فرياد شديد گوش خراش آيد آن روز شخص از برادرش مىگريزد... اين همان است كه در آيات ديگر با صيحه تعبير آمده [يس:53]، [ق:42]. اللهم نعوذ بك من عذابك و هوانك.
