تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۳۴: تفاوت میان نسخه‌ها

==توانگر غافل از خدا، خود را شايسته برخوردارى و تنعم مى داند، حتى در قيامت! ==

«'''وَ لَئِن رُدِدتُ إلَى رَبِّى لَأجِدَنَّ خَيراً مِنهَا مُنقَلَباً'''» - اين كلام مبنى بر همان اساس گذشته است كه گفتيم چنين افرادى براى خود كرامت و استحقاقى براى خيرات معتقد مى شوند، كه خود باعث اميد و رجایى كاذب نسبت به هر خيرى و سعادتى مى گردد. يعنى چنين كسانى آرزومند مى شوند كه بدون سعى و عمل، به سعادت هايى كه منوط به عمل است، نائل آيند.  

آن وقت از درِ استبعاد مى گويند: چطور ممكن است قيامت قيام كند؟ و به فرضى هم كه قيام كند و من به سوى پروردگارم برگردانده شوم، در آن جا نيز به خاطر كرامت نفسانى و حرمت ذاتى كه دارم، به باغ و بهشتى بهتر از اين بهشت و به زندگيى بهتر از اين زندگى خواهم رسيد.

اين گوينده بینوا در اين ادعايى كه براى خود مى كند، آن قدر خود را فريب داده كه در سخن خود سوگند هم مى خورد. چون حرف «لام» كه بر سرِ جمله «وَ لَئِن رُدِدتُ» در آمده، «لام» قسم است. و به علاوه، گفتار خود را با لام تأكيد در اول كلمه «لَأجِدَنَّ» و نون تأكيد در آخرش مؤكد مى كند.

 

اين دو آيه مورد بحث، همان مضمونى را افاده مى كند كه آيه شريفه «وَ لَئِن أذَقنَاهُ رَحمَةً مِنَّا مِن بَعدِ ضَرَّاءَ مَسَّتةُ لَيَقُولَنَّ هَذَا لِى وَ مَا أظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَ لَئِن رُجِعتُ إلَى رَبِّى إنَّ لِى عِندَهُ لَلحُسنَى» آن را مى رساند.