۱۵٬۹۷۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۸: تفاوت میان نسخهها
از الکتاب
←مقصود از «ذكر» در خطاب: «وَ اذكُر اسمَ رَبِّكَ»
| خط ۱۱۱: | خط ۱۱۱: | ||
پس جاى آن هست كه خداى تعالى، خود را به انسان معرفى كند، به طورى كه ديگر در هيچ حالى از او غفلت ننمايد. خواننده عزيز به دو آيه زير توجه كند: | پس جاى آن هست كه خداى تعالى، خود را به انسان معرفى كند، به طورى كه ديگر در هيچ حالى از او غفلت ننمايد. خواننده عزيز به دو آيه زير توجه كند: | ||
«فَالّذِينَ عِندَ رَبّكَ يُسَبّحُونَ لَهُ | «فَالّذِينَ عِندَ رَبّكَ يُسَبّحُونَ لَهُ بِاللّيلِ وَ النّهَارِ وَ هُم لا يَسئَمُون». و «يُسَبّحُونَ اللّيلَ وَ النّهَارَ لا يَفتُرُون». و ما در تفسير اين دو آيه و در آخر سوره «اعراف» گفتيم كه: اين خصوصيت، اختصاص به ملائكه ندارد. | ||
و كوتاه سخن اين كه: جمله «وَ اذكُرِ اسمَ رَبّكَ» امر مى كند به اين كه اسمى از اسماى خدا، و يا خصوص لفظ جلاله را ذكر كند. بعضى گفته اند: منظور خصوص «بسم اللّه» است. در آيه مورد بحث، التفاتى از تكلم با غير در جمله «إنّا سَنُلقِى» به غيبت به كار رفته. يعنى در جمله مورد بحث، خداى تعالى، غايب فرض شده، و شايد وجه آن اين باشد كه با ذكر كلمه «رَبّ»، ذلّت عبوديت عبد را - كه رابط ميان عبد و پروردگارش است و عبد از آن غافل شده - متذكّر گردد. | و كوتاه سخن اين كه: جمله «وَ اذكُرِ اسمَ رَبّكَ» امر مى كند به اين كه اسمى از اسماى خدا، و يا خصوص لفظ جلاله را ذكر كند. بعضى گفته اند: منظور خصوص «بسم اللّه» است. در آيه مورد بحث، التفاتى از تكلم با غير در جمله «إنّا سَنُلقِى» به غيبت به كار رفته. يعنى در جمله مورد بحث، خداى تعالى، غايب فرض شده، و شايد وجه آن اين باشد كه با ذكر كلمه «رَبّ»، ذلّت عبوديت عبد را - كه رابط ميان عبد و پروردگارش است و عبد از آن غافل شده - متذكّر گردد. | ||
