۱۴٬۲۱۶
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۳۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←معناى دستور: «فراموش نکردن ذکر خدا»، در آیه شریفه
| خط ۱۵۷: | خط ۱۵۷: | ||
«'''وَ اذْكُر رَّبَّك إِذَا نَسِيتَ وَ قُلْ عَسى أَن يَهْدِيَنِ رَبّى لاَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَداً'''» | «'''وَ اذْكُر رَّبَّك إِذَا نَسِيتَ وَ قُلْ عَسى أَن يَهْدِيَنِ رَبّى لاَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَداً'''» | ||
اتصال اين آيه به ماقبل و اشتراكش با آن ها در سياق تكليف «به ياد آر»، چنين اقتضاء مى كند كه مراد از | اتصال اين آيه به ماقبل و اشتراكش با آن ها در سياق تكليف «به ياد آر»، چنين اقتضاء مى كند كه مراد از «نسيان»، فراموش كردن استثناء باشد. | ||
و بنابراين، مراد از «ذكر پروردگار»، فراموش نكردن مقام پروردگار است. همان مقامى كه به ياد آن بودن موجب استثناء مى شود، و آن، اين است كه: خداى تعالى، قائم بر هر نفسى و هر كارى است كه آن نفس مى كند، و خدا است كه كارهاى نفوس را به آن ها تمليك كرده و نفوس را بر آن قدرت داده. | و بنابراين، مراد از «ذكر پروردگار»، فراموش نكردن مقام پروردگار است. همان مقامى كه به ياد آن بودن موجب استثناء مى شود، و آن، اين است كه: خداى تعالى، قائم بر هر نفسى و هر كارى است كه آن نفس مى كند، و خدا است كه كارهاى نفوس را به آن ها تمليك كرده و نفوس را بر آن قدرت داده. | ||
