۱۴٬۱۹۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۳۷: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مقصود از «زبور»، «ذكر» و «وراثت» در آيه: «أنَّ الأرضَ يَرِثُهَا عِبَادِىَ الصَّالِحُون»
| خط ۱۳۸: | خط ۱۳۸: | ||
==مقصود از «زبور»، «ذكر» و «وراثت» در آيه: «أنَّ الأرضَ يَرِثُهَا عِبَادِىَ الصَّالِحُون»== | ==مقصود از «زبور»، «ذكر» و «وراثت» در آيه: «أنَّ الأرضَ يَرِثُهَا عِبَادِىَ الصَّالِحُون»== | ||
«'''وَ لَقَدْ كتَبْنَا فى الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الاَرْض | «'''وَ لَقَدْ كتَبْنَا فى الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الاَرْض يَرِثُهَا عِبَادِى الصَّالِحُونَ'''»: | ||
ظاهرا منظور از | ظاهرا منظور از «زبور»، آن كتابى است كه به حضرت داوود نازل شد. چه در جاى ديگر نيز، آن را به اين نام اسم برده و فرموده: «وَ آتَينَا دَاوُدَ زَبُوراً». بعضى از مفسران گفته اند: مراد از آن، «قرآن» است. | ||
بعضى ديگر گفته اند مراد از | بعضى ديگر گفته اند: مراد از آن، مطلق كتبى است كه بر انبياء نازل شده و يا بر انبياء بعد از موسى نازل شده، ولى هيچ دليلى بر آن وجوه نيست. | ||
و بعضى ديگر گفته اند منظور از | بعضى از مفسران گفته اند: مراد از «ذكر»، تورات است. به دليل اين كه خداى تعالى، آن را در دو جاى از اين سوره، «ذكر» ناميده. يكى در آيه: «فَسئَلُوا أهلَ الذِّكرِ إن كُنتُم لَا تَعلَمُون». دوم در آيه: «وَ ذِكرًا لِلمُتّقِين». | ||
و بعضى ديگر گفته اند: منظور از «ذكر»، قرآن است، به دليل اين كه خداى عزوجل، آن را در چند جاى از كلامش «ذكر» ناميده. و بنابراين قول، آن وقت بعد از قرآن بودن زبور، با اين كه قبل از آن نازل شده، عيبى ندارد. چون مراد از بعديت، بعديت رتبى است، نه زمانى. | |||
بعضى ديگر گفته اند: مراد از آن، «لوح محفوظ» است. ولى اين قول، صحيح نيست. | |||
«'''أنَّ الأرضَ يَرِثُهَا عِبَادِىَ الصَّالِحُون'''» - «وراثت» و «ارث»، به طورى كه راغب گفته، به معناى انتقال مالى است به تو، بدون اين كه معامله اى كرده باشى. و مراد از «وراثت زمين»، اين است كه سلطنت بر منافع، از ديگران به صالحان منتقل شود و بركات زندگى در زمين مختص ايشان شود. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۴۶۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۴۶۶ </center> | ||
و اين بركات، يا دنيايى است كه بر مى گردد به تمتع صالحان از حيات دنيوى، كه در اين صورت خلاصه مفاد آيه اين مى شود كه: به زودى، زمين از لوث شرك و گناه پاك گشته، جامعه بشرى صالح كه خداى را بندگى كنند و به وى شرك نورزند، در آن زندگى كنند. همچنان كه آيه: «وَعَدَ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُم وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَستَخلِفَنَّهُم فِى الأرض... يَعبُدُونَنِى لَا يُشرِكُونَ بِى شَيئاً» از آن خبر مى دهد. | |||
و يا اين بركات اخروى است، كه عبارت است از مقامات قربى كه در دنيا براى خود كسب كردند. چون اين مقامات هم، از بركات حيات زمينى است، هرچند كه خودش از نعيم آخرت است. همچنان كه آيه: «وَ قَالُوا الحَمدُ لِلهِ الَّذِى أورَثَنَا الأرضَ نَتَبَؤُّا مِنَ الجَنَّةِ حَيثُ نَشَاءُ»، كه حكايت كلام اهل بهشت است، و آيه: «أُولَئِكَ هُمُ الوَارِثُونَ * الَّذِينَ يَرِثُونَ الفِردَوسَ»، بدان اشاره مى كنند. | |||
<span id='link326'><span> | <span id='link326'><span> | ||
