تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۴۵: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف: نظير اين روايت، از طرق اهل سنت نقل شده كه بعضى از آن ها سندش تا رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم» هست، و بعضى ديگر سندش موقوف است، و همه اش ذكر نشده. و به هرحال، كلام رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم»، صداقى از مصاديق آيه است، ولى به هيچ وجه، صلاحيت براى تفسير آن ندارد.

چهارم اين كه: تمام روى زمين برايم مسجد و هم طهور شد.  

پنجم اين كه: به من شفاعت دادند، و من آن را براى امتم، در روز قيامت ذخيره كرده ام، و امتم، إن شاء الله، اگر چيزى را شريك خدا نسازد، بدان نائل مى شود.

و از سوى ديگر، اين كه «شفاعت» را يكى از خصائص رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم» دانست، مخالف است با روايات زيادى كه براى ساير انبياء هم شفاعت را اثبات مى كند.  

خداى تعالى هم، در قرآن، «شفاعت» را خاصّ عموم كسانى دانسته كه در دنيا «شهيد» و «گواه بر حق» باشند، و فرموده: «وَ لَا يَملِكُ الَّذِينَ يَدعُونَ مِن دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إلّا مَن شَهِدَ بِالحَقِّ وَ هُم يَعلَمُونَ». و قرآن كريم، گواهى داده به اين كه حضرت عيسى «عليه السلام»، از شهداء است و فرموده: «وَ يَومَ القِيَامَةِ يَكُونُ عَلَيهِم شَهِيداً».

و روايات از طرق عامه و خاصه، در عموميت رسالت رسول اسلام بسيار است. و از ظاهر بسيارى از آن روايات بر مى آيد كه كلمۀ «كافّة» را در جملۀ «وَ مَا أرسَلنَاكَ إلّا كَافّةً لِلنَّاسِ»، حال از «ناس» گرفته، و حال را بر صاحب حال مقدم داشته، در حالى كه علماى نحو در آن اختلاف دارند. بصرى ها، آن را جايز ندانسته و كوفى ها، جايزش مى دانند.