۱۴٬۱۱۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←اقوال مختلف مفسران در تفسير آيه فوق
| خط ۱۶۲: | خط ۱۶۲: | ||
<span id='link44'><span> | <span id='link44'><span> | ||
اين، آن معنايى است كه سياق آيه و نيز رواياتى كه در معناى آيه وارد شده، آن را افاده مى كند. | اين، آن معنايى است كه سياق آيه و نيز رواياتى كه در معناى آيه وارد شده، آن را افاده مى كند. | ||
| خط ۲۰۱: | خط ۲۰۰: | ||
بنابراين، مى توان گفت آيه شريفه، حكايت كلام دسته اول از آن سه طايفه است. يعنى «ظالم به نفس» و يا كلام آن دسته و دسته دوم، يعنى «مقتصدين» است. و اما طايفه سوم، كه «سابق به خيرات» اند، گناهى در صحيفه اعمال ندارند، تا از عذاب آن بترسند. و اين وجه دوم با آخر گفتار آنان كه گفتند: «إنّ رَبّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ»، مناسب تر است. | بنابراين، مى توان گفت آيه شريفه، حكايت كلام دسته اول از آن سه طايفه است. يعنى «ظالم به نفس» و يا كلام آن دسته و دسته دوم، يعنى «مقتصدين» است. و اما طايفه سوم، كه «سابق به خيرات» اند، گناهى در صحيفه اعمال ندارند، تا از عذاب آن بترسند. و اين وجه دوم با آخر گفتار آنان كه گفتند: «إنّ رَبّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ»، مناسب تر است. | ||
«'''الَّذِى أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِن فَضلِهِ لا | «'''الَّذِى أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِن فَضلِهِ لا يَمَسُّنَا فِيهَا نَصبٌ وَ لا يَمَسُّنَا فِيهَا لُغُوبٌ'''»: | ||
كلمه «مُقامه»، به معناى اقامه است، و «دَارُ المُقَامه»، آن منزلى است كه كسى از آن بيرون نمى رود و از آن جا، به جاى ديگر كوچ نمى كند. و كلمۀ «نَصَب» - به فتحه نون و صاد - به معناى تعب و مشقت است. و كلمۀ «لُغُوب» - به ضمۀ لام - به معناى خستگى و تعب در طلب معاش و غير آن است. | كلمه «مُقامه»، به معناى اقامه است، و «دَارُ المُقَامه»، آن منزلى است كه كسى از آن بيرون نمى رود و از آن جا، به جاى ديگر كوچ نمى كند. و كلمۀ «نَصَب» - به فتحه نون و صاد - به معناى تعب و مشقت است. و كلمۀ «لُغُوب» - به ضمۀ لام - به معناى خستگى و تعب در طلب معاش و غير آن است. | ||
| خط ۲۱۹: | خط ۲۱۸: | ||
و جملۀ «رَبّنَا أخرِجنَا»، بيان همان شيون و فرياد است. و جملۀ «أوَلَم نُعَمّركُم مَا يَتَذَكّرُ فِيهِ مَن تَذَكّر»، پاسخ آن فرياد است. و جملۀ «فَذُوقُوا» و جملۀ «فَمَا لِلظّالِمِينَ مِن نَصِير»، هر يك، نتيجۀ جمله ماقبل خودش است. | و جملۀ «رَبّنَا أخرِجنَا»، بيان همان شيون و فرياد است. و جملۀ «أوَلَم نُعَمّركُم مَا يَتَذَكّرُ فِيهِ مَن تَذَكّر»، پاسخ آن فرياد است. و جملۀ «فَذُوقُوا» و جملۀ «فَمَا لِلظّالِمِينَ مِن نَصِير»، هر يك، نتيجۀ جمله ماقبل خودش است. | ||
و معناى آيه، اين است كه: اين كفار كه در آتش اند، شيون و فرياد مى كنند، و استغاثه مى نمايند، در حالى كه فريادشان اين است كه: پروردگارا! ما را از آتش به در آور، تا عمل صالح كنيم، غير از آن عمل زشت كه مى كرديم. در پاسخ، به ايشان گفته مى شود: نه، هرگز، مگر ما آن قدر عمر به شما نداديم كه هر كس مى خواست متذكر شود، مجال آن را داشته باشد؟ ما اين مقدار عمر را به شما داديم، پيامبران بيم رسان هم نزد شما آمدند، و از اين عذاب بيمتان دادند، ولى متذكر نشديد و ايمان نياورديد. حال عذاب را بچشيد كه ستمكاران را ياورى نباشد، تا به يارى آنان برخيزند و از عذاب خلاصشان كنند. | و معناى آيه، اين است كه: اين كفار كه در آتش اند، شيون و فرياد مى كنند، و استغاثه مى نمايند، در حالى كه فريادشان اين است كه: پروردگارا! ما را از آتش به در آور، تا عمل صالح كنيم، غير از آن عمل زشت كه مى كرديم. | ||
در پاسخ، به ايشان گفته مى شود: نه، هرگز، مگر ما آن قدر عمر به شما نداديم كه هر كس مى خواست متذكر شود، مجال آن را داشته باشد؟ ما اين مقدار عمر را به شما داديم، پيامبران بيم رسان هم نزد شما آمدند، و از اين عذاب بيمتان دادند، ولى متذكر نشديد و ايمان نياورديد. حال عذاب را بچشيد كه ستمكاران را ياورى نباشد، تا به يارى آنان برخيزند و از عذاب خلاصشان كنند. | |||
«'''إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَيْبِ السّمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ إِنَّهُ عَلِيمُ بِذَاتِ الصُّدُورِ'''»: | «'''إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَيْبِ السّمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ إِنَّهُ عَلِيمُ بِذَاتِ الصُّدُورِ'''»: | ||
