تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۱۴: تفاوت میان نسخه‌ها

و در نهج البلاغه مى فرمايد: چون خدا اراده مى كند، او را دوباره خلق كند، مى گويد: «باش»، و او، بى درنگ خلق مى شود، و اين گفتن، چون گفتن ما با صوت و آوازى كه شنيده شود، نيست، بلكه كلام خداى سبحان، همان فعل اوست، كه آن را ايجاد كرده است، در حالى كه مثل آن قبلا نبود. چون اگر مى بود، قديم بود و خداى دوم مى شد.

و نيز در نهج البلاغه است كه: خداى سبحان، مى گويد، ولى نه با تلفظ، و اراده مى كند، ولى نه با نيت و ضمير.

و در كافى، به سند خود، از صفوان بن يحيى روايت آورده كه گفت: به حضرت ابى الحسن «عليه السلام» عرضه داشتم: درباره اراده خدا و خلق كردنش، چيزى بفرما.  

مى گويد: آن جناب فرمودند: اراده در ما مخلوقات، به معناى ضمير و خواست باطنى است كه به دنبال آن، فعل از ما سر مى زند، و اما اراده در خداى تعالى، به معناى ايجاد و احداث فعل است، نه غير آن. براى اين كه: خداى تعالى، احتياج به تروّى و تفكر قبلى ندارد. او، مثل ما نيست كه قبل از هر كار، نخست تصميم بگيرد و سپس در طرز پياده كردنش، فكر كند. اين گونه صفات، در خداى تعالى نيست و از خصايص مخلوقات است.

 

مؤلف: روايات وارده از ائمه اهل بيت «عليهم السلام»، در اين كه اراده خدا از صفات فعل است، زياد است، به طورى كه به اصطلاح علمى، به حدّ استفاضه مى رسد.