۱۴٬۱۱۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۴۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←معناى جمله: «فَرِحُوا بِمَا عِندَهُم مِنَ العِلم»
| خط ۱۳۰: | خط ۱۳۰: | ||
يكى ديگر اين كه: اصل معناى آيه اين است كه: وقتى رسول هر امتى با بيّنات مى آمد، از آمدن علم انبيا خوشحال نمى شدند. چيزى كه هست، به جاى اين عبارت فرموده: «از جهلى كه خود داشتند، خوشحالى مى كردند»، و سپس از باب طعنه و تعريض به جاى كلمۀ «جهل»، علم را آورد و فرمود: «فَرِحُوا بِمَا عِندَهُم مِنَ العِلم». و اين تفسير، علاوه بر اين كه رو به راه نيست و از فهم دور است، اشكال وجه اول هم، بر آن وارد است. | يكى ديگر اين كه: اصل معناى آيه اين است كه: وقتى رسول هر امتى با بيّنات مى آمد، از آمدن علم انبيا خوشحال نمى شدند. چيزى كه هست، به جاى اين عبارت فرموده: «از جهلى كه خود داشتند، خوشحالى مى كردند»، و سپس از باب طعنه و تعريض به جاى كلمۀ «جهل»، علم را آورد و فرمود: «فَرِحُوا بِمَا عِندَهُم مِنَ العِلم». و اين تفسير، علاوه بر اين كه رو به راه نيست و از فهم دور است، اشكال وجه اول هم، بر آن وارد است. | ||
يكى ديگر اين كه: ضمير در «فَرِحُوا»، به كفار و ضمير در «عِندَهُم»، به رسولان بر مى گردد و معناى آن اين است كه: كفار به علمى كه نزد انبيا بود، خوشحالى مى كردند، يعنى خنده و مسخره مى نمودند. اشكال اين وجه، اين است كه لازمۀ آن، مختل شدن ضميرهايى است كه همه در يك سياق قرار دارند. مثل اين كه عبارت: «عوام، به علمى كه داشتند، خوشحالى مى كردند» را معنا كنيم به اين كه: «عوام، به علمى كه علما داشتند، به عنوان مسخرگى خوشحالى مى كردند». | يكى ديگر اين كه: ضمير در «فَرِحُوا»، به كفار و ضمير در «عِندَهُم»، به رسولان بر مى گردد و معناى آن اين است كه: كفار به علمى كه نزد انبيا بود، خوشحالى مى كردند، يعنى خنده و مسخره مى نمودند. | ||
اشكال اين وجه، اين است كه لازمۀ آن، مختل شدن ضميرهايى است كه همه در يك سياق قرار دارند. مثل اين كه عبارت: «عوام، به علمى كه داشتند، خوشحالى مى كردند» را معنا كنيم به اين كه: «عوام، به علمى كه علما داشتند، به عنوان مسخرگى خوشحالى مى كردند». | |||
علاوه بر اين، خنده و مسخرگى كردن، خودش واژۀ مخصوص دارد، و معنا ندارد واژۀ «فَرَح: خوشحالى» را در آن به كار بگيرد. و به فرضى هم به خاطر جهاتى استعمال كنند، بايد قرينه اى در كلام بياورند و در آيه چنين قرينه اى نيست. | علاوه بر اين، خنده و مسخرگى كردن، خودش واژۀ مخصوص دارد، و معنا ندارد واژۀ «فَرَح: خوشحالى» را در آن به كار بگيرد. و به فرضى هم به خاطر جهاتى استعمال كنند، بايد قرينه اى در كلام بياورند و در آيه چنين قرينه اى نيست. | ||
