تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها

چهارم اينكه : در آيه شريفه عموميت «'''فلا يظهر على غيبه احدا'''» استثنا شد، به اينكه رسولان به غيب آگاه مى شوند. چيزى كه هست اين را هم مى فهماند كه رسولان در هر چيزى كه تحقق يافتن رسالتشان مشروط به آن باشد كه نسبت به آن علم غيب داشته باشند، اين علم را خواهند داشت ، حال چه متن رسالتشان از قبيل معارف اعتقادى و شرايع دين و قصص و عبرتها و حكمت ها و مواعظ باشد، و چه اينكه نشانيهاى رسالتشان باشد و مردم با ديدن آن نشانه و آن معجزه به صدق رسول در ادعاى رسالتش پى ببرند، همچنان كه در قرآن كريم از بعضى رسولان نمونه هايى از اين قبيل حكايت كرده ،

مثلا در باره صالح فرموده كه به قوم خود گفت «''': تمتعوا فى داركم ثلاثه ايام ذلك وعد غير مكذوب '''» و در باره عيسى فرموده كه به بنى اسرائيل فرمود: «'''و انبئكم بما تاكلون و ما تدخرون فى بيوتكم ان فى ذلك لايه لكم '''»، و نيز آياتى كه در باره وعده هاى رسولان آمده ، و پيشگوييهايى كه در خود قرآن كريم آمده ، همه اينها از موارد اظهار غيب است .

(رواياتى راجع به جمله «'''انّ المساجد للّه '''» واينكه پيغمبر(صلى اللّه عليه وآله ) وائمه (عليه السلام ) عالم غيب يوده اند)

در تفسير عياشى از امام جواد (عليه السلام ) روايت كرده كه معتصم (خليفه عباسى ) از بريدن دست سارق پرسش نمود، كه از كجا بايد دستش را قطع كنند؟ فرمود: بايد از آخرين بند انگشتان قطع كنند، و كف دست را باقى بگذارند. معتصم پرسيد دليل بر اين معنا چيست ؟ فرمود: كلام رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) است ، كه فرمود سجده بايد بر هفت موضع بدن واقع شود. پيشانى و دو كف دست و دو سر زانو و دو انگشت پا، پس اگر دست دزد را از مچ و يا از آرنج قطع كنند، دستى باقى نمى ماند تا با آن سجده كند، خداى تعالى هم فرموده : «'''ان المساجد لله '''» و منظورش از مساجد همان عضوهاى هفتگانه اى است كه بر آن سجده مى شود، و معناى جمله «'''فلا تدعوا مع اللّه حدا هم '''» همين است كه چيزى كه خاص خدا است نبايد قطع شود (تا آخر حديث ).

مولف : روايات در اين باب از حد شمار بيرون است ، و مدلول آنها اين است كه : رسول اللّه (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) علم غيب را از راه وحى از خداى تعالى گرفته ، و امامان (عليهم السلام ) از آن جناب به ارث گرفته اند.