تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۳۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
| خط ۱۶۰: | خط ۱۶۰: | ||
و بنابراين، مراد از «ذكر پروردگار»، فراموش نكردن مقام پروردگار است. همان مقامى كه به ياد آن بودن موجب استثناء مى شود، و آن، اين است كه: خداى تعالى، قائم بر هر نفسى و هر كارى است كه آن نفس مى كند، و خدا است كه كارهاى نفوس را به آن ها تمليك كرده و نفوس را بر آن قدرت داده. | و بنابراين، مراد از «ذكر پروردگار»، فراموش نكردن مقام پروردگار است. همان مقامى كه به ياد آن بودن موجب استثناء مى شود، و آن، اين است كه: خداى تعالى، قائم بر هر نفسى و هر كارى است كه آن نفس مى كند، و خدا است كه كارهاى نفوس را به آن ها تمليك كرده و نفوس را بر آن قدرت داده. | ||
==معناى آيه: | ==معناى آيه: «فراموش نکردن ذکر خدا»، در آیه شریفه== | ||
و معناى آيه اين است كه : هر وقت در اثر غفلت از مقام پروردگارت فراموش كردى كه در كلام خود استثناء مذكور را به كار برى به محضى كه يادت آمد مجددا به ياد پروردگارت باش ، آنگاه ملك وقدرت خود را تسليم اوبدار و از او بدان و افعال خويش را مقيد به اذن و مشيت او كن. | و معناى آيه اين است كه : هر وقت در اثر غفلت از مقام پروردگارت فراموش كردى كه در كلام خود استثناء مذكور را به كار برى به محضى كه يادت آمد مجددا به ياد پروردگارت باش ، آنگاه ملك وقدرت خود را تسليم اوبدار و از او بدان و افعال خويش را مقيد به اذن و مشيت او كن. | ||
| خط ۱۶۸: | خط ۱۶۸: | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۳۸۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۳۸۲ </center> | ||
<span id='link254'><span> | <span id='link254'><span> | ||
==مشار اليه به «هذا» در «لاقرب من هذا رشدا»، و سخن مفسرين درباره آن == | ==مشار اليه به «هذا» در «لاقرب من هذا رشدا»، و سخن مفسرين درباره آن == | ||
مساءله اتصال به سياق آيات قبل واشتراكش با آنها در سياق تكليف اقتضاء مى كند كه اشاره به كلمه ((هذا(( اشاره به ذكر خدا بعد از فراموشى باشد، ومعنايش اين باشد: اميدوار باش كه پروردگارت تورا به امرى هدايت كند كه رشدش از ذكر خدا بعد از نسيان بيشتر باشد، وآن عبارت است از ذكر دائمى وبدون نسيان . | مساءله اتصال به سياق آيات قبل واشتراكش با آنها در سياق تكليف اقتضاء مى كند كه اشاره به كلمه ((هذا(( اشاره به ذكر خدا بعد از فراموشى باشد، ومعنايش اين باشد: اميدوار باش كه پروردگارت تورا به امرى هدايت كند كه رشدش از ذكر خدا بعد از نسيان بيشتر باشد، وآن عبارت است از ذكر دائمى وبدون نسيان . | ||
