تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۳۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
اين احتمال از اين نظر قوى نيست كه پيامبرى چون يونس، شأنش اجلّ از اين است كه حقيقتا و واقعا از مولايش قهر كند و به راستى بپندارد كه خدا بر او قادر نيست و او مى تواند با سفر كردن، از مولايش بگريزد. چون انبياى گرامى خدا ساحتشان، منزّه از چنين پندارها است، و به عصمت خدا، معصوم از خطا هستند. | اين احتمال از اين نظر قوى نيست كه پيامبرى چون يونس، شأنش اجلّ از اين است كه حقيقتا و واقعا از مولايش قهر كند و به راستى بپندارد كه خدا بر او قادر نيست و او مى تواند با سفر كردن، از مولايش بگريزد. چون انبياى گرامى خدا ساحتشان، منزّه از چنين پندارها است، و به عصمت خدا، معصوم از خطا هستند. | ||
پس همان طور كه گفتيم، آيه شريفه از باب تمثيل است، نه حكايت يك واقعيت خارجى. در جملۀ «فَنَادَى فِى الظُّلُمَات...»، ايجاز به حذف به كار رفته. يعنى جزئياتى كه خواننده خود می داند چیست، | پس همان طور كه گفتيم، آيه شريفه از باب تمثيل است، نه حكايت يك واقعيت خارجى. در جملۀ «فَنَادَى فِى الظُّلُمَات...»، ايجاز به حذف به كار رفته. يعنى جزئياتى كه خواننده خود می داند چیست، | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۴۴۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۴۴۵ </center> | ||
افتاده، و تقدير كلام اين است كه: «پس خداى تعالى او را گرفتار ماهى كرد، و ماهى او را بلعيد. پس در شكم ماهى، پروردگار خود را بخواند». و ظاهرا مراد از ظلمات - به طورى كه ديگران هم گفته اند - ظلمت دريا، و ظلمت شكم ماهى، و ظلمت شب است. | از وسط افتاده، و تقدير كلام اين است كه: «پس خداى تعالى او را گرفتار ماهى كرد، و ماهى او را بلعيد. پس در شكم ماهى، پروردگار خود را بخواند». و ظاهرا مراد از ظلمات - به طورى كه ديگران هم گفته اند - ظلمت دريا، و ظلمت شكم ماهى، و ظلمت شب است. | ||
«'''أن لَا إله إلّا أنتَ سُبحَانَك'''» - در اين جمله، يونس «عليه السلام» از آنچه كه عملش نمايش مى داد، بيزارى مى جويد. چون عمل او كه راه خود را گرفت و قومش را به عذاب خدا سپرد و رفت، بدون اين كه از ناحيه خدا دستورى داشته باشد، - گرچه او چنين قصدى نداشت - اين معنا را ممثّل مى كرد كه غير از خدا، مرجع ديگرى هست كه بتوان به او پناه برد. | «'''أن لَا إله إلّا أنتَ سُبحَانَك'''» - در اين جمله، يونس «عليه السلام» از آنچه كه عملش نمايش مى داد، بيزارى مى جويد. چون عمل او كه راه خود را گرفت و قومش را به عذاب خدا سپرد و رفت، بدون اين كه از ناحيه خدا دستورى داشته باشد، - گرچه او چنين قصدى نداشت - اين معنا را ممثّل مى كرد كه غير از خدا، مرجع ديگرى هست كه بتوان به او پناه برد. | ||
