ریشه الف: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
__TOC__ | __TOC__ | ||
اَلِف، يا ساكن است كه به آن لَيِّنه گويند و يا متحرّك است كه به آن همزه گويند. راغب در مفردات گويد: بطور كلّى الفهائى كه (اعّم از الف و همزه) براى اثبات معنائى مىنمايند سه نوعند. نوعى به اول كلام داخل مىشوند و بوسط و نوعى به آخر آن. نوع اول براى استخبار است نظير «اَتَجْعَلُ فيها مَن يُفسِدُ فيها» و براى مغلوب كردن مخاطب و غير آن، مثل «اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّع» و «اَفَاِنْ مِتَّ فَهُمُ الخالِدونَ» و براى تسويه نحو «سَواءٌ عَلَينا اَجَزِ عَنا اَمْ صَبَرنا» و براى نفى و اين همزه چون بر نفى داخل شود افاده اثبات مىكند و بالعكس نحو «اَلَستْ بِرَبِّكُمْ اَلَيسَ اللّهُ بِاَحَمِ الحاكِمين». نوعى كه در وسط مىآيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمعها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مىشوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف ضمير در تثنيه مثل «اِذْهَبا اِلى فِرعَونَ» و اَلفَهائى كه به آخر آيات داخل مىشوند همچنان كه در آخر ابيات مىآيند مثل «وَ تَظْنُّونَ بِاللّهِ الظُّنونا - فَاَضَلوُنا السبيلا» ليكن اين الفها معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ وارد مىشوند (مفردات باختصار). | |||
== کلمات مشتق شده در قرآن == | == کلمات مشتق شده در قرآن == | ||
{|class="wikitable sortable" | {|class="wikitable sortable" | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۷: | ||
|أُلُوفٌ || ۱ | |أُلُوفٌ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |فَأَلَّفَ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|آلاَفٍ || ۲ | |آلاَفٍ || ۲ | ||
| خط ۱۹: | خط ۲۳: | ||
|بِأَلْفٍ || ۱ | |بِأَلْفٍ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |أَلَّفَ || ۲ | ||
|- | |- | ||
| | |أَلَّفْتَ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|أَلْفاً || ۱ | |أَلْفاً || ۱ | ||
| خط ۲۹: | خط ۳۳: | ||
|أَلْفَيْنِ || ۱ | |أَلْفَيْنِ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |الْمُؤَلَّفَةِ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|کَأَلْفِ || ۱ | |کَأَلْفِ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |يُؤَلِّفُ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|أَلْفٍ || ۱ | |أَلْفٍ || ۱ | ||
نسخهٔ ۲۰ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۱۵:۵۴
تکرار در قرآن: ۲۲(بار)
اَلِف، يا ساكن است كه به آن لَيِّنه گويند و يا متحرّك است كه به آن همزه گويند. راغب در مفردات گويد: بطور كلّى الفهائى كه (اعّم از الف و همزه) براى اثبات معنائى مىنمايند سه نوعند. نوعى به اول كلام داخل مىشوند و بوسط و نوعى به آخر آن. نوع اول براى استخبار است نظير «اَتَجْعَلُ فيها مَن يُفسِدُ فيها» و براى مغلوب كردن مخاطب و غير آن، مثل «اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّع» و «اَفَاِنْ مِتَّ فَهُمُ الخالِدونَ» و براى تسويه نحو «سَواءٌ عَلَينا اَجَزِ عَنا اَمْ صَبَرنا» و براى نفى و اين همزه چون بر نفى داخل شود افاده اثبات مىكند و بالعكس نحو «اَلَستْ بِرَبِّكُمْ اَلَيسَ اللّهُ بِاَحَمِ الحاكِمين». نوعى كه در وسط مىآيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمعها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مىشوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف ضمير در تثنيه مثل «اِذْهَبا اِلى فِرعَونَ» و اَلفَهائى كه به آخر آيات داخل مىشوند همچنان كه در آخر ابيات مىآيند مثل «وَ تَظْنُّونَ بِاللّهِ الظُّنونا - فَاَضَلوُنا السبيلا» ليكن اين الفها معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ وارد مىشوند (مفردات باختصار).
کلمات مشتق شده در قرآن
| کلمه | تعداد تکرار در قرآن |
|---|---|
| أَلْفَ | ۴ |
| أُلُوفٌ | ۱ |
| فَأَلَّفَ | ۱ |
| آلاَفٍ | ۲ |
| بِأَلْفٍ | ۱ |
| أَلَّفَ | ۲ |
| أَلَّفْتَ | ۱ |
| أَلْفاً | ۱ |
| أَلْفٌ | ۱ |
| أَلْفَيْنِ | ۱ |
| الْمُؤَلَّفَةِ | ۱ |
| کَأَلْفِ | ۱ |
| يُؤَلِّفُ | ۱ |
| أَلْفٍ | ۱ |
| أَلْفِ | ۱ |
| لِإِيلاَفِ | ۱ |
| إِيلاَفِهِمْ | ۱ |
