تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۱۳: تفاوت میان نسخه‌ها

و اما اينكه فرمود: «و لا يبدين زينتهنّ الا ما ظهر منها» كلمه «ابداء» به معناى اظهار است و مراد از «زينت زنان»، مواضع زينت است، زيرا اظهار خود زينت از قبيل گوشواره و دست بند حرام نيست ، پس مراد از اظهار زينت ، اظهار محل آنها است.

خداى تعالى از اين حكم آنچه را كه ظاهر است استثناء كرده. و در روايت آمده كه مقصود از آنچه ظاهر است صورت و دو كف دست و قدمها مى باشد، كه بحثش به زودى خواهد آمد. ان شاء الله .

«'''و ليضربن بخمرهنّعلى جيوبهنّ'''»- كلمه «خمر» - به دو ضمه - جمع «خمار» است، و خمار آن جامه اى است كه زن سر خود را با آن مى پيچد، و زايد آن را به سينه اش آويزان مى كند. و كلمه «جيوب»، جمع جيب - به فتح جيم و سكون ياء است كه معنايش معروف است، و مراد از جيوب، سينه ها است، و معنايش اين است كه به زنان دستور بده تا اطراف مقنعه ها را به سينه هاى خود انداخته، آن را بپوشانند.

«'''و لا يبدين زينتهنّ الا لبعولتهن ... او بنى اخواتهنّ'''»- كلمه «بعولة» به معناى شوهران است . و طوايف هفتگانه اى كه قرآن از آنها نام برده محرم هاى نسبى و سببى هستند. و اجداد شوهران حكمشان حكم پدران ايشان، و نوه هاى شوهران حكمشان حكم فرزندان ايشان است . و اينكه فرمود: «نسائهنّ» و زنان را اضافه كرد به ضمير زنان ، براى اشاره به اين معنا بوده كه مراد از «نساء» زنان مؤمنين است كه جايز نيست خود را در برابر زنان غير مؤمن برهنه كنند، از روايات وارده از ائمه اهل بيت (عليهم السلام) هم همين معنا استفاده مى شود.

اطلاق جمله «او ما ملكت ايمانهنّ» هم شامل غلامان مى شود و هم كنيزان ، و از روايات نيز اين اطلاق استفاده مى شود، همچنان كه به زودى خواهد آمد، و اين جمله يكى از مواردى است كه كلمه ما در صاحبان عقل استعمال شده ، و در معناى من - كسى كه به كار رفته است.

«'''او التابعين غير اولى الاربة من الرجال '''» - كلمه «اربه» به معناى حاجت است ، و منظور از اين حاجت شهوتى است كه مردان را محتاج به ازدواج مى كند، و كلمه «من الرجال»، بيان تابعين است . و مراد از اين رجال تابعين افراد سفيه و ابلهى هستند كه تحت

«'''او الطفل الّذين لم يظهروا على عورات النساء'''» - الف و لام در «الطفل» براى استفراق است و كليت را مى رساند، يعنى جماعت اطفالى كه بر عورت هاى زنان غلبه نيافته اند يعنى آنچه از امور زنان كه مردان از تصريح به آن شرم دارند، اطفال زشتى آن را درك نمى كنند، و اين به طورى كه ديگران هم گفته اند كنايه از حد بلوغ است .

«'''و لا يضربن بارجلهنّ ليعلم ما يخفين من زينتهنّ'''»- پاهاى خود را محكم به زمين نزنند تا صداى زيور آلاتشان از قبيل خلخال و گوش واره و دستبند به صدا در نيايد.

«'''و توبوا الى اللّه جميعا ايها المؤ منون لعلكم تفلحون '''» - مراد از «توبه» به طورى كه از سياق بر مى آيد بازگشت به سوى خداى تعالى است، به امتثال اوامر او، و انتهاء از نواهيش و خلاصه پيروى از راه و صراطش.