تفسیر:المیزان جلد۸ بخش۱۸: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۲۳۱: | خط ۲۳۱: | ||
<center> «'''بیان آیات'''» </center> | <center> «'''بیان آیات'''» </center> | ||
و الى ثمود اخاهم صالحا... | «'''و الى ثمود اخاهم صالحا...'''»: | ||
ثمود يكى از امت هاى قديمى عرب بوده كه در سرزمين يمن در احقاف مى زيسته اند، و خداوند متعال شخصى از خود آنان را به نام (( صالح (( در ميانشان مبعوث نمود. صالح (عليه السلام ) قوم خود را كه مانند قوم نوح و هود مردمى بت پرست بودند به دين توحيد دعوت نمود و فرمود: (( يا قوم اعبدوا الله ما لكم من اله غيره (( . | ثمود يكى از امت هاى قديمى عرب بوده كه در سرزمين يمن در احقاف مى زيسته اند، و خداوند متعال شخصى از خود آنان را به نام (( صالح (( در ميانشان مبعوث نمود. صالح (عليه السلام ) قوم خود را كه مانند قوم نوح و هود مردمى بت پرست بودند به دين توحيد دعوت نمود و فرمود: (( يا قوم اعبدوا الله ما لكم من اله غيره (( . | ||
(( قد جاءتكم بينه من ربكم (( - يعنى براى شما شاهدى كه شهادتش قطعى است آمد. | (( قد جاءتكم بينه من ربكم (( - يعنى براى شما شاهدى كه شهادتش قطعى است آمد. | ||
«'''هذه ناقة الله لكم آية'''» - اين جمله بينه اى را كه در جمله قبل بود بيان مى كند و مقصود از (( ناقه (( همان ماده شترى است كه خداوند آن را به عنوان معجزه براى نبوت صالح از شكم كوه بيرون آورد، و به همين عنايت بود كه آن را ناقه خدا ناميد. | |||
«'''فذروها تاكل فى ارض الله ...'''» - استعمال لفظ (( فاء(( ، تفريع را مى رساند، و چنين مى فهماند كه چون ناقه مذكور، ناقه خدا است پس بگذاريد تا در زمين خدا بچرد. و اين تعبير يعنى به كار بردن لفظ (( فاء(( خالى از تشديد هم نيست ، هم آن تفريع را مى رساند و هم زمينه را براى ذكر عذاب كه به مقتضاى آيه (( و لكل امه رسول فاذا جاء رسولهم قضى بينهم بالقسط و هم لا يظلمون (( حساب هر پيغمبرى را با امتش تصفيه مى كند، آماده مى سازد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۸ صفحه : ۲۲۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۸ صفحه : ۲۲۹ </center> | ||
آيه شريفه ، مخصوصا جمله (( فى ارض الله (( بطور تلويح مى فهماند كه قوم صالح ، از آزاد گذاشتن ناقه در چريدن و گردش كردن ، اكراه داشتند و گويا اين معنا بر آنان گران مى آمده و نمى خواستند زير بار آن بروند، لذا توصيه كرده كه از آزادى آن جلوگيرى نكنند، و تهديد فرموده كه اگر آسيبى به آن رسانيده ، يا آن را بكشند به عذاب دردناكى دچار مى شوند. | آيه شريفه ، مخصوصا جمله (( فى ارض الله (( بطور تلويح مى فهماند كه قوم صالح ، از آزاد گذاشتن ناقه در چريدن و گردش كردن ، اكراه داشتند و گويا اين معنا بر آنان گران مى آمده و نمى خواستند زير بار آن بروند، لذا توصيه كرده كه از آزادى آن جلوگيرى نكنند، و تهديد فرموده كه اگر آسيبى به آن رسانيده ، يا آن را بكشند به عذاب دردناكى دچار مى شوند. | ||
وَ اذْكرُوا إِذْ جَعَلَكمْ خُلَفَاءَ مِن بَعْدِ عَادٍ... | |||
صالح در اين جمله قوم خود را به تذكر و ياد آوردن نعمت هاى خدا دعوت مى كند، همچنانكه هود قوم عاد را به آن دعوت مى نمود. و از جمله نعمت هايى كه به ياد آنان مى آورد اين است كه خداوند آنان را جانشين قوم عاد و ساير امت هاى گذشت ه قرار داده و در زمين مكنتشان داده ، و اينك قسمت هاى جلگه زمين و همچنين كوهستانى آن را اشغال نموده و در آن خانه و آبادى به وجود آورده اند، آنگاه تمامى نعمت ها را در جمله (( فاذكروا آلاء الله (( خلاصه مى كند، و با به كار بردن لفظ (( فاء(( كه براى تفريع است ، مغايرت آن را با جملات قبل مى | «'''وَ اذْكرُوا إِذْ جَعَلَكمْ خُلَفَاءَ مِن بَعْدِ عَادٍ...'''»: | ||
صالح در اين جمله قوم خود را به تذكر و ياد آوردن نعمت هاى خدا دعوت مى كند، همچنانكه هود قوم عاد را به آن دعوت مى نمود. و از جمله نعمت هايى كه به ياد آنان مى آورد اين است كه خداوند آنان را جانشين قوم عاد و ساير امت هاى گذشت ه قرار داده و در زمين مكنتشان داده ، و اينك قسمت هاى جلگه زمين و همچنين كوهستانى آن را اشغال نموده و در آن خانه و آبادى به وجود آورده اند، آنگاه تمامى نعمت ها را در جمله (( فاذكروا آلاء الله (( خلاصه مى كند، و با به كار بردن لفظ (( فاء(( كه براى تفريع است ، مغايرت آن را با جملات قبل مى رساند. | |||
و گويا پس از اينكه فرمود: نعمت هاى خدا را به ياد بياوريد، و تعدادى از آن نعمت ها را بر شمرد، براى بار دوم فرمود: با اين همه نعمت ها كه خداوند در دسترس شما قرار داده ، جا دارد كه آن نعمت ها را به ياد بياوريد. | |||
«'''و لا تعثوا فى الارض مفسدين'''» - اين جمله عطف بر جمله (( فاذكروا(( و لازمه آن است ، و | |||
ماده (( عثى (( هم به معناى فساد تفسير شده ، و هم به معناى اضطراب و مبالغه آمده است . راغب در مفردات مى گويد: (( عيث و عثى (( با اينكه دو ماده هستند از جهت معنا به هم نزديك هستند، مانند (( جذب و جبذ(. | |||
چيزى كه هست ماده (( عيث (( بيشتر در فسادهايى گفته مى شود كه محسوس باشد، به خلاف ماده (( عثى (( كه بيشتر در فسادهاى معنوى و غير حسى به كار برده مى شود، مانند آيه (( و لا تعثوا فى الارض مفسدين (( . | |||
