روایت:الکافی جلد ۱ ش ۷۵۶

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد و محمد بن الحسين جميعا عن محمد بن اسماعيل بن بزيع عن منصور بن يونس عن ابي الجارود عن ابي جعفر ع قال سمعت ابا جعفر ع يقول :

فَرَضَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى اَلْعِبَادِ خَمْساً أَخَذُوا أَرْبَعاً وَ تَرَكُوا وَاحِداً قُلْتُ أَ تُسَمِّيهِنَّ لِي جُعِلْتُ فِدَاكَ فَقَالَ اَلصَّلاَةُ وَ كَانَ اَلنَّاسُ لاَ يَدْرُونَ كَيْفَ يُصَلُّونَ فَنَزَلَ‏ جَبْرَئِيلُ ع‏ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ أَخْبِرْهُمْ بِمَوَاقِيتِ صَلاَتِهِمْ‏ ثُمَّ نَزَلَتِ اَلزَّكَاةُ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ أَخْبِرْهُمْ مِنْ زَكَاتِهِمْ مَا أَخْبَرْتَهُمْ مِنْ صَلاَتِهِمْ ثُمَّ نَزَلَ اَلصَّوْمُ فَكَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ إِذَا كَانَ‏ يَوْمُ عَاشُورَاءَ بَعَثَ إِلَى مَا حَوْلَهُ مِنَ اَلْقُرَى فَصَامُوا ذَلِكَ اَلْيَوْمَ فَنَزَلَ‏ شَهْرُ رَمَضَانَ‏ بَيْنَ‏ شَعْبَانَ‏ وَ شَوَّالٍ‏ ثُمَّ نَزَلَ اَلْحَجُّ فَنَزَلَ‏ جَبْرَئِيلُ ع‏ فَقَالَ أَخْبِرْهُمْ مِنْ حَجِّهِمْ مَا أَخْبَرْتَهُمْ مِنْ صَلاَتِهِمْ وَ زَكَاتِهِمْ وَ صَوْمِهِمْ ثُمَّ نَزَلَتِ اَلْوَلاَيَةُ وَ إِنَّمَا أَتَاهُ ذَلِكَ‏ فِي‏ يَوْمِ اَلْجُمُعَةِ بِعَرَفَةَ أَنْزَلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي‏ وَ كَانَ كَمَالُ اَلدِّينِ بِوَلاَيَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع‏ فَقَالَ عِنْدَ ذَلِكَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ أُمَّتِي حَدِيثُو عَهْدٍ بِالْجَاهِلِيَّةِ وَ مَتَى أَخْبَرْتُهُمْ بِهَذَا فِي اِبْنِ عَمِّي يَقُولُ قَائِلٌ وَ يَقُولُ قَائِلٌ فَقُلْتُ فِي نَفْسِي مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْطِقَ بِهِ لِسَانِي فَأَتَتْنِي عَزِيمَةٌ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بَتْلَةً أَوْعَدَنِي إِنْ لَمْ أُبَلِّغْ أَنْ يُعَذِّبَنِي فَنَزَلَتْ‏ يََا أَيُّهَا اَلرَّسُولُ‏ بَلِّغْ مََا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمََا بَلَّغْتَ رِسََالَتَهُ وَ اَللََّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ اَلنََّاسِ إِنَّ اَللََّهَ لاََ يَهْدِي اَلْقَوْمَ اَلْكََافِرِينَ‏ فَأَخَذَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِيَدِ عَلِيٍّ ع‏ فَقَالَ أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّهُ لَمْ يَكُنْ نَبِيٌّ مِنَ اَلْأَنْبِيَاءِ مِمَّنْ كَانَ قَبْلِي إِلاَّ وَ قَدْ عَمَّرَهُ اَللَّهُ ثُمَّ دَعَاهُ فَأَجَابَهُ فَأَوْشَكَ‏ أَنْ أُدْعَى فَأُجِيبَ وَ أَنَا مَسْئُولٌ وَ أَنْتُمْ مَسْئُولُونَ‏ فَمَا ذَا أَنْتُمْ قَائِلُونَ فَقَالُوا نَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ بَلَّغْتَ وَ نَصَحْتَ وَ أَدَّيْتَ مَا عَلَيْكَ فَجَزَاكَ اَللَّهُ أَفْضَلَ جَزَاءِ اَلْمُرْسَلِينَ فَقَالَ اَللَّهُمَّ اِشْهَدْ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ ثُمَّ قَالَ يَا مَعْشَرَ اَلْمُسْلِمِينَ‏ هَذَا وَلِيُّكُمْ مِنْ بَعْدِي فَلْيُبَلِّغِ اَلشَّاهِدُ مِنْكُمُ اَلْغَائِبَ قَالَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ كَانَ وَ اَللَّهِ‏ عَلِيٌّ ع‏ أَمِينَ اَللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ‏ وَ غَيْبِهِ وَ دِينِهِ اَلَّذِي اِرْتَضَاهُ لِنَفْسِهِ ثُمَّ إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ حَضَرَهُ اَلَّذِي حَضَرَ فَدَعَا عَلِيّاً فَقَالَ يَا عَلِيُ‏ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أَئْتَمِنَكَ‏ عَلَى مَا اِئْتَمَنَنِيَ اَللَّهُ عَلَيْهِ مِنْ غَيْبِهِ وَ عِلْمِهِ وَ مِنْ خَلْقِهِ وَ مِنْ دِينِهِ اَلَّذِي اِرْتَضَاهُ لِنَفْسِهِ فَلَمْ يُشْرِكْ وَ اَللَّهِ‏ فِيهَا يَا زِيَادُ أَحَداً مِنَ اَلْخَلْقِ ثُمَّ إِنَ‏ عَلِيّاً ع‏ حَضَرَهُ اَلَّذِي حَضَرَهُ فَدَعَا وُلْدَهُ وَ كَانُوا اِثْنَيْ عَشَرَ ذَكَراً فَقَالَ لَهُمْ يَا بَنِيَّ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ أَبَى إِلاَّ أَنْ يَجْعَلَ فِيَّ سُنَّةً مِنْ‏ يَعْقُوبَ‏ وَ إِنَ‏ يَعْقُوبَ‏ دَعَا وُلْدَهُ وَ كَانُوا اِثْنَيْ عَشَرَ ذَكَراً فَأَخْبَرَهُمْ بِصَاحِبِهِمْ أَلاَ وَ إِنِّي أُخْبِرُكُمْ بِصَاحِبِكُمْ أَلاَ إِنَّ هَذَيْنِ اِبْنَا رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ اَلْحَسَنَ‏ وَ اَلْحُسَيْنَ ع‏ فَاسْمَعُوا لَهُمَا وَ أَطِيعُوا وَ وَازِرُوهُمَا فَإِنِّي قَدِ اِئْتَمَنْتُهُمَا عَلَى مَا اِئْتَمَنَنِي عَلَيْهِ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ مِمَّا اِئْتَمَنَهُ اَللَّهُ عَلَيْهِ مِنْ خَلْقِهِ وَ مِنْ غَيْبِهِ وَ مِنْ دِينِهِ اَلَّذِي اِرْتَضَاهُ لِنَفْسِهِ فَأَوْجَبَ اَللَّهُ لَهُمَا مِنْ‏ عَلِيٍّ ع‏ مَا أَوْجَبَ‏ لِعَلِيٍّ ع‏ مِنْ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَلَمْ يَكُنْ لِأَحَدٍ مِنْهُمَا فَضْلٌ عَلَى صَاحِبِهِ إِلاَّ بِكِبَرِهِ وَ إِنَ‏ اَلْحُسَيْنَ‏ كَانَ إِذَا حَضَرَ اَلْحَسَنُ‏ لَمْ يَنْطِقْ‏ فِي ذَلِكَ اَلْمَجْلِسِ حَتَّى يَقُومَ‏ ثُمَّ إِنَ‏ اَلْحَسَنَ ع‏ حَضَرَهُ اَلَّذِي حَضَرَهُ فَسَلَّمَ ذَلِكَ إِلَى‏ اَلْحُسَيْنِ ع‏ ثُمَّ إِنَ‏ حُسَيْناً حَضَرَهُ اَلَّذِي حَضَرَهُ فَدَعَا اِبْنَتَهُ اَلْكُبْرَى‏ فَاطِمَةَ بِنْتَ اَلْحُسَيْنِ ع‏ فَدَفَعَ إِلَيْهَا كِتَاباً مَلْفُوفاً وَ وَصِيَّةً ظَاهِرَةً وَ كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ مَبْطُوناً لاَ يَرَوْنَ إِلاَّ أَنَّهُ‏ لِمَا بِهِ فَدَفَعَتْ‏ فَاطِمَةُ اَلْكِتَابَ إِلَى‏ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ‏ ثُمَّ صَارَ وَ اَللَّهِ ذَلِكَ اَلْكِتَابُ إِلَيْنَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۴۰۱

ابى الجارود گويد: شنيدم، امام باقر (ع) مى‏فرمود: خدا بر بنده‏ها پنج چيز را واجب كرد و آنها را چهار چيز را گرفتند و يكى را رها كردند، گفتم: قربانت آنها را براى من نام مى‏بريد؟ فرمود: ۱- نماز، مردم نمى‏دانستند چگونه نماز كنند، جبرئيل نازل شد و گفت: اى محمد به آنها از اوقات نماز و آدابِ آن خبر بده. ۲- حكم زكاة نازل شد، و خطاب رسيد: اى محمد به آنها از آداب زكاتشان خبر ده چنانچه از نمازشان خبر دادى. ۳- سپس حكم وجوب روزه نازل شد، و در اول رسول خدا (ص) به دهات اطراف خود اعلام مى‏كرد روز عاشورا روزه بگيرند تا حكم روزه ماه رمضان ميان شعبان و شوال نازل شد. ۴- حكم حج نازل شد و جبرئيل آمد و گفت: به آنها از آداب حجّشان خبر بده چون خبر نماز و زكاة و روزه آنها. ۵- دستور ولايت نازل شد و نزول آن در روز جمعه بود و در موقف عرفه، خدا عز و جل نازل كرد (۳ سوره مائده): «امروز دين را براى شما كامل كردم و نعمتم را بر شما تمام كردم» كمال دين به ولايت على بن ابى طالب (ع) بود، رسول خدا (ص) در اينجا فرمود: قوم من تازه مسلمانند و به جاهليت نزديكند و هر گاه آنها را از اين حكم مطّلع سازم كه در باره ابن عمّ من است، اين يك حرفى مى زند و آن يك نقى مى‏زند، اين را پيش خودم گفتم و به زبان نياوردم تا دستور حتمى از طرف خدا عز و جل رسيد و مرا تهديد كرد كه اگر حكم ولايت على (ع) را اعلام نكنم عذابم كند و نازل شد (۶۷ سوره مائده): «آيا رسول من، تبليغ كن آنچه را از پروردگارت به تو نازل شده و اگر نكنى، تبليغِ رسالتِ خود نكردى، خدا تو را از شرّ مردم نگه مى‏دارد، به راستى خدا قوم كفار را رهبرى نمى‏كند» رسول خدا (ص) دست على (ع) را گرفت و فرمود: اى مردم هيچ پيغمبرى پيش از من نبوده جز آنكه خدا عمر مقدرى به او داده و سپس او را دعوت كرده و او هم اجابت نموده (و از اين دنيا رفته) نزديك است كه من هم دعوت شوم و اجابت كنم (و از اين دنيا بروم) من مسئوليت دارم و شما هم مسئوليت داريد شما چه مى‏گوئيد؟ گفتند: ما گواهيم كه تو تبليغ كردى و حق نصيحت به جا آوردى و آنچه بر تو بود ادا كردى، خدايت بهترين پاداش رسولان بدهاد سه بار فرمود: بار خدايا گواه باش، سپس فرمود: اى گروه‏ مسلمانان، اين (على ع) ولى شما است بعد از من حاضران به غائبان برسانند، امام باقر (ع) فرمود: به خدا على (ع) امين خداوند بود بر خلقش و غيبش و دينى كه براى خود پسند داشت، سپس مرگ رسول خدا (ص) فرا رسيد و على را نزد خود خواند و فرمود: يا على من مى‏خواهم آنچه را خدا از غيب و علم خود و از خلقش و دين پسند خودش به من سپرده به تو بسپارم به خدا اى زياد أحدى از خلق با على شريك نبود. سپس مرگ على (ع) فرا رسيد و پسرانِ خود كه ۱۲ تن بودند فرا خواند و فرمود: اى پسران من خدا نخواست جز اين كه در من سنّتى از يعقوب نهاد، يعقوب در حضور ۱۲ پسرِ خود جانشين و خليفه خود را معرفى كرد، هلا من هم شما را به جانشين خود و صاحب الأمر شما خبر مى‏دهم، هلا بدانيد كه اين زاده رسول خدا (ص) حسن و حسين مى‏باشند، از آنها بشنويد و فرمان آنها ببريد و پشتيبان آنها باشيد كه هر چه را رسول خدا به من سپرده بود به آنها سپردم همانها كه خدا از خلق و از غيب و از دين پسند خود بدو سپرده بود، خدا واجب كرده است براى آنها از نظر اين كه وصى على هستند آنچه را واجب كرده بود براى على از نظر اين كه وصى رسول خدا (ص) بود و بر يك ديگر برترى ندارند جز از نظر كبر سن، و شيوه حسين (ع) اين بود كه در هر مجلسى حسن (ع) حضور داشت سخنى نمى‏گفت تا برخيزد. سپس مرگ حسن (ع) رسيد، آن مقام را به حسين تسليم‏ كرد و مرگ حسين (ع) رسيد و دختر بزرگترش فاطمه بنت الحسين را طلبيد و نامه‏اى سر بسته و وصيتى آشكارا بدو سپرد و در اين حال على بن الحسين (ع) دچار يك بيمارى سختى بود كه به حالِ خود نبود و فاطمه آن نامه و كتاب را به على بن الحسين (ع) داد و به خدا آن كتاب به دست ما رسيده.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۹

ابى الجارود گويد: شنيدم امام باقر عليه السلام ميفرمود: خداى عز و جل پنج چيز بر بندگان واجب ساخت و آنها چهار چيزش را گرفتند و يكى را رها كردند، عرضكردم: قربانت گردم: آنها را براى من نام ميبرى؟ فرمود: ۱- نماز، و مردم نميدانستند چگونه نماز گزارند تا جبرئيل عليه السلام فرود آمد و گفت: اى محمد! وقتهاى نماز را بمردم خبر ده ۲- زكاة پس از نماز نازل شد، جبرئيل گفت: اى محمد راجع بزكاة آنها را خبر ده چنان كه راجع بنماز خبر دادى. ۳- روزه بعد از زكاة نازل شد، چون روز عاشورا مى‏آمد، پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله بدهات اطراف خود كس ميفرستاد تا آن روز را روزه بدارند، سپس روزه ماه رمضان، ميان شعبان و شوال نازل شد. ۴- سپس امر بحج رسيد، و جبرئيل عليه السلام فرود آمد و گفت: چنان كه در باره نماز و زكاة و روزه بمردم خبر دادى، در باره حج هم خبر ده: ۵- سپس امر بولايت رسيد، و آن امر روز جمعه در عرفه رسيد، و خداى عز و جل آيه «امروز دينتان را براى شما كامل كردم و نعمتم را بر شما تمام نمودم» را نازل كرد، و كمال دين بسبب ولايت على بن ابى طالب عليه السلام بود، پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله در آنجا فرمود: امت من هنوز بدوران جاهليت نزديكند (تازه از جاهليت باسلام گرائيده‏اند) اگر من نسبت بپسر عمويم بآنها خبرى دهم، هر كسى نقى ميزند- من اين مطلب را بدون اينكه بزبان آورم در دلم ميگفتم- تا آنكه فرمان حتمى خداى عز و جل بمن رسيد و مرا تهديد كرد كه اگر ابلاغ نكنم، عذابم خواهد كرد، و اين آيه نازل شد «اى پيغمبر آنچه از پروردگارت بتو نازل شده برسان، و اگر نكنى رسالت خدا را نرسانيده‏ئى. خدا ترا از شر مردم نگه مى‏دارد و خدا مردم كافر را هدايت نميكند- ۶۷ سوره ۵-» پس رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله دست على عليه السلام را گرفت و فرمود: اى مردم: خدا همه پيغمبران پيش از مرا عمرى معين داد و سپس بجانب خود خواند و آنها هم اجابتش كردند (از دار فانى بعالم باقى رهسپار گشتند) و نزديكست كه مرا هم بخواند و اجابت كنم، من مسئوليت دارم و شما هم مسئوليت داريد، اكنون شما چه ميگوئيد؟ آنها گفتند: گواهى دهيم كه تو ابلاغ كردى و خيرخواهى نمودى و آنچه بر تو بود رسانيدى، خدا بهترين پاداش پيغمبران را بتو دهد. پيغمبر سه مرتبه فرمود: خدايا شاهد باش، سپس فرمود: اى گروه مسلمين: اين (شخصى كه روى دست من و نامش على بن ابى طالب عليه السلام است) ولى شماست پس از من، شما كه حاضريد بغائبين برسانيد. امام باقر عليه السلام فرمود: بخدا كه على عليه السلام امين خدا بود بر خلقش و راز پنهانش و دينى كه براى خود پسنديده بود، سپس وفات رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرا رسيد، آن حضرت على عليه السلام را طلبيد و باو فرمود: اى على من ميخواهم آنچه را كه خدا مرا بر آن امين ساخته و بمن سپرده، ترا بر آن امين سازم و بتو سپارم و آن راز پنهان خدا و علم خدا و مخلوق خدا و دينى است كه براى خود پسنديده- امام باقر عليه السلام فرمود: بخدا اى زياد هيچ كس را در اينها شريك على نساخت-. سپس وفات على عليه السلام فرا رسيد، آن حضرت فرزندانش را كه دوازده پسر بودند، نزد خود خواند و بآنها فرمود: فرزندان عزيزم! خداى عز و جل اراده حتمى فرمود كه سنتى از يعقوب در من قرار دهد. يعقوب دوازده پسر داشت، آنها را نزد خود خواند و صاحب آنها (و جانشين خود را) بآنها معرفى كرد، آگاه باشيد كه من هم صاحب شما را معرفى ميكنم، همانا اين دو، پسران رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله حسن و حسينند عليهما السلام، از آنها بشنويد و فرمان بريد و پشتيبانى نمائيد كه من آنچه را رسول خدا بمن سپرده و خدا باو سپرده بود بآنها ميسپارم، و آن چيز مخلوق خدا و راز پنهان خدا و دينى است كه او براى خود پسنديده است. پس خدا براى آنها از جانب على واجب ساخت، آنچه را كه براى على از جانب پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله واجب ساخت (و آن شنيدن و فرمانبرى و پشتيبانى امت است از ايشان) و هيچ يك از آن دو بر ديگرى برترى نداشت، جز بواسطه بزرگساليش (كه مخصوص امام حسن عليه السلام بود) و چون حسين بمحضر حسن عليهما السلام مى‏آمد، در آن مجلس سخن نميگفت تا برميخاست. سپس وفات حسن عليه السلام فرا رسيد و او آن سپرده را بحسين تسليم نمود، سپس وفات حسين عليه السلام فرا رسيد، آن حضرت دختر بزرگترش فاطمه بنت الحسين عليه السلام را طلبيد و مكتوبى پيچيده و وصيتى آشكار باو سپرد و على بن الحسين عليه السلام بيمارى از نظر معده داشت كه در حال احتضارش ميديدند، پس فاطمه آن مكتوب را بعلى بن الحسين داد، سپس بخدا آن مكتوب بما رسيد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۱۹

محمد بن يحيى روايت كرده است، از احمد بن محمد و محمد بن حسين و هر دو، از محمد بن اسماعيل بن بزيع، از منصور بن يونس، از ابوالجارود، از امام محمد باقر عليه السلام كه گفت: شنيدم از آن حضرت عليه السلام كه مى‏فرمود: «خداى عزّوجلّ، پنج چيز را بر بندگان واجب گردانيد، و سنيّان چهار چيز را گرفتند و يكى را وا گذاشتند». عرض كردم كه: فداى تو گردم، آيا آنها را براى من نام مى‏برى؟ فرمود كه: «نماز؛ و مردم نمى‏دانستند كه چگونه نماز كنند، بعد از آن، جبرئيل عليه السلام فرود آمد و گفت: يا محمد صلى الله عليه و آله، ايشان را به وقت‏هاى نمازى كه بايد به جا آورند، خبر ده. بعد از آن وجوب زكات فرود آمد و گفت: يا محمد، ايشان را از امر زكات ايشان خبر ده به وضعى كه ايشان را از امر نماز ايشان خبر دادى. بعد از آن، وجوب روزه فرود آمد، پس چون روز عاشورا مى‏شد (كه عبارت است از روز دهم محرّم)، رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏فرستاد به سوى اهل ده‏ها كه گرداگرد آن حضرت و در حوالى مدينه بودند، پس آن روز را روزه مى‏گرفتند. بعد از آن، وجوب روزه ماه مبارك رمضان كه در ميانه ماه شعبان و شوّال است، نازل شد. بعد از آن، وجوب حجّ بيت اللَّه فرود آمد. پس جبرئيل نازل شد و گفت كه: ايشان را خبر ده از كيفيّت حجّ ايشان، به طورى كه از چگونگى نماز و زكات و روزه ايشان، ايشان را خبر دادى. بعد از آن، ولايت و وجوب اظهار آن نازل شد. و اين امر به رسول آمد در روز جمعه در عرفه و مراد از آن، امرى است كه خداى عزّوجلّ در باب آن فرو فرستاد كه: «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي» «۱» و كمال دين به ولايت على بن ابى‏طالب عليه السلام بود. و رسول خدا صلى الله عليه و آله در نزد نزول ولايت، فرمود كه: امّت من تازه عهدند به جاهليّت و در اين تازگى، از كفر بيرون آمده، در اسلام در آمده‏اند. و در آن زمان كه ايشان را به اين امر خبر دهم، در باب پسر عموى خويش هر كسى سخنى خواهد گفت و پيغمبر فرمود كه: من اين را در دل خويش گفتم و به خاطرم خطور نمود، بى‏آن‏كه زبانم به آن گويا شود. پس مرا عزيمت قطعيّه‏اى از جانب خداى عزّوجلّ آمد كه دلالت مى‏كرد كه اين اظهار، بر سبيل رخصت نيست، بلكه بر سبيل عزم و حتم است، و خدا مرا ترسانيد كه اگر در اين باب، تبليغ رسالت نكنم، مرا عذاب كند. پس اين آيه فرود آمد كه: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ» «۲». پس رسول خدا صلى الله عليه و آله دست على را گرفت، و فرمود: اى گروه مردمان، به درستى كه هيچ پيغمبرى نبوده از آن پيغمبرانى كه پيش از من بوده‏اند، مگر آن‏كه خدا او را در دنيا عمرى داده، بعد از آن، او را طلب فرموده و آن پيغمبر خدا را اجابت كرده، از دنيا رحلت نموده و عن قريب مرا مى‏طلبد و من اجابت مى‏كنم و از من سؤال خواهد و از شما نيز سؤال مى‏شود. پس شما در جواب چه خواهيد؟ گفت همه گفتند كه: شهادت مى‏دهيم كه تو تبليغ رسالت خدا كردى و خيرخواهى نمودى، و آنچه بر تو بود، به جا آوردى. پس خدا تو را جزا دهد؛ بهترين جزاى پيغمبران مرسل. پيغمبر سه مرتبه گفت: بار خدايا، شاهد باش. بعد از آن، فرمود: اى گروه مسلمانان، اين ولّى و صاحب اختيار شما است بعد از من، پس بايد كه آن‏كه حاضر است از شما، به غايب برساند». و امام محمد باقر عليه السلام فرمود: «به خدا سوگند، كه پيغمبر، امين خدا بود بر خلائق و احكام و دين خدا، كه آن را براى خويش پسنديده. بعد از آن، رسول خدا صلى الله عليه و آله را هنگام وفات رسيد، على عليه السلام را طلبيد و فرمود: يا على، مى‏خواهم كه تو را امين دارم بر آنچه خدا مرا بر آن امين داشته از احكام و علم و خلق و دين خويش كه آن را براى خود پسنديده‏اى زياد. پس به خدا __________________________________________________

(۱). مائده، ۲.
(۲). مائده، ۶۷.

سوگند، كه پيغمبر كسى را از خلائق در خلافت و امامت شريك آن حضرت نگردانيد. بعد از آن، على عليه السلام را هنگام وفات رسيد، پس فرزندان خويش را طلبيد و ايشان دوازده پسر بودند، و به پسران خود فرمود كه: اى پسران من، به درستى كه خداى عزّوجلّ ابا فرموده، مگر آنچه در من سنّت و طريقه‏اى از يعقوب قرار دهد و به درستى كه يعقوب، فرزندان خويش را طلبيد و ايشان دوازده پسر بودند. پس ايشان را به صاحب ايشان خبر داد. و آگاه باشيد كه من به صاحبتان خبر مى‏دهم. بدانيد كه اين دو پسر من، حسن و حسين عليهما السلام، پسران رسول خدايند صلى الله عليه و آله. پس بشنويد از ايشان و ايشان را اجابت كنيد، و امر ايشان را اطاعت نماييد، و يارى كنيد ايشان را؛ زيرا كه من ايشان را امين داشتم بر آنچه رسول خدا صلى الله عليه و آله مرا بر آن امين داشته از خلق و احكام و دين خود كه آن را براى خويش پسنديده. پس خدا واجب گردانيد از براى حسنين عليهما السلام از جانب على عليه السلام، آنچه را كه از براى على عليه السلام واجب گردانيد از جانب رسول خدا صلى الله عليه و آله. پس يكى از اين دو را فضيلتى و زيادتى بر صاحب خويش نبود، مگر به كِبر سنّ و بزرگ‏ترى كه امام حسن عليه السلام داشت. و به درستى كه امام حسين عليه السلام، چون در نزد امام حسن حاضر مى‏شد، در آن مجلس سخن نمى‏گفت تا بر مى‏خاست. بعد از آن، امام حسن عليه السلام را هنگام رحلت رسيد، اين امر را به امام حسين عليه السلام تسليم نمود. بعد از آن، امام حسين عليه السلام را هنگام شهادت رسيد، دختر بزرگ خود فاطمه دختر امام حسين عليه السلام را طلبيد و نامه پيچيده و وصيّت نامه ظاهرى را به او تسليم فرمود، و حضرت على بن الحسين عليه السلام ناخوشى اسهال داشت، و مردم چنان اعتقاد داشتند كه آن حضرت از آن آزار، جان نخواهد برد، و بعد از آن، فاطمه نامه را به على بن الحسين عليه السلام داد. و به خدا سوگند كه آن نامه، به ما منتقل شد». حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن جمهور، از محمد بن اسماعيل بن بزيع، از منصور بن يونس، از ابوالجارود، از امام محمد باقر عليه السلام مثل اين را روايت كرده است.