تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

«'''ألا إنَّ اللّهَ هُوَ الغَفُورُ الرَّحِيمَ«'''»: يعنى آگاه باش كه خداى سبحان، بدان جهت كه متصف به دو صفت مغفرت و رحمت است، و او را به نام غفور و رحيم مى خوانيد، ساحت قدسش اقتضاء مى كند كه براى اهل زمين كارى كند و زمينه اى فراهم سازد كه به مغفرت و رحمت او برسند و آن كار، همين است كه از راه وحى و رسالت، دينى برايشان تشريع كند كه به وسيلۀ آن به سوى سعادت خود هدايت شوند.  

بعضى از مفسران گفته اند: در جملۀ ألا إنّ اللّه...»، اشاره اى است به اين كه خداى تعالى، هم استغفار ملائكه را قبول كرده، و هم بيشتر از آن مقدارى را كه ملائكه خواسته اند، مغفرت و رحمت مى دهد.

بعد از آن كه از آيات قبل استفاده شد كه خداى تعالى، تنها «وَلىّ» بندگان خويش است، و جز او، «وَلىّ» ديگرى نيست، و تنها او متولّى امور سكنۀ زمين است كه برايشان دينى تشريع كند، دينى كه خودش بپسندد، و آن را به مقتضاى اسماء حُسنا و صفات عليائش از طريق وحى به انبياء به ايشان برساند، و لازمه اين ولايت آن بود كه سكنۀ زمين غير از او كسى را «وَلىّ» خود نگيرند، اينك در آيه مورد بحث، به حال كسانى اشاره مى كند كه به غير از خدا اوليايى براى خود درست كردند، و آن ها را در ربوبيت و الوهيت، شركاى خدا پنداشتند، آنگاه مى فرمايد: خدا از آنچه اين طايفه مى كنند، غافل نيست، و اعمالشان عليه خود آنان محفوظ مى ماند، تا به زودى بر آن اعمال مؤاخذه شوند و در اين بين، رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم»، هيچ مسؤوليتى ندارد. چون به جز ابلاغ رسالت وظيفه اى ندارد. نه وكيل مردم است، نه از اعمال آنان بازخواست مى شود.