۱۳٬۸۷۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۱۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←نهى از تصرف در مال يتيم و امر به وفای به عهد
| خط ۱۳۰: | خط ۱۳۰: | ||
اين آيه، از خوردن مال يتيم نهى مى كند كه خود، يكى از كبائرى است كه خداوند وعده آتش به مرتكبان آن داده و فرموده است: «إنَّ الَّذِينَ يَأكُلُونَ أموَالَ اليَتَامَى ظُلماً إنَّمَا يَأكُلُونَ فِى بُطُونِهِم نَاراً وَ سَيَصلَونَ سَعِيراً». | اين آيه، از خوردن مال يتيم نهى مى كند كه خود، يكى از كبائرى است كه خداوند وعده آتش به مرتكبان آن داده و فرموده است: «إنَّ الَّذِينَ يَأكُلُونَ أموَالَ اليَتَامَى ظُلماً إنَّمَا يَأكُلُونَ فِى بُطُونِهِم نَاراً وَ سَيَصلَونَ سَعِيراً». | ||
و اگر به جاى «نهى از خوردن آن»، از «نزديك شدن به آن» نهى كرد، براى اين بود كه شدّت حرمت آن را بفهماند. و معناى جملۀ «إلّا بِالَّتِى هِىَ أحسَن»، اين است كه: در صورتى كه تصرف در مال يتيم به نحوى باشد كه از تصرف نكردن بهتر باشد، به اين معنا كه تصرف در | و اگر به جاى «نهى از خوردن آن»، از «نزديك شدن به آن» نهى كرد، براى اين بود كه شدّت حرمت آن را بفهماند. و معناى جملۀ «إلّا بِالَّتِى هِىَ أحسَن»، اين است كه: در صورتى كه تصرف در مال يتيم به نحوى باشد كه از تصرف نكردن بهتر باشد، به اين معنا كه تصرف در آن، به مصلحت يتيم و باعث زياد شدن مال باشد، عيب ندارد و حرام نيست. | ||
و «بلوغ أشدّ» در جملۀ «حَتَّى يَبلُغَ أشُدَّه»، اوان و آغاز اين بلوغ و رشد است، كه در اين هنگام، حكم يتيمى از يتيم برداشته مى شود، و ديگر او را يتيم نمى گويند. | و «بلوغ أشدّ» در جملۀ «حَتَّى يَبلُغَ أشُدَّه»، اوان و آغاز اين بلوغ و رشد است، كه در اين هنگام، حكم يتيمى از يتيم برداشته مى شود، و ديگر او را يتيم نمى گويند. | ||
