نتایج جستجو

در ذيل «المعنى» فرموده: در عرف لغت به هر فائده غنم وغنيمت گفته مى‏شود. در المنار ذيل آيه فوق گفته: غنم، مغنم و غنيمت در لغت چيزى است كه به دست انسان بى

لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... على من هم حرم ان ذى کم بعد بقر کلل غنم ب مکة کون هود الذين الله بطن اله رحم شحم غفر وله هما عن ما الا يدى

جناح نکح جنح مسک عجب عذر صرم حسن ذکر عسر زوج قول ملء ربص مرر لسن ثم يا عزم غنم بعد او حلل ظلم يوم خلف امر ذلک هذا صدر اخذ اهل لدن خفت قوم اذ ذى نفس کلل لم

است. در قاموس هست: ثَلّة به فتح اول جماعت گوسفندان و بزها يا جمع كثير از غنم و يا از گوسفند فقط... و به ضمّ اوّل جناعت مردم و يا دراهم كثيره است. به هر

حسن خلد عرض حتى ثبت نعم صدق طعم بعض ميز ذهب تحت جزى ا يتم نور تبع نفق نبت غنم لکن عظم ذرر لئک نکح عجب

گرائيدند تا اين كه ميان دو نفر آنان تفاخر و مفاخره پيش آمد. آن دو نفر ثعلبة بن غنم از اوس و سعد بن زرارة از خزرج بود. ثعلبة گفت: خزيمة بن ثابت كه ذوالشهادتين

ندارد. قول انن ها سبع نا لا من ان ه حرم سمن على ثنى اکل هن ما هى عجف صدق شبه غنم ذبح صفر لون ا ل ذلل بين فقع ظفر فرض رئى فى ثور ذکر ذى کم ابل الله اخذ ى کلل

كه مبادا لشگر پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نباشد. با مال و متاع و غنم خود، در كوهى متحصن شد. سريه تكبير گويان رسيدند. مرداس آواز تكبير شنيد، دانست

عَمَلا عَنْهَا عِبَاد عِبَادَتِه عِبَادِي عِلْما عِنْدَه عِنْدِنَا غَفْلَة غَنَم فَأَغْرَقْنَاهُم فَأَنْتُم فَأَنْجَيْنَاهُم فَأْتُوا فَاسِقِين فَاسْأَلُوا

به مدینه مهاجرت کنند سپس این آیه نازل گردید. شهر بن حوشب از عبدالرحمن بن غنم روایت کند که یهودیان نزد پیامبر آمدند و گفتند: یا محمد اگر تو پیامبرى برو

إِلَي يُونُس أَوّاب کَثِير حُکْما کُرْسِيّه الْقَوْم فَضّلَنَا الْحَرْث غَنَم فِيه فَتَبَسّم بِهَدِيّة ثُم الرّحِيم قَبْل آيَاتِه يَعْلَمُون عُلّمْنَا

عماد بن بشير قال سمعت ابا عبد اللّه عليه السّلام يقول ما ذئبان ضارّيان فى غنم قد فارقها رعاؤها احدهما فى اوّلها و الاخر فى آخرها بافسد فيها من حبّ المال

روايت گرديده است و همچنين از ابن عباس نقل نمايند: كه معاذ بن جبل و ثعلبة بن غنم از پيامبر درباره ماه و كم و زياد شدن او در اوائل و اواسط و اواخر هر ماه كه

اَلنَّبِيِّينَ قَبْلَ‏ دَاوُدَ إِلَى أَنْ بَعَثَ اَللَّهُ‏ دَاوُدَ أَيُّ غَنَمٍ نَفَشَتْ فِي اَلْحَرْثِ فَلِصَاحِبِ اَلْحَرْثِ رِقَابُ اَلْغَنَمِ وَ لاَ

أَنْ أَذْبَحَ اَلْغَنَمَ قَالَ لَيْسَ بِهِ بَأْسٌ وَ لَكِنِ اِنْسِبْهَا غَنَمَ أَرْضِ كَذَا وَ كَذَا

عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ رَجُلٌ كَانَ لَهُ عَلَى رَجُلٍ دَرَاهِمُ مِنْ ثَمَنِ غَنَمٍ اِشْتَرَاهَا مِنْهُ فَأَتَى اَلطَّالِبُ يَتَقَاضَاهُ فَقَالَ اَلْمَطْلُوبُ

ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَكُونُ لَهُ عَلَى اَلرَّجُلِ طَعَامٌ أَوْ بَقَرٌ أَوْ غَنَمٌ أَوْ غَيْرُ ذَلِكَ فَأَتَى اَلْمَطْلُوبُ اَلطَّالِبَ لِيَبْتَاعَ مِنْهُ

فِي اَلرَّجُلِ يَكُونُ لَهُ إِبِلٌ أَوْ بَقَرٌ أَوْ غَنَمٌ أَوْ مَتَاعٌ فَيَحُولُ عَلَيْهَا اَلْحَوْلُ فَيَمُوتُ اَلْإِبِلُ وَ اَلْبَقَرُ وَ اَلْغَنَمُ

دََاوُدَ وَ سُلَيْمََانَ‏ إِذْ يَحْكُمََانِ فِي اَلْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ اَلْقَوْمِ‏ فَقَالَ لاَ يَكُونُ اَلنَّفْشُ إِلاَّ بِاللَّيْلِ إِنَّ عَلَى

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَكُونُ لَهُ غَنَمٌ يَحْلُبُهَا لَهَا أَلْبَانٌ كَثِيرَةٌ فِي كُلِّ يَوْمٍ مَا تَقُولُ فِيمَنْ يَشْتَرِي