تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۱۵: تفاوت میان نسخه‌ها

(نه تنها ايمان نمى آورند) بلكه وقتى تو از گمراهى آنان تعجب مى كنى تو را مسخره مى كنند (۱۲).

و چون تذكر داده مى شوند پند نمى پذيرند (۱۳).

و چون آيتى مى بينند مسخره مى كنند (۱۴).

و مى گويند: اين نيست مگر سحرى آشكار (۱۵).

آيا وقتى مرديم و خاك و استخوان شديم دوباره زنده مى شويم ؟ (۱۶).

(ما) و حتى پدران گذشته ما؟ (۱۷).

بگو: بله ، زنده مى شويد در حالى كه خوار و ذليل باشيد (۱۸).

و اين زنده شدن انسانها با يك نهيب صورت مى گيرد كه ناگهان همگى نگران برمى خيزند (۱۹).

و مى گويند: اى واى بر ما اين همان روز جزاست (۲۰).

اين روز جدايى حق از باطل است كه تا در دنيا بوديد تكذيبش ‍ مى كرديد (۲۱).

(هان اى فرشتگان ) همه آنها كه ظلم كردند و اتباع و اشباه آنها را و آنچه را كه مى پرستيدند يكجا جمع كنيد (۲۲).

آرى آنچه كه به جاى خدا عبادت مى كردند، پس آنگاه به سوى دوزخ ببريد (۲۳).

آنجا نگهشان بداريد كه بايد بازخواست شوند (۲۴).

در آنجا از ايشان مى پرسند چرا مانند دنيا از يكديگر حمايت نمى كنيد؟ (۲۵).

پيروان به سردمداران گويند شما بوديد كه به عنوان بشارت و ميمنت مى آمديد و ما را به دين خود مى خوانديد (۲۸).

در پاسخشان گويند خود شما بنا نداشتيد ايمان بياوريد (۲۹).

و ما بر شما دست تسلط نداشتيم (و اجبارتان نمى كرديم ) بلكه خودتان مردمى طغيان گر بوديد (۳۰).

و در نتيجه حكم خدا و قضاى او درباره ما حتمى گشت و ما عذاب را خواهيم چشيد (۳۱).

آرى ما شما را گمراه كرديم چون خودمان گمراه بوديم (۳۲).

در نتيجه همه آنان در عذاب شريكند (۳۳).

ما با مجرمين اينچنين رفتار مى كنيم (۳۴).

چون ايشان اين طور بودند كه وقتى لا اله الا اللّه برايشان گفته مى شد كبر مى ورزيدند (۳۵).

و مى گفتند آيا به خاطر مردى ديوانه خدايان خود را رها كنيم (۳۶).

با اينكه او حق آورده و رسولان قبلى را تصديق مى كند (۳۷).

و اين جزايتان نيست مگر بخاطر همان اعمالى كه مى كرديد (۳۹).

ميوه هايى و ايشان گرامى هستند (۴۲).

بر تختهايى رو به روى هم (۴۴).

قدحها از آب بهشتى از هر سو برايشان حاضر مى شود (۴۵).

نه در آن ضرر و فسادى است و نه از آن مست مى شوند (۴۷).

و پيش ايشان حوريان درشت چشم پركرشمه و نازند (۴۸).

گويى از سفيدى ، سفيده تخم مرغند قبل از آنكه دست خورده شود (۴۹).

پس بعضى به بعضى ديگر روى آورده از يكديگر پرسش مى كنند (۵۰).

كه بارها از من خرده مى گرفت كه تو هم از معتقدين به معادى (۵۲).

آيا بعد از آن كه مرديم و خاك و استخوان شديم دوباره براى پاداش زنده مى شويم ؟ (۵۳).

شما هيچ از او خبر داريد؟ (۵۴).

در همين بين به دوزخ مى نگرد و رفيق خود را در وسط جهنم مى بيند (۵۵).

به او مى گويد به خدا قسم نزديك بود مرا به ضلالت بيفكنى (۵۶).

و اگر نعمت پروردگارم نبود حتما من نيز از حاضر شدگان در دوزخ مى بودم (۵۷).

دوستان بهشتى از شدت خرسندى و شادى به يكديگر مى گويند آيا راستى اين ماييم كه ديگر نمى ميريم ؟ (۵۸).

و به جز همان مرگ اولمان ديگر مرگى نداشته و عذاب هم نمى شويم ؟ (۵۹).

محققا و به راستى كه اين چه رستگارى عظيمى است كه خدا به ما روزى كرد (۶۰).

و شايسته است كه اهل عمل براى چنين زندگى تلاش كنند (۶۱).

آيا براى پذيرايى ، اين رزق كريم بهتر است و يا درخت زقوم (۶۲).

ما آن ر ا فتنه ستمگران كرديم (۶۳).

درختى است كه از قعر جهنم سر درمى آورد (۶۴).

ميوه اش گويى سر شيطانها است (۶۵).

چون ايشان از آن خواهند خورد و شكمها را از آن پر خواهند كرد (۶۶).

و سپس از روى آن خوراك ، آبى بى نهايت سوزنده مى نوشند (۶۷).

همين ها بودند كه در دنيا پدران خود را گمراه يافتند (۶۹).

و با اين حال به دنبال آثار پدران خود بشتافتند (۷۰).

در اين آيات استهزايى كه كفار به آيات خدا مى كردند و پاره اى از سخنان ايشان كه بر اساس كفر و انكار معاد مى گفته اند، و ردى كه از سخنان ايشان شده حكايت شده است ، و در رد آنان به تقرير مساءله بعث پرداخته و بيان كرده كه كفار در آن روز چه شدتى و چه عذابهاى گوناگونى دارند، و خداوند چگونه بندگان مخلص خود را با نعمت ها و كرامتهاى خود گرامى مى دارد.

و نيز چگونگى بحث و جدال دوزخيان با يكديگر را نقل مى كند كه در روز قيامت چه سخنانى بين آنان رد و بدل مى شود. و سخنانى را هم كه بين اهل بهشت با خودشان و يا با بعضى از اهل آتش رد و بدل مى شود ذكر كرده .