۱۳٬۶۸۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۲۴: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مقصود از چهارمى بودن خدا، براى سه نجوا كننده و...
| خط ۱۲۵: | خط ۱۲۵: | ||
زيرا خداى سبحان، منزّه از جسميت و برى از ماديت است. | زيرا خداى سبحان، منزّه از جسميت و برى از ماديت است. | ||
توضيح اين كه: مقتضاى وحدت سياق اين است كه: منظور از دو استثناى «إلّا هُوَ رَابِعُهُم» و «إلّا هُوَ | توضيح اين كه: مقتضاى وحدت سياق اين است كه: منظور از دو استثناى «إلّا هُوَ رَابِعُهُم» و «إلّا هُوَ سَادِسُهُم»، يك چيز باشد، و در هر دو بخواهد بفهماند چيزى بر خدا پوشيده نيست. پس در حقيقت، برگشت معناى اين دو استثناء به يك استثناء است، و آن «إلّا هُوَ مَعَهُم» است، و اين معيّت، يا «معيّت علمى» است، و معنايش اين است كه: خدا در هر حال مشارك ايشان است در آگاهى. و يا «معيّت وجودى» است، و معنايش اين است كه: هر جا قومى فرض شود مشغول نجوا هستند، خداى تعالى، همانجا هست، و شنوا و داناى به سخنان ايشان است. | ||
و منظور از جملۀ «أينَ مَا كَانُوا» اين است كه مطلب را از نظر مكان عموميت دهد، و بفهماند وقتى معيّت خدا با اهل نجوا، «معيّت علمى» است، نه نزديكى جسمانى، ديگر تفاوت نمى كند كه آن مكان نزديك باشد، يا دور. پس هيچ مكانى از خداى سبحان خالى نيست، در عين اين كه او در مكان نمى گنجد. | و منظور از جملۀ «أينَ مَا كَانُوا» اين است كه مطلب را از نظر مكان عموميت دهد، و بفهماند وقتى معيّت خدا با اهل نجوا، «معيّت علمى» است، نه نزديكى جسمانى، ديگر تفاوت نمى كند كه آن مكان نزديك باشد، يا دور. پس هيچ مكانى از خداى سبحان خالى نيست، در عين اين كه او در مكان نمى گنجد. | ||
