تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۳۵: تفاوت میان نسخه‌ها

==حقيقتى درباره خلقت انسان كه سوره مباركه بلد بيان مى كند صفحه ==

اين سوره بيانگر اين حقيقت است كه خلقت انسان بر اساس رنج و مشقت است ، هيچ شانى از شوون حيات را نخواهى ديد كه توام با تلخى ها و رنج ها و خستگى ها نباشد، از آن روزى كه در شكم مادر روح به كالبدش دميده شد، تا روزى كه از اين دنيا رخت بر مى بندد هيچ راحتى و آسايشى كه خالى از تعب و مشقت باشد نمى بيند، و هيچ سعادتى را خالص از شقاوت نمى يابد، تنها خانه آخرت است كه راحتى اش آميخته با تعب نيست .

بنا بر اين ، چه بهتر به جاى هر تلخى و ناكامى و رنج ، سنگينى تكاليف الهى را تحمل كند، در برابر آنها صبر نمايد صبر بر اطاعت و بر ترك معصيت ، و در گسترش دادن رحمت بر همه مبتلايان كوشا باشد، كسانى را از قبيل ايتام و فقرا و بيماران و امثال آنها كه دچار مصائب شده اند مورد شفقت خود قرار دهد، تا جزو «'''اصحاب ميمنه '''» شود، وگرنه آخرتش هم مثل دنيايش خواهد شد، و در آخرت از «'''اصحاب مشئمه '''» خواهد بود كه «'''نار موصده '''» مسلط بر آنان است

و سياق آيات اين سوره شبيه به سياق سوره هاى مكى است ، و همين سياق مكى بودن آن را تاءييد مى كند.

و اينكه بعضى آن را مدنى دانسته اند، با سياق آن نمى سازد.

بعضى اين احتمال را هم داده اند كه همه سوره به جز چهار آيه اول آن مدنى باشد، و به زودى تفصيل قول در بحث روايتى آينده خواهد آمد ان شاء اللّه تعالى .

لا أُقْسِمُ بهَذَا الْبَلَدِ

مفسرين گفته اند منظور از «'''هذا البلد'''» مكه است ، مؤ يد اين احتمال سياق سوره است كه گفتيم سياق سوره هاى مكى را دارد، و نيز آيه بعدى يعنى آيه «'''و والد و ما ولد'''» آن را تاءييد مى كند، البته بنا بر اينكه منظور از «'''والد'''»، ابراهيم (عليه السلام ) باشد، كه بيانش ‍ مى آيد.

وَ أَنت حِلُّ بهَذَا الْبَلَدِ

اين جمله حال است از كلمه «'''بلد'''» در آيه قبل ، و با اينكه مى توانست به آوردن ضمير آن اكتفا نموده ، بفرمايد: «'''لا اقسم بهذا البلد و انت حل بها'''» چنين نكرد، و دوباره خود كلمه بلد را ذكر كرد، براى اين بود كه به عظمت شاءن آن ، و اعتنايى كه به امر آن دارد اشاره كرده باشد، چون بلد مذكور با ساير بلاد فرق دارد، اين بلد حرام است ، و كلمه «'''حل '''» مانند كلمه «'''حلول '''» به معناى اقامت و استقرار در مكان است ، و مصدر در اينجا به معناى اسم فاعل (حلول كننده ) است .

و معناى دو آيه اين است كه (هر چند قسم لازم ندارد ولى ) سوگند مى خورم به اين شهر، شهرى كه تو در آن اقامت دارى ، و اين تعبير توجه مى دهد به اينكه مكه به خاطر اقامت آن جناب در آن و تولدش در آن شرافت يافته .