الأعراف ٣٣: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
QRobot edit
(افزودن سال نزول) |
(QRobot edit) |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
<tabber> | <tabber> | ||
المیزان= | المیزان= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۷#link59 | آيات ۲۶ - ۳۶، سوره اعراف]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۷#link59 | آيات ۲۶ - ۳۶، سوره اعراف]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۷#link60 | جميع موجودات و آثار و اعمال طبيعى و اختيارى آنها منتهى به ذات پروردگارند.]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۷#link60 | جميع موجودات و آثار و اعمال طبيعى و اختيارى آنها منتهى به ذات پروردگارند.]] | ||
| خط ۶۶: | خط ۶۷: | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۱۱#link91 | وجه اختصاص حسنات به ذوات طيبه و اختصاص سيئات به ذوات خبثيه]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۱۱#link91 | وجه اختصاص حسنات به ذوات طيبه و اختصاص سيئات به ذوات خبثيه]] | ||
}} | |||
|-|نمونه= | |-|نمونه= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:نمونه جلد۶_بخش۵۱#link24 | تفسیر آیات]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۶_بخش۵۱#link24 | تفسیر آیات]] | ||
}} | |||
|-| تفسیر نور= | |||
===تفسیر نور (محسن قرائتی)=== | |||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ أَنْ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ «33» | |||
(اى پيامبر!) بگو: همانا پروردگارم كارهاى زشت و زننده، چه آشكار و چه پنهان، و گناه و ستم و سركشى به ناحقّ و شريك قرار دادن چيزى براى خدا كه او دليلى بر حقّانيّت آن نازل نكرده، و نسبت دادن آنچه را نمى‌دانيد به خداوند، (همه را) حرام كرده است. | |||
===نکته ها=== | |||
«فواحش» جمع «فاحِشَةً»، گناهى كه زشتى آن بر همه‌ى افراد آشكار است، همچون زنا و چون در جاهليّت انجام پنهانى آن را روا مى‌داشتند، اين آيه حرمت آن را تأكيد مى‌نمايد. | |||
«اثم»، گناهى است كه سقوط انسان را در پى داشته باشد و «بغى»، تجاوز به حقّ ديگران است. اين آيه، انواع گناهان اعتقادى و زبانى را در بر دارد. | |||
در روايات، مراد از گناه باطنى، پذيرش ولايت رهبران ستمگر دانسته شده است. «1» | |||
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمودند: «كسى كه بدون علم و آگاهى حكمى صادر كند، فرشتگان آسمان و زمين او را لعن مى‌كنند». «2» | |||
زراره از امام صادق عليه السلام پرسيد: حجّت خداوند بر بندگانش چيست؟ حضرت فرمودند: «أن يقولوا ما يعلمون و يقفوا عند ما لا يعلمون» «3» تنها آنچه را مى‌دانند بگويند و اگر نمى‌دانند، سكوت كرده و بازايستند. | |||
===پیام ها=== | |||
1- تحريم‌هاى الهى، در مسير تربيت ورشد وتكامل انسان است. «حَرَّمَ رَبِّيَ» | |||
2- حلال‌ها بسيار است، ولى حرام‌ها اندك و محدود كه موارد آن در قرآن و | |||
---- | |||
«1». تفسير نورالثقلين. | |||
«2». تفسير نمونه. | |||
«3». تفسير فرقان. | |||
جلد 3 - صفحه 57 | |||
روايات بيان شده است. إِنَّما حَرَّمَ ... أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ | |||
3- گناه، گناه است و قبح ذاتى و عقلى دارد، گرچه مردم نفهمند. «وَ ما بَطَنَ» | |||
4- مشركان، براى اعتقاد خود استدلالى ندارند. «لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً» | |||
5- در تبليغ و نهى از منكر، ابتدا راههاى حلال و معروف ارائه شود، سپس نهى از منكرات و اعلام كارهاى حرام. (آيه‌ى قبل حلال‌ها را بيان كرد، اين آيه محرّمات را). قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ ... إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ | |||
6- برهان و استدلال، نوعى افاضه و لطف الهى است كه بر عقل و جان القا مى‌شود. «ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً» | |||
7- استناد هر چيز به خداوند بايد متّكى بر علم ودليل باشد. «ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً» آرى، هرگونه ادّعايى به خصوص در مورد هستى بايد با دليل و منطق باشد. | |||
}} | |||
|-| | |||
اثنی عشری= | |||
===تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ أَنْ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ (33) | |||
بعد از آن، محرمات را فرمايد: | |||
قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ: بگو اى پيغمبر، اينست و جز اين نيست كه حرام فرموده پروردگار من، الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ: قبايح گناهان عظيم را آنچه را ظاهر و آشكار است و آنچه مخفى و پنهان است. در منهج: | |||
مروى است كه اهل جاهليت زنا را در روز كه مظان ظهور است حرام، و در شب به سبب خفاى آن حلال مى‌دانستند. حق تعالى آن را حرام فرمود، وَ الْإِثْمَ: و نيز حرام فرموده گناهى را كه بر آن حد مقرر نيست مانند صغاير. و نزد بعضى مراد خمر است. وَ الْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِ: و نيز حرام فرموده ظلم به ناحق يا كبر را. | |||
در كافى و عياشى از حضرت امام موسى كاظم عليه السّلام فرمود: ما ظَهَرَ مِنْها، زناى علنى، و نصب اعلامى كه فواحش در جاهليت مى‌نمودند؛ وما | |||
---- | |||
«1» فروع كافى، جلد 6، كتاب الزىّ و التجمّل، صفحه 442، حديث 8. | |||
---- | |||
جلد 4 صفحه 57 | |||
بَطَنَ، نكاح زن پدر كه قبل از بعث، پسران مى‌نمودند؛ پس حرام فرمود خداى تعالى. وَ الْإِثْمَ، خمر است بعينها، و بتحقيق خداى عز و جل در آيه ديگرى فرمايد: | |||
يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَ الْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِما إِثْمٌ كَبِيرٌ: سؤال مى‌كنند تو را اى پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از خمر و ميسر. بگو در اين دو گناه بزرگ است. اما اثم در كتاب الهى، شراب و قمار و گناه اين دو بزرگ است. «1» تبصره: از مجموع دو آيه كه حضرت تفسير فرمايد، برهان شكل اول كه بديهى الانتاج است تشكيل گردد: صغراى قضيه- انّ فى الخمر و الميسر اثم. | |||
كبراى قضيه- كلّ ما فيه الاثم حرام. نتيجه: فالخمر و الميسر حرام. بدرستى كه در خمر و قمار گناه است، و هر چه در آن گناه باشد حرام است، پس خمر و قمار حرام است. | |||
اما: البغى، پس آن زناى سرّ است. فيض كاشانى گويد: عموميت دارد فواحش آنچه زياد باشد قبح آن جهرا و سرا، و شامل است اثم هر گناهى را. | |||
وَ أَنْ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ: و نيز حرام فرموده اينكه شرك آوريد به خداى تعالى، ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً: آنچه را كه نازل نفرموده به آن برهان و حجتى. و جميع اشراك، از شرك در ذات و شرك در صفات و شرك در افعال و شرك در عبادات، معرى از دليل و حرام باشد. آيه شريفه تهكم است بر مشركان، و تنبيه بر حرمت پيروى آنچه برهان و دليلى بر آن دلالت نمى‌كند، وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ: و نيز حرام است اينكه بگوئيد و نسبت دهيد به دروغ و افترا، بر ذات ذو الجلال الهى آنچه را كه نمى‌دانيد مانند تحريم زراعت و چهار پايان بر زنان عريان در حال طواف و غيره. | |||
تبصره: در تفسير لوامع التنزيل: جنايات، محصور در پنج نوعند: | |||
1- جنايات بر انساب و آن بزنا حاصل، و مراد به كريمه: إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ، همين است. | |||
2- جنايات بر عقول به شرب خمر حاصل شود، اشاره به حرمت آن فرمود به آيه: وَ الْإِثْمَ. | |||
---- | |||
«1» تفسير عياشى، جلد 2، صفحه 17، حديث 38. | |||
---- | |||
جلد 4 صفحه 58 | |||
3- جنايات بر اعراض. | |||
4- جنايات بر نفوس و اموال، و به تحريم آنها آگاه فرمود به آيه: وَ الْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِ. | |||
5- جنايات بر اديان، و آن به دو وجه مى‌باشد: يكى شرك به خدا و حرمت آن را بيان فرمود به آيه: وَ أَنْ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ؛ و ديگر افترا در دين الهى و كتاب سبحانى و رسالت انبياء و اولياء، و به تحريم آن اخطار فرموده به آيه وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ. | |||
}} | |||
|-| | |||
روان جاوید= | |||
===تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ أَنْ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ (33) | |||
ترجمه | |||
بگو جز اين نيست كه حرام كرد پروردگار من زشتيها را آنچه آشكار باشد از آنها و آنچه پنهان باشد و گناه را و ستم بناحق را و آنكه شرك آوريد بخداوند كه نفرستاده باشد بآن حجّتى را و آنكه بگوئيد و نسبت بخدا دهيد آنچه را نميدانيد. | |||
تفسير | |||
در كافى و عياشى ره از امام كاظم (ع) نقل نموده كه ما ظهر در آيه شريفه زناى علنى است مانند زنان فاحشه كه در زمان جاهليت علامت نصب مينمودند و ما بطن نكاح زن پدر استكه قبل از اسلام معمول بود و مراد از اثم خمر و ميسر است كه خداوند در كتاب خود فرموده است فيهما اثم كبير و مراد از بغى زناى مخفى است و ظاهرا فاحشه هر عمل ناشايسته استكه قبح آن ظاهر باشد خواه آشكارا مرتكب شوند خواه پنهان و گفته شده مطلق كبائر است و اثم شامل است هر گناهى را بزرگ باشد يا كوچك و بغى ظلم بغير است و بر تكبّر هم اطلاق ميشود و در روايت بيان مصداق واضح يا مراد واقعى شده است و در هر حال بغير الحق براى تاكيد است و ما لم ينزل به سلطانا براى مطالبه حجت است چون مسلّم است كسى برهانى بر شرك ندارد و قول بغير علم چه در اصول باشد چه در فروع حرام و افتراء بخدا از اقبح قبائح است و آيات و اخبار بسيارى دلالت بر آن دارد گويا اوّلا خداوند بيان تحريم قبائح عقليّه واضحه را فرموده و پس از آن تاكيد فرموده است حرمت محرّمات شرعيه را و بعد اعمال قبيحه برجسته آنها را ذكر فرموده كه تعدى بدون مجوز و شرك بلا دليل و قول بغير علم باشد و قبح آنرا برخ آنها كشيده است .. | |||
}} | |||
|-| | |||
اطیب البیان= | |||
===اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
قُل إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الفَواحِش‌َ ما ظَهَرَ مِنها وَ ما بَطَنَ وَ الإِثم‌َ وَ البَغي‌َ بِغَيرِ الحَق‌ِّ وَ أَن تُشرِكُوا بِاللّه‌ِ ما لَم يُنَزِّل بِهِ سُلطاناً وَ أَن تَقُولُوا عَلَي اللّه‌ِ ما لا تَعلَمُون‌َ (33) | |||
بگو اي نبي‌ّ اكرم (ص) اينست و جز اينکه نيست که پروردگار من حرام فرمود كارهاي زشت قبيح را آنچه قبحش ظاهر است و آنچه از قبايح باطنيه است و از معاصي الهيه و از ظلم و تعدي بناحق و اينكه شرك بياوريد بخدا چيزي را که خداوند نازل نفرموده باو دليل و برهاني و اينكه بگوئيد بر خدا چيزي را که نميدانيد. | |||
قُل خطاب بپيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم است که باين كفار و مشركين بفرمايد إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الفَواحِش‌َ انّما از ادات حصر است يعني محرمات الهي منحصر است بفواحش جمع فاحشه بمعني كارهاي زشت قبيح که در نظر هر عاقلي قبح و زشتي | |||
جلد 7 - صفحه 310 | |||
آن معلوم است و آنها هم دو قسم است قبايح ظاهريه که افعال قبيحه باشد مثل زنا، فحش، غيبت، ظلم، اذيت، نمامي، سعايت، ساز، آواز، رقص و امثال اينها که عقلاء مذموم ميدانند، و يك قسم قبايح باطنيه است که اخلاق رذيله و صفات خبيثه است مثل كبر، عجب، بخل، عناد، عصبيت، حسد و امثال آنها که مفاد ما ظَهَرَ مِنها وَ ما بَطَنَ است و اينها را تعبير بقبايح عقليه ميكنند و بقاعده (كلما حكم به العقل حكم به الشرع) شرعا حرام است و مورد نهي شرعي است وَ الإِثم‌َ که معاصي شرعيه است که عقل درك قبح آن را نميكند فقط از طريق شرع حرمت آنها ثابت شده مثل اكثر معاصي و بعد از ثبوت حرمت شرعيه عقل هم حكم بقبح آنها ميكند چون معصيت خداوند عقلا قبيح است بعلاوه نهي شرعي كاشف از وجود مفسده است و چيزي که داراي مفسده باشد عقلا قبيح است لذا گفتند (و كلما حكم به الشرع حكم به العقل) و باصطلاح قاعده ملازمه از طرفين تمام است بمقتضاي مذهب عدليه. | |||
وَ البَغي‌َ بِغَيرِ الحَق‌ِّ تعدي و تجاوز است نسبت بمال مردم و عرض و ناموس باصطلاح اگر حق تو را از بين بردند حق داري بهر نحوي که بتواني دريافت كني اينکه بحق است و اما اگر بخواهي حق ديگران را پايمال كني و از بين ببري و بدون حق از آنها بگيري اينکه بغير حق است هم جنبه حق اللهي دارد هم حق الناسي و عقوبتش بسيار سخت است. | |||
وَ أَن تُشرِكُوا بِاللّه‌ِ که اولين معاصي كبيره و اعظم آنها است (الشرك باللّه) بتمام اقسام شرك ذاتي، صفاتي، افعالي، عبادتي و در حكم شرك است جميع عقائد فاسده که خلاف ايمان است ما لَم يُنَزِّل بِهِ سُلطاناً معني اينکه نيست که شرك دو قسم است يك قسم که از روي دليل و برهان قطعي از جانب خدا ثابت شده باشد او حرام نيست و يك قسم بدون دليل و او حرام است بلكه مراد اينست که شرك مطلقا بلا دليل و برهان و ابدا ترخيصي از جانب حق بر او نرسيده و از محالات | |||
جلد 7 - صفحه 311 | |||
اوليه است و چيزي هست بلا دليل و برهان که معني سلطان است. | |||
وَ أَن تَقُولُوا عَلَي اللّه‌ِ ما لا تَعلَمُون‌َ اينکه جمله شامل مرتكبين فواحش ميشود که گفتند وَ اللّه‌ُ أَمَرَنا بِها و شامل اهل بدع ميشود که بدعت در دين گذاردند و نسبت بخدا دادند و شامل اهل خلاف ميشود که بقياسات و استحسانات و اولويات و مناطات ظنّيه احكام دين را ثابت ميكنند خذلهم اللّه جميعا. | |||
}} | |||
|-| | |||
برگزیده تفسیر نمونه= | |||
===برگزیده تفسیر نمونه=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
(آیه 33)- محرمات الهی! بارها دیده‌ایم که قرآن مجید هرگاه سخن از امر مباح یا لازمی به میان می‌آورد، بلافاصله از نقطه مقابل آن یعنی زشتیها و محرمات سخن می‌گوید، تا هر دو بحث، یکدیگر را تکمیل کنند، در اینجا نیز به دنبال اجازه استفاده از مواهب الهی و زینتها و نفی تحریم آنها، سخن از محرمات به میان آورده و بطور عموم، و سپس بطور خصوص انگشت روی چند نقطه مهم می‌گذارد. | |||
در آغاز از تحریم فواحش سخن می‌گوید، می‌فرماید: ای پیامبر! «بگو: | |||
پروردگار من تنها اعمال زشت و قبیح را حرام کرده است، اعم از این که آشکار باشد یا پنهان» (قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ). | |||
سپس موضوع را تعمیم داده، می‌گوید: «و (همچنین) گناه و ستم به ناحق را» (وَ الْإِثْمَ). | |||
بار دیگر انگشت روی چند قسمت از بزرگترین گناهان گذاشته، می‌گوید: | |||
«و هرگونه ستم و تجاوز به ناحق به حقوق دیگران» (وَ الْبَغْیَ بِغَیْرِ الْحَقِّ). | |||
سپس اشاره به مسأله شرک کرده، می‌گوید: و نیز پروردگار من، حرام کرده «این که چیزی را که خداوند دلیلی برای آن نازل نکرده، شریک او قرار دهید» (وَ أَنْ تُشْرِکُوا بِاللَّهِ ما لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً). | |||
آخرین چیزی را که به عنوان محرمات روی آن تکیه می‌کند، نسبت دادن چیزی به خدا بدون علم و آگاهی است، می‌فرماید: «و این که به خدا مطلبی نسبت دهید که نمی‌دانید» (وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَی اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ). | |||
}} | |||
|-|تسنیم= | |-|تسنیم= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]] | *[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]] | ||
}} | |||
|-|</tabber> | |-|</tabber> | ||
