روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۱۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

روي ابن مسكان عن الحلبي قال :

وَ سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلصَّيْدِ يَرْمِيهِ اَلرَّجُلُ بِسَهْمٍ فَيُصِيبُهُ مُعْتَرِضاً فَيَقْتُلُهُ وَ قَدْ سَمَّى عَلَيْهِ حِينَ رَمَى وَ لَمْ تُصِبْهُ اَلْحَدِيدَةُ فَقَالَ إِنْ كَانَ اَلسَّهْمُ اَلَّذِي أَصَابَهُ هُوَ قَتَلَهُ فَإِذَا رَآهُ‏ فَلْيَأْكُلْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۳۶

حلبى گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: مردى بسوى شكار تيرى رها كرد و تير كج رفت و از پهلو به آن خورد و مرد، در حالى كه پيكان تير به بدن شكار نخورده، و بسم اللَّه گفته بود، فرمود: اگر از آن سهم كه او رها كرده و به بدن حيوان رسيده و آن را دريده و كشته است از آن بخورد (يعنى مى‏بيند تير بى‏پيكان به بدن حيوان خورده و آن را سوراخ كرده، از آن بخورد و الّا نه).