روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۴۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن ابراهيم عن صالح بن السندي عن جعفر بن بشير عن ابان بن عثمان عن ابي بصير قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ شَهَادَةِ وَلَدِ اَلزِّنَا تَجُوزُ فَقَالَ لاَ فَقُلْتُ إِنَ‏ اَلْحَكَمَ بْنَ عُتَيْبَةَ يَزْعُمُ أَنَّهَا تَجُوزُ فَقَالَ اَللَّهُمَّ لاَ تَغْفِرْ ذَنْبَهُ مَا قَالَ اَللَّهُ‏ لِلْحَكَمِ‏ إِنَّهُ‏ لَذِكْرٌ لَكَ وَ لِقَوْمِكَ‏ فَلْيَذْهَبِ‏ اَلْحَكَمُ‏ يَمِيناً وَ شِمَالاً فَوَ اَللَّهِ لاَ يُؤْخَذُ اَلْعِلْمُ إِلاَّ مِنْ أَهْلِ بَيْتٍ نَزَلَ عَلَيْهِمْ‏ جَبْرَئِيلُ ع‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۲۳

ابى بصير گويد: از امام باقر (ع) پرسيدم كه گواهى زنازاده رواست؟ فرمود: نه، گفتم: حكم بن عتيبه آن را روا و نافذ مى‏داند فرمود: بار خدايا گناه او را نيامرز، خدا به حكم نفرموده است كه (۴۴ سوره زخرف): «به راستى كه آن قرآن ياد آورى براى تو و قوم تو است» برود حَكَم به راست يا چپ، به خدا علم اخذ نشود جز از خاندان رسول (ص) كه جبرئيل بر آنها نازل شده است‏

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۵۲

ابو بصير گويد: از امام باقر عليه السلام پرسيدم: شهادت زنازاده نافذ است؟ فرمود: نه، عرضكردم: حكم بن عتيبه عقيده دارد كه پذيرفته و نافذ است، فرمود: خدايا گناهش را نيامرز، خدا به حكم نفرموده «قرآن براى تو و قومت يادآور است- ۴۴ سوره ۴۳-» (بلكه نسبت بجد ما فرموده است) پس حكم براست رود و بچپ رود (بهر در بزند) بخدا دانش جز از خاندانى كه جبرئيل عليه السلام بر آنها نازل شده بدست نيايد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۷۱

على بن ابراهيم، از صالح بن سندى، از جعفر بن بشير، از ابان بن عثمان، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام را سؤال كردم از شهادت فرزند زنا كه آيا جايز و مقبول است؟ فرمود: «نه». عرض كردم كه: حَكم بن عُتيبه گمان مى‏كند كه مقبول‏ است. فرمود: «بار خدايا، گناه او را نيامرز»، و فرمود كه: «خدا به حَكَم نفرموده كه: «إِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَ لِقَوْمِكَ» «۱»، بلكه خطاب به پيغمبر است و قوم او ماييم كه اهل ذكريم. پس، حَكَم به طرف راست و چپ برود، به خدا سوگند، كه علم، فرا گرفته نمى‏شود، مگر از اهل بيتى كه جبرئيل عليه السلام بر ايشان فرود آمده». __________________________________________________

(۱). زخرف، ۴۴. و مراد، اين است كه اين خطاب، خطاب به حَكَم نيست كه اهل ذكر و قرآن باشد تا احكام خدا رابداند (مترجم)